Bijna 23 weken...

Zo daar ben ik weereens! Heb de blogs een beetje verwaarloosd... Ook zo druk met van alles en nog wat. Wie niet tegenwoordig he.

Bijna 23 weken zwanger. Het besef dringt nu goed tot me door dat ons wondertje het goed doet. De vorge zwangerschap werd verbroken met 23 weken en 6 dagen. Het is allemaal zó spannend nu. Heb nu elke week een controle zodat ik een beetje door deze moeilijke periode heen gesleept wordt. En het is slopend, echt waar. Afgelopen woensdag moest ik weer bij het ziekenhuis zijn. Op een andere afdeling (de verloskamers!) en controle door een andere arts. De cervixlengte (baarmoedermond) werd gemeten maar ik vond het er zelf heel anders uitzien dan de vorige keer. Door de vele echo's die ik krijg, krijg ik er zelf ook wel degelijk meer verstand van maar of dat ahndig is weet ik niet.... Ze was maar aan het meten en kijken en stelde allemaal vragen zoals; ben je nog aan het werk? En wat doe je dan? Ze zei verder helemaal niet dat het er goed uitzag ofzo. Ik gaf zelf aan dat ik vond dat ik het er anders uit vond zien waarop ze antwoordde dat ze de vorige echo's er even bij ging pakken. Alles was goed. Ja dat kan ze gemakkelijk zeggen! Ik ben ondertussen lichtelijk in paniek en als ik in de auto zit branden de tranen alweer in mijn ogen. Waarom ging ik nu weg met zo'n rot gevoel? Waarom heeft ze me niet met een fijn gevoel (zoals dat normaal wel is) het ziekenhuis laten verlaten?

Ik moest gelijk door naar mijn werk. Het was inmiddels alweer 10:00. Ik stond in de straat van mijn werk waarik in de auto mijn vriend nog even belde. Hij hoorde de paniek in mijn stem en reageerde ook nog even heftig van; "Maar als zo'n dokter zegt dat het goed is, is het goed toch? " .... Nu werd ik helemaal overstuur en kon niet meer ophouden met huilen. Owh wat voelde ik me klote. Ik ben naar huis gereden en heb mijn baas de situatie uitgelegd. 's middags ben ik naar de huisarts gegaan en heb haar uitgelegd wat er allemaal aan de hand is. Eigenlijk valt het ook wel mee maar ik ben gewoon moe, zo moe van alle spanningen en angst. Ik trok het gewoon even niet meer. Op advies van de huisarts blijf ik nu een weekje thuis en moet ik woensdag ook even terugkomen zodat zij kan bepalen wat we gaan doen... Misschien minder werken? Ik weet het niet, ik weet wel dat ik het echt rustiger aan moet doen.

Ben inmiddels wel weer bijgekomen en vooral ook uitgerust. Heb de kerstboom lekker neergezet en het huis in kerstsfeer gebracht. Dat zijn de leuke dingen van deze periode he. Er liggen allemaal pakjes onder de boom voor ons kleintje.... We zijn zo gelukkig met de komst van de kleine. We proberen er zo goed als het gaat van te genieten....