Even off topic: Mijn onzekerheid en verdriet.

Op 22 januari 2018 heb ik een maagverkleining gekregen.
Ik had me god ingelezen, mijn eet patroon drastisch omgegooit en ben begonnen met sporten.
Alles om dat overgewicht kwijt te raken zodat mijn meisje(s) niet hoefde te zijn dat ik ineens weg viel door iets.
Het was tijd en ik was er klaar voor.
Man lief onwijs trots op me, veel steun van familie en vrienden.
In mijn hoofd had ik rekening gehouden met een aantal dingen en dat was maar goed ook.
Maar 1 ding had ik onderschat, en ik denk dat meer mensen dat hebben.
Ik zal het uitleggen.

Na het oke gekregen te hebben, heb ik me keurig ingelezen om een wel overwogen beslissing te maken en zodat ik wist wat ik kon verwachten.
Netjes alle stappen van het traject gevolgd en na de operatie me aan mijn nieuwe eet patroon gehouden.
Nadat ik weer normaal mobiel was rustig aan begonnen met sporten.
Het ging zo ontzettend snel, de kilo's vlogen er vanaf!
En wat was ik trots op mezelf, ik zag hoe trots mijn meisje op me was, ze kon eindelijk met mama spelen zonder dat mama moeilijk hoefde te doen om overeind te komen.
Ik zag hoe trots man lief was, het ging beter met mij en daar ging het hem om.
Ik zag hoe trots mijn vader op me was omdat ik ubaerhaupt de stap had gezet om het te doen.

Ik zelf was heel erg trots op het feit dat ik die stap had gezet, en dat het zo snel ging.
Maar ik begon me inplaats van zekerder van mezelf , onzekerder te voelen.
Alles werd minder vol, en mijn huid werd steeds losser.
Ik had rekening gehouden met losse huid, maar dat het zoveel zou zijn wist ik niet.
Op ten duur durfde ik geen shirts of jurkjes te dragen zonder iets van mouwen over mijn armen, vanwege de kipfiletjes onder mn armen.
Ik durfde geen strakkere kleding te dragen, omdat alle huid die ik over heb, omhoog geduwd word en ik zwanger lijk als ik bijv een hoge taille broek met shirtje aan heb.
Nu is het op het punt gekomen dat ik me niet meer wil aan of uitkleden waar mijn man bij is.
Ik kijk niet meer naar mezelf in de spiegel als ik in de badkamer sta om te gaan douchen.
Ik verstop mezelf weer in wijde kleding of met een heel druk printje om mijn buik,dijen,borsten en armen te verbloemen.
Waarom zou je dat doen, zou je je nu afvragen?

Ik heb zoveel losse huid dat ik niets kan doen zonder dat het in de weg zit.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik dat gewicht kwijt ben.
Alles bij elkaar ben ik toch een goeie 71 kilo kwijt en daar ben ik ontzettend trots op.
Want als je je dan nog bedenkt dat ik in januari 2018 die operatie heb gehad, in oktober was ik zwanger en afgelopen juni ben ik bevallen, is dat erg knap.
In de zwangerschap 10 kilo afgevallen en geen grammetje aangekomen.
Maar ik zie mezelf niet zoals andere mij blijkbaar wel zien.
Het verschil is ook dat zij niet zien wat er onder mijn kleding zit, en ik weer wel.
Zij zien een leuke jonge vrouw, die er goed uit ziet, grote lach op der gezicht en 2 prachtige kids.
Ik zie een jonge vrouw, die jaren lang overgewicht heeft gehad, die nu 84 kilo weegt en zich voelt alsof ze nog 130 kilo weegt.
Ik zie een jonge vrouw die ongelukkig is met haar eigen lijf.
Ik zie een jonge vrouw die onzeker is, of ze haar man niet teleurstelt omdat ze meer huid heeft dan een behoorlijk figuur.
Ik zie een jonge vrouw met zoveel losse huid, die in tranen kan uitbarsten op het moment dat ze kleding moet gaan kopen omdat ze niets meer heeft.
Ik zie een jonge vrouw die heel erg zit met het feit dat ze zich niet lekker voelt in haar eigen vel en zich schaamt voor zichzelf.
Voor het feit dat ze zich schaamt, maar vooral voor hoe ze eruit ziet onder die kleding.

Ik ben 14 weken geleden bevallen van een prachtige meid, ik had een mooi buikje, niet te groot, zeker niet te klein, en ook daar heb ik soms problemen mee gehad.
Puur en alleen omdat mijn huid niet helemaal opvulde, dus ik had altijd een half schortje aan mn babybuikje.
Nu heb ik helemaal geen baby buik meer en ik word op dagelijkse basis gevraagd hoelang ik zwanger ben en of ik al weet wat het word.
Ik zal een grapje ervan maken, je er mee plagen als je je realiseert dat ik inderdaad niet zwanger ben en mee lachen als je je vergissing wil weglachen.
Maar diep van binnen doet het heel erg zeer.
Het steekt en het bevestigd wat dat stemmetje in mijn hoofd de hele tijd zegt.
Dat vervelende stemmetje dat zegt: Je kan er met kleding nog zo leuk uit zien, maar je hebt een buik en lijkt wel 4 maanden zwanger.
Dat stemmetje dat zegt: Je weet zelf dondersgoed dat ze liegen, want jij weet wat er onder die verschrikkelijk leuke jurk zit.
Dat stemmetje dat zegt: Je hebt mazzel met een paar goeie bh's in je la, want wat je erin stopt elke ochtend kan je bijna geen borsten meer noemen.

Ik doe onzettend mijn best om positief te blijven.
Ik doe mijn best om lekker bezig te zijn met mijn kinderen, de oudste vind het leuk om met me te dansen.
De jongste vind het heerlijk om te kroelen.
Ik doe mijn best een goeie vrouw te zijn voor manlief, omdat hij dat verdient.
Omdat hij er voor me is door alle shit die we voor onze kiezen krijgen.
Ik doe mijn best om gewoon lol te hebben en me niets aan te trekken van de vragende blikken, de starende mensen, en dat stemmetje in mijn hoofd.
Omdat ik altijd wel vrolijk ben/was, omdat ik altijd lach(te), omdat ik altijd lol heb/had, omdat ik me geen reet aantrok wat andere mensen van me vinden.
Omdat ik weet dat ik ontzettend sterk ben, niet alleen door om hulp te vragen wanneer nodig.
Maar door te erkennen dat ik het nodig heb, door te zeggen ik kan het even niet alleen, door toe te geven dat het mij soms ook teveel word.

Over de jaren heb ik geleerd dat juist vragen om hulp geen zwakte is, maar een teken van kracht.
Samen sta je altijd sterker dan alleen, en ook nu is dat weer bewezen.
Ik hoop dat ik in februari een verwijzing krijg voor een buikwand correctie( en de rest).
Dat ik mijn weten en gevoel weer kan samen laten smelten tot 1 iets.
Dat ik mezelf weer helemaal mij ga voelen.
Dat ik eindelijk de vrouw kan zijn die ik wil zijn,voor mezelf, voor manlief en vooral voor mijn kinderen.

Sorry voor deze ellendig lange klaag blog, maar ik moest het echt even van me afschrijven.
Kracht haal je uit alles om je heen, uit kleine gebaren en lieve woorden, je staat nooit alleen.