Papa

Papa,

Stoor ik? Stomme vraag natuurlijk. Jij hebt daar altijd wat beters te doen.
Maar, zou je misschien even naar beneden willen kijken. Daar sta ik. Je dochter. Waar dan? Misschien moet je wat inzoomen. Probeer.. aarde, Europa,Nederland, de Randstad. Inderdaad,...die kleine(nog steeds), donkerharige meid. Dat ben ik. Ik heb je hulp nodig.

Tja, ik was dertien jaar oud en toen ging je al. Ik was er nog niet klaar voor,
wat wist ik nou van het leven. Had je niet even kunnen wachten? Ze hebben me gezegd dat je gehaald bent omdat ze je bij zich wilde hebben. Dat het beter was zo. Maar voor wie dan? Voor jou?

Vertel is, rook je nog? Sigaretten? Wie rookt daar nog meer? Stalin? Ha nee,
die zul je niet zijn tegengekomen. En hoe is Churchill? John Lennon? Opa's en oma's en andere lieve mensen...

Ik heb ook gehoord dat alles daar goed is. Verveelt dat nooit? Geen ellende,
geen honger, geen dorst, geen verlies, geen pijn, niet de vreugde van de
zelfoverwinning nadat je iets gedaan hebt waar je eigenlijk voor weg wilde lopen. Niet het gevoel van frisse lucht, of het gevoel dat echte vriendschap je kan geven, goedgemaakte ruzies, sex? Wat zeg je? Zo goed?!

Papa, mag ik je wat vragen?
Weet je nog hoe het voelde om bang te zijn. Ken je het gevoel nog van frustratie en eenzaamheid? Herinner je je pijn, verdriet of gemis? Ik weet wel dat ik ga vergeten... Ik vergeet hoe je lachte, ik vergeet hoe je dat ene
grapje altijd maakte. Ik vergeet pap, ik vergeet de lol die we altijd hadden.
Wacht even, niet weggaan dan zal ik je zeggen wat ik geworden ben. Niet wie ik
ben, ik hoop dat je dat wel weet. Je hebt me al die jaren toch zeker wel in de gaten gehouden en gevolgd?

Ik ben een vrouw. Althans, dat zou ik ondertussen moeten zijn. Maar meer nog
voel ik me een kind. Ik ben jouw kind, en daarom durf ik je ook te storen.
Ik heb nog zoveel van je tegoed. Nee, hier blijven, papa.

Zoveel is er gebeurd sinds je er niet meer bent papa... Soms denk ik dat jij mijn engel bent, zoveel geluk heb ik gehad. Volgens mij ben jij mijn engel, dat klinkt misschien raar, je bent daar omgeven door engelen, toch? Dat is wat ze zeggen tenminste.
Eerst kon ik het niet geloven, nooit meer zou jij kunnen zien hoe ik ooit mijn eigen leven ging leiden, ik wilde dan ook niet meer leven... Nooit meer zou jij kunnen zien hoe ik gelukkig werd met de liefde van mijn leven, ik wilde dan ook niet meer gelukkig worden... Nooit meer zou jij kunnen zien hoe ik zou gaan trouwen in een mooie witte jurk en de dag van mijn leven zou hebben, ik wilde dan ook nooit gaan trouwen... Nooit meer zou jij kunnen zien hoe ik samen met de liefde van mijn leven een kindje ter wereld zou brengen... Waarom niet? Door de schaduw.
De schaduw die je hebt achtergelaten. Niet alleen ben je gevlucht, je hebt me in de steek gelaten. En dat voelt alsof ik continu lucht tekort kom, alsof ik van negentig verdiepingen trappen ben op gelopen en eenmaal op de negentigste door moet lopen want er moeten nog negentig verdiepingen en dan nog negentig
verdiepingen hoger en dan weer.. Niet zo bedoeld? Hoe dán, papa?
Je herkent de pijn, waarmee ik door jou geïnjecteerd ben, toch niet meer.
Daar waar jij bent is geen pijn, toch? Trek het je niet aan. Misschien dat de tijd me lucht zal geven.

Je bent er nog steeds? Dat verbaast me. Wel goed want nu kan ik je nog zeggen dat ik het snap. Begrijpen en voelen waarom je er niet meer bent. Om mij en kans te geven he pap? Papa, door jou ben ik er en ik moet leven.... Door jou ben ik gemaakt tot wie ik nu ben.Ik moet het zelf doen, leren van mijn fouten
en leren om te genieten van het leven.

Papa, ik ben bang. Ja, natúúrlijk gaat het ergens over. Ik ben bang om verkeerde keuzes te maken. Bang om de regie in handen van anderen te leggen. Bang om afbraak te doen aan wat perfect is. Bang om breekbaar te breken. Soms zie ik onbegrensd vertrouwen, en dan ben ik zo bang dat dat wat in mijn eigen ogen gelezen wordt, de twijfel, de angst om te falen en om verkeerd te kiezen, dat vertrouwen beschaamt, dat mijn ogen leeg zijn omdat ik het niet weet. Ik hoef geen antwoorden papa, ik wil alleen het
gevoel hebben dat jij in mij gelooft. Dat je zegt dat ik de juiste keuzes maak, dat de verantwoordelijkheid bij mij in goede handen is. Want weet je, papa, het probleem is, je hebt mij nooit de kans gegeven om jou als míjn vader fouten te zien maken en om jou die fouten weer te zien herstellen.
Je hebt me niet kunnen voorbereiden op de verantwoordelijkheid, het leven.
Je hebt me niet kunnen leren om te vergeven en vergeven te worden.
En nu sta ik daar zelf. Bang. Machteloos.
Zonder handvatten. Zou je misschien nog een keer mijn hand vast willen houden...en erbij zijn tot ik vertrouw en vertrouwd kan voelen?

Papa?...Papa..?