De laatste loodjes...

De laatste loodjes wegen het zwaarst.... zeggen ze. Vorige week was ik opeens heel ongeduldig, kon niet meer wachten op ons kleintje, alles was me teveel en had meer dan genoeg van mijn dikke buik. Tot ik op controle ging bij de gynaecoloog, door wat zij zei kreeg ik meer rust. En ik heb nagedacht over wat ze zei en... ik besef nu gewoon heel goed dat ons ukkie het gewoon nodig heeft om nog bij mij veilig in mijn buik te blijven. Zij geeft aan wanneer ze er klaar voor is, en mijn lichaam wanneer het 't ook niet meer aankan. Ik heb me erbij neergelegd. Als ik terugkijk op mijn zwangerschap waren eerder de 'eerste loodjes' het zwaarst voor mij en halverwege natuurlijk! In het begin dacht ik nog veel aan de vorige zwangerschap, het was nog maar zo kort geleden dat we ons kindje verloren waren, en halverwege was ik op van de zenuwen, stress en angst omdat de beruchte aantal weken waarin het vorige keer misging naderde, ziekenhuisopname en wekelijkse controles al vanaf 20 weken... Het was allemaal geen pretje, mja je moet er nu eenmaal wat voor over hebben.

Jammer dat we nu regelmatig verstoord worden door sms-jes, mail, telefoontjes met de vraag of er al wat begint. Nu probeer ik er zo niet op te letten enzo, en niet meer te 'wachten' en dan wordt je er elke keer aan herinnerd dat het elk moment zou kunnen gebeuren. Zelfs mensen op straat spreken je aan, met "Zo, moet jij niet bijna bevallen ofzo?" Hahaha!! Laat ons nou gewoon eventjes....

In ieder geval, ik mag niet klagen.... We hebben straks hoe dan ook eindelijk ons kindje.

Zo lang verwacht....en zo welkom!! Kom maar, ukkie!!!