Bevallingsverhaal

Daar is ze dan!! 9 maanden lang kijk je uit naar dé datum. De datum waarop ons hele leven veranderd, de datum waarop er een nieuw leven geboren wordt. Een dag eerder dan verwacht maar dat vonden wij helemaal niet erg. Overdag, op 2e Paasdag, waren we gezellig bij opa en oma in spé op visite en brachten hier de dag een beetje door. Lekker gewandeld met de hond, met de gedachte dat het wellicht wel wat weeën zou opwekken, heerlijk gegeten en in de zon gezeten. 's Avonds wel al wat harde buiken maar niet meer of minder dan ik de hele week al had eigenlijk. We verwachtten onze kleine meid dus gewoon woensdag, de uitgerekende dag want, als het niet spontaan kwam dan zou ik deze dag zeker ingeleid worden. Maar... 's nachts kon papa to be de slaap niet vatten, in bed en uit bed, woelen en onrustig. Ik sliep als een roos. Tot ik om 01:30 wakker werd door papa to be omdat hij zo aan het 'ijsberen' was. Plotseling voelde ik iets dat ik herkende... zou het begonnen zijn? Ik voelde het aankomen en zei tegen manlief dat ik dit gevoel herkende en hij zijn slaap wel kon vergeten. Dit waren weeën, het is begonnen!! Oke papa to be ging klokken en ze kwamen al om de 4/5 minuten. Oh, dat kan niet zei ik, we wachten nog wel even met bellen. Nee! zei papa to be, we moesten bellen als ze om de 5 minuten kwamen dus ik ga bellen. Zenuwachtig pakt hij het A4'tje dat al maanden klaar hangt voor het geval de bevalling begint waarop alles staat wat ie moet doen. Moeiteloos belt hij dan ook het ziekenhuis op, de juiste afdeling. De verloskamers. "Ja hoor, we gaan Kim" zegt ie. Tussen de weeën door kleed ik mij aan, even vlug een legging en een shirt, veel anders kan ik niet meer aan. Het werd dus ook tijd om te bevallen. De tas en de MaxiCosi die ook al weken klaar stonden werden vlug gegrepen en met zo hier en daar een tussenstop op de gallerij, lift en straat strompelden we naar de auto, althans ik strompelde... Papa to be zou het liefst nog zeggen dat ik een beetje op moest schieten, maar dat gaat dan gewoon echt niet. Nog even een wee wegpuffen met in mijn ene hand de autodeur en mijn hoofd in mijn andere arm, wat was ik blij dat het midden in de nacht was en niemand mij kon zien. Zeker aangezien wij al weken in de gaten werden gehouden door de maar al te nieuwsgierige buren die graag van alles op de hoogte zijn. Ideaal dus, de knikflat waar wij in wonen, een perfect overzicht over alle huizen, voor deze 'aagjes'. Goed voorbereid en heel rustig reed manlief ons naar het Sint Franciscus Gasthuis, langzaam kregen we het besef dat het nu écht begonnen was. Hij had gekozen voor de meest rechte en zonder hobbels en deuken weg want ik kon weinig verdragen, zo'n pijn deed het al. We waren er best snel en net als de vorige keer moet je 's nachts melden bij de spoedeisende hulp en via deze weg naar de 4de etage, dé etage waar het allemaal gaat gebeuren... Snel werd er een rolstoel onder mijn billen geduwd en zat ik in de lift. Ah! dat is toevallig, ik mocht gaan liggen op de verloskamer waar ik juist een week eerder ook al lag voor controle, omdat ik mij toen niet lekker voelde. We vonden dat wel prettig en hadden deze kamer dus al geinspecteerd. Al snel lag ik aan de CTG en werden alle gebruikelijke controles uitgevoerd. Er was al 5cm ontsluiting!! Wauw, dat was 'kaassie' (op z'n Rotterdams gezegd) zei ik tegen manlief, als dit zo doorgaat ben ik helemaal blij. En dus ging ik vol goede moed verder met de weeën opvangen, puffen en zuchten. 6 uur later, resultaat 1cm verder... Dit was een diepe teleurstelling en aangezien ik al behoorlijk uitgeput begon te raken besloot de arts de pomp aan leggen en een infuus aan te brengen om de weeën nog meer op gang te brengen. De pomp vond ik doodeng, ik durfde mijzelf dit niet toe te dienen en dus besloten we dat papa to be dit mocht doen, dit deed hij heel goed. Elke keer wanneer er net weer een wee voorbij was drukte hij op het knopje zodat ik weer een shotje kreeg. Hierdoor werkte dit net op het moment dat er een wee was en was de pijn redelijk te doen. Toen de pomp net aangebracht was, voelde ik mij dronken, dat gevoel was heel raar, ook werd ik slaperig. Zo nu en dan viel ik dus ook gewoon in slaap. Papa to be was ook doodmoe, hij was overigens al meer dan 24 uur wakker!! Hij viel dus af en toe gewoon met mij mee in slaap op een stoel. Door het infuus kwamen de weeën wat regelmatiger en áls er een was, dan was deze krachtiger. Na weer een paar uur mocht ik dan eindelijk persen. Ook gevoel herkende ik van de vorige keer en ging niet lekker. Ik had heel veel rusweeën waardoor ik vreselijke moeite had met persen. Je moet je in je knieën vastpakken en je kin op je bost maar bij mij werkte dit niet en ik wilde juist het tegenovergestelde. Ik zette me af met mijn handen op mijn knieën en mijn hoofd achterover geduwd en zo kon ik alleen maar persen. Na bijna een uur persen was het hoofdje zichtbaar, er zat haar op zei de gynaecoloog. Inmiddels was mijn eigen gyneacoloog ook aanwezig waar ik al die maanden al onder controle was. Dat vond ik heel fijn ook al heb ik haar dat misschien niet laten merken, toch werd ik rustig door haar en zij wist me dingen te zeggen waardoor ik weer iets moed kreeg. Ik had namelijk al meerdere keren geroepen dat ik het niet meer kon en dat mijn kindje er niet door paste! Er stonden dus 2 gynaecologen en 2 assistenten om mij heen. Het kon me allemaal niets schelen, ik was moe, uitgeput en ik wilde alleen maar opgeven. Dat kon natuurlijk niet en door Dr. Karsdorp wilde ik mijn kind eruit krijgen, ik was er bijna. Toch werd ik nog een beetje geholpen door het hulpmiddel 'de Kiwi'. Wanneer er een wee kwam moest ik persen en trokken zij aan het draadje wat aan de baby was vastgemaakt. Daar was het hoofdje dan! Ik moest goed luisteren naar wat ze me vertelden te doen anders zou ik 'uitscheuren'. Opeens was er paniek, de navelstreng zat om haar nekje en een handje naast haar schouder. Ze moest eruit, en wel nu!! Dus ik weer persen en een van de assistenten duwde met haar krachtige armen en handen zo met haar volle gewicht in mijn buik. Ik wist niet wat me overkwam maar voor ik het allemaal besefte was daar onze dochter geboren!! Een meisje, wat we natuurlijk allang wisten ... Terwijl ik rillend op de verlostafel lag werd me verteld dat ik een totaal reptuur had, finaal uitgescheurd van voor tot achter betekend dat dus. Ik voelde er nog weinig van omdat ik op het laatste moment een verdovingsspuitje had gekregen van onderen. Ik moest dus naar de OK om gehecht te worden want, dit kon zomaar niet op de verloskamers. Dus moest ik weg van mijn kindje en mijn mannetje, heel rot vond ik dat en terwijl ik werd voortgeduwd door de zusters richting de OK rolden de tranen over mijn wangen. Ik wist even niet meer of het nu kwam doordat ik weggereden werd, of het van geluk was of van de pijn. Wat een emoties gaan er dan door je heen. Opeens ben ik dan moeder, en manlief is vader, we hebben een kindje! Geboren op 14-04-2009 om 11:39, gewicht 3800 gram. Ginger Lynn is haar naam met roepnaam Ginger.

Inmiddels zijn we een klein beetje gewend aan de nieuwe situatie en Ginger aan deze grote wereld. We zijn al naar buiten geweest en verder genieten we enorm van elkaar. Ginger doet het heel goed. Ze slaapt veel en 's nachts komt ze meestal rond een uur of 2/3 en dan pas weer om een uur of 7/8. Wat hebben wij het getroffen zeg met zo'n lief kind! De borstvoeding gaat ook buitengewoon goed. Ik geniet van de drink-momentjes met haar, heerlijk om je kind zo bij je te hebben en haar zo te zien drinken. Soms heel gulzig waardoor ze de hik krijgt erna. Soms heel rustig en dan kijkt ze me aan met die grote blauwe nieuwsgierige ogen, zo lief. Wat ik ook heerlijk vindt is dat tijdens de voeding, wanneer ik dit liggend op bed geef, dat ik nu aan de andere kant van mijn buik getrappel voel in plaats van aan de binnenkant. Heel speciaal... Alles is zo bijzonder, mijn eigen gevoel, zij, ons nieuwe leven.