Bevallingsverhaal

25 januari 2019, de laatste werkdag voor mijn verlof. Ik hoopte een periode van enkele weken rust te kunnen genieten voordat de baby zich aandiende. Ik had nog vrijwel niets voorbereid omdat ik me er niet toe had kunnen zetten. Door de therapie en de slaapmedicatie die ik kreeg, voelde ik me wel langzaam wat beter en begon ik zelfs een klein beetje nieuwsgierig te worden naar het jongetje in mijn buik. Dat gevoel wilde ik koesteren en verder laten groeien. Het vormde mijn lichtpuntje in wat verder door mijn zwangerschapsdepressie toch een moeilijke zwangerschap was. De eerste maandag van mijn verlof deed ik opnieuw de glucosetolerantietest. Mijn baby werd groot geschat. Uit de test kwam dat ik inderdaad alsnog zwangerschapsdiabetes had ontwikkeld en daardoor werd ik per direct overgedragen aan de gynaecoloog. Het voelde en beetje alsof ik ‘over de schutting werd gegooid’ ik had de vk laten weten dat ik het niet kon overzien. Toch kreeg ik alleen een standaard mail dat ik was overgedragen en dat als mijn suikers onder controle waren met een dieet ik weer een afspraak kon maken. Na bijna twee weken 5x per dag bloedprikken had ik geen afwijkende waardes. Ik verwachtte dus dat ik terug moest naar de vk. Maandag 11-2 zou ik weer een afspraak hebben bij de gynaecoloog. Zondagmorgen 10/2 werd ik wakker en toen was mijn pyjamabroek nat. Ik raakte enigszins in paniek. Ik kón echt nog niet bevallen, ik was niet klaar voor de komst van mijn baby. Ik kon niet ontkennen dat ik vruchtwater verloor, dus toch voor de zekerheid het ziekenhuis gebeld. Wat ik al dacht, gebeurde ook. We moesten langs komen voor een controle, ook werd tegen me gezegd dat ik spullen mee moest nemen omdat ik waarschijnlijk zou moeten blijven. Ik heb vervolgens een beetje verdwaasd mijn koffertje gepakt. Mijn man bracht onze kinderen bij de buren die op ze zouden passen en toen konden we op weg naar het ziekenhuis, ongeveer een half uur rijden voor ons. In de auto kreeg ik de erste weeen, niet echt regelmatig, maar duidelijk herkenbaar als weeen. Bij het ziekenhuis aangekomen ben ik zelf naar de afdeling verloskunde gelopen. Daar aangekomen moesten we eerst naar de triage. Ze wilden een hartfilmpje van mijn baby maken. Op de monitor waren de weeen ook te zien. De arts assistent had al gevraagd een kraamsuite voor ons klaar te maken omdat ze had gezien dat ik bij onze tweede heel snel bevallen was. Helaas duurde het erg lang voordat we naar de kraamsuite konden en kreeg ik op de afdeling triage al persweeen. Heel vervelend. Er was nog een ander stel in de kamer waar ik was, alleen afgescheiden met een gordijntje. Goed, toen ik persweeen kreeg stonden er ineens 5 of 6 mensen rond het bed om me met bed en al naar de kraamsuite te brengen. Echt zo anders dan hoe ik het me had voorgesteld! I
We waren net in de kraamsuite toen mijn baby geboren werd. Ik ben net niet op de gang bevallen. Ik wilde bevallen op de baarkruk en ik wilde zelf mijn baby aanpakken. Dat kon niet aangezien ik me vast moest houden aan het bed om tijdens het vervoer naar de kraamsuite mijn balans te houden. Ik vind het zó jammer dat men niet serieus genoeg heeft genomen hoe snel ik beval, zelfs nadat we dat benadrukt hadden en de arts assistent dat ook op de zwangerschapskaart had gezien. Onze baby was er al, geboren met 36 weken en 6 dagen.
Vanwege de termijn wilden ze een 24-uursmeting doen van zijn bloedglucose. Die waarden waren een aantal keer te laag, waardoor hij flesvoeding moest krijgen. De voedingen gingen heel moeizaam, hij liet het typische drinkgedrag van een randprematuurtje zien (hij zoog wel, maar slikken lukte niet als hij een klein betje moe was). Dat was de reden dat hij na een dag naar neonatologie moest. Hij had sondevoeding nodig. Dat hoorde ik van de kinderarts, toen mijn man net naar huis was met onze andere jongens die ‘s middags in het ziekenhuis waren om hun broertje te zien. Mijn baby moest direct naar de couveuseafdeling, waar hij een sonde in zijn maag kreeg. Heel maar om te zien, maar hij had het nodig om een beetje sterker te worden. Vervolgens heb ik vooral op de afdeling neonatologie gezeten in plaats van in ‘mijn’ kraamsuite. Op dinsdag ging het gelukkig iets beter met mijn baby. En woensdag mocht de sonde eruit! Hij had laten zien dat hij zelf een hele voeding kon drinken. Wat waren we blij dat we naar huis mochten! De voedingen gaan nog steeds wisselend en moeizaam, maar met kolven en bijvoeden krijgt hij in ieder geval voldoende binnen. Woensdagmiddag kwam de kraamzorg ook al bij ons thuis. We hebben een hele fijne kraamverzorgster gehad. Gelukkig kreeg ik verlenging van uren, waardoor we nog bijna een week kraamzorg hadden vanaf het moment dat we thuis kwamen. Eenmaal thuis kwam pas goed bij me binnen hoe heftige dagen ik had gehad. Een vroege bevalling, moeten blijven in het ziekenhuis, naaar neonatologie, per dag horen wat de bedoeling is... Het gaat nu met ups en downs, ik doe nog steeds heel erg mijn best om de depressie achter me te laten, maar dat gaat niet zomaar. Fysiek gaat het goed met me, maar psychisch heb ik nog wel een weg te gaan. Woensdag heb ik weer een afspraak bij mijn therapeut.
Ik wil zó graag weer een beetje mezelf worden! Dat is waar ik nu vooral aan moet werken. Goed voor mezelf zorgen, zodat ik goed voor mijn prachtige gezin kan zorgen.