Ben k er wel klaar voor?

De laatste blog die k schreef ging erover of ze goed lag ja of nee, en of ze goed bleef liggen.
Ze ligt netjes met haar hoofdje naar beneden, en zo is ze blijven liggen.
Aankomende zaterdag is het dan D-day...........dan ben k uitgerekend.
En heel eerlijk begin ik nu toch wel nerveus te worden.
Geen eens om het bevallen zelf, dat laat ik over me heen komen.
Daar heb ik geen controle over.
Meer of ik er wel klaar voor ben.

Ik zal t uitleggen.
Ik heb een klote jeugd gehad, ouders gescheiden, familie uit elkaar gevallen, oma dood zien gaan, bijna 15 jr bij jeugdzorg enzov gelopen.
Daarbij heb ik mijn vader zo'n 8 a 9 jaar niet gezien en moeten missen.
Sinds 5 jaar weer contact en gaat super.
Hij vindt t heel leuk om nog een keer opa te worden en staat samen met me stiefmoeder voor ons klaar.

En nu ik een paar dagen van mn D-day af zit vraag ik me af of ik er wel klaar voor ben.
Wat voor moeder word ik?
Kan ik mn kleintje alles geven wat ik heb moeten missen?
Kan ik haar de jeugd geven die ik nooit gehad heb?
Mis ik straks ook bepaalde signalen of pik ik die juist snel op?

Je weet nooit van te voren wat voor moeder je word, en ik denk dat je eigen ervaringen en indrukken dat bepalen.
Ik heb gelukkig een hele lieve familie die erg enthasiast is, en een fantastisch lieve vriend die echt mn rots is.
En toch blijft die vraag in mn hoofd rond spoken.

Ben ik er klaar voor?

Of ik er nou klaar voor ben of niet, ze komt toch en ik zou haar nu al niet meer willen missen.
Ik ben gaan wennen aan het geschuif in mn buik, en aan t late uit bed moeten stappen voor antimaag zuur spul.
Dit had ik voor geen goud willen missen.
En de bevalling........ja ze moet er toch uit zal k maar zeggen.
Ik hoop gewoon dat ik de moeder kan worden die ik hoop te worden.
Lief, zorgzaam en dat ik er ben voor mn kleintje wanneer ze me nodig heeft.
Groot of klein.............Ik wil dat ze alles krijgt wat ik heb moeten missen en meer.