Week 26

wat ben ik blij dat week 26 achter de rug is. De week was van start gegaan met een enorm leuke ervaring. We hadden de box geinstalleerd en het wiegje in elkaar gestoken. Daarnaast hebben we ook een verzorgingstafeltje gekregen zodat we ook in onze woonkamer de baby kunnen verzorgen. Het hele appartement is klaar voor de komst van onze kleine uk. Ik was zo gelukkig en voelde me zo ontzettend opgelucht, maar dit gevoel werd snel omgeslagen.

Donderdag stond ik op en reed zoals goede gewoonte richting mijn werk. Hier aangekomen, voelde ik me niet 100% maar dacht dat het wel weer voorbij ging. Ik voelde me toch steeds slechter worden en wist met mezelf eigenlijk geen blijf meer. Ik moest aanhoudend gaan plassen en dit begon met de seconde pijnlijker en pijnlijker te worden. Ik besefte dat ik al een fixe blaasontsteking had en dat ik dringend medicatie moest hebben. Ik belde mijn huisarts en mocht meteen langskomen. Hij onderzocht mijn urine en schreef me meteen antibiotica voor. Verder nam hij mijn bloeddruk en deze was te hoog. Dit kon natuurlijk te wijten zijn aan de blaasontsteking en het feit dat ik me er zo slecht door voelde. Daarna mocht ik op de weegschaal, doordat ik melde dat mijn gynaecoloog dit nooit deed. Ik was reeds 14 kilo bijgekomen!! Dit had ik absoluut niet verwacht. Ik wist wel dat ik aangekomen was, maar vermoedde een 10-tal kilo's. Ik voelde me zo slecht. Ik had nochtans heel de zwangerschap door opgelet op mijn voeding en geprobeerd om gezond en matig te eten. Ik ben wel gestopt met roken en at hierdoor wat vaker, maar niet meteen zo vaak en veel om 14 kilo te verantwoorden. Toen ik thuis kwam, vertelde ik Stijn wat er gaande was. Hij maakte zich ontzettend zorgen over de blaasontsteking en was ongerust of dit schadelijk was voor de baby. Toen ik hem uitlegde dat dit helemaal geen gevolg had voor de kleine uk, vroeg hij me waarom ik dan zo bedrukt en ongelukkig keek. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat die 14 kilo mij ontzettend dwars stak maar dit was voor hem geen zaak. Hij snapte niet waar ik me druk in maakte enz. Toch is hij diegene die sindsdien continu commentaar geeft op mijn eet- en drinkpatroon. Hij zou mij het liefst willen verbannen tot water, groenten en fruit. Geen fruitsap meer, geen frisdrank meer, geen ijsje meer, ... niets is nog goed. Hij zit dan smakelijk cola te drinken en een ijs te eten waneer ik een glas water krijg met een appel... Niet dat ik problemen heb om ijs en cola te laten, maar ik heb er wel problemen mee als Stijn mij dat oplegt. Wanneer hij zo heftig bezig is met mijn gewicht, krijg ik het gevoel dat ik niet goed meer ben voor hem, dat ik een dikke koe ben die hij niet meer aantrekkelijk vind,... Jullie zullen me wel snappen. Mannen begrijpen zoiets niet, vrouwen wel. Ik haat dit zo erg!! Ik voel me helemaal niet meer goed in mijn vel, niet meer op mijn gemak,... Ik zou het liefst van al heel de dag willen huilen. Hij geeft mij zo een slecht gevoel en beseft zelf niet eens dat hij dit doet!!

vrijdag had ik controle bij de gynaecoloog en ik zei haar dat mijn bloeddruk te hoog was, mijn gewicht te hard gestegen was en mijn urine verre van goed was. Ik maakte haar duidelijk dat ik me zorgen maakte over de baby en dat ik ongerust was of alles wel oké met hem was. Ze nam mijn bloeddruk en zei me dat deze normaal was. Niets om mij zorgen om te maken, zei ze. Verder maakte ze mij duidelijk dat mijn gewicht enkel een probleem voor mezelf is en niet voor de kleine baby. Hij ondervind hier niets van, enkel ik moet het nadien maar zien weg te werken. Over mijn blaasontsteking zei ze enkel dat ik de resultaten van het labo diende af te wachten en dat ik in de toekomst ook gewoon naar haar mag bellen om een vroegere consultatie te krijgen. Ze ging de baby controleren en alles was in orde. Hij was reeds 35 cm en woog 1067 gram. Hij was een weekje vroeger gezet maar ik hou me gewoon aan de eerste vermoedelijke bevallingsdatum. De gunaecoloog liet ons zien dat ons zoontje reeds haartjes had en dat hij met z'n hoofdje naar beneden lag. De placenta ligt nog steeds vooraan maar niet in de weg. Alles zag er heel normaal en goed uit. Dit was een hele opluchting. ik zei haar dat ik mij ingeschreven had voor de prenatale informatiesessies op 3 en 5 mei. Hier zou ik uitleg krijgen over de arbeid, de bevalling, de kraamafdeling, de kamers,... Heel de boel waar ik op zit te wachten :-) Verder zei ze dat ik binnen 3 weken een glucosetest moest laten afnemen en binnen 8 weken opnieuw bij haar op consulatie mag. Binnen 8 weken, dacht ik??? Dan ben ik reeds 34 weken. Is het normaal dat er zoveel tijd tussen zit??? Voordien moest ik om de 5 weken komen en nu moet ik er 8 wachten!! Zo gek. Ach ja, misschien kan ik tussendoor nog wel even een second opinion opvragen bij een andere gynaecoloog. Toen ik naar huis ging, zei ze mij nog heel duidelijk: Niet te veel suikers eten en drinken en vooral veel groeten en fruit eten! Oké, dank u wel, dacht ik bij mezelf. Net nu ik het even naast me had kunnen neerleggen en kon genieten van het beeld van mijn kleine schat, smeer je het nogmaals in mijn gezicht!! Daar ging ik dus opnieuw naar huis met een bedrukt gevoel...

Zaterdag heeft mijn moeder gewoon heel mijn gemoed omgeslagen!! We zijn op vrouwendag geweest en hebben de kinderwagen gekocht!!!!! Ik was zo blij. Verder zijn we op zoek gegaan naar een outfit voor mijn huwelijk. Wat is dit een moeilijke opgave. Ik had iets moois gezien: een witte linnen broek met een speciale tuniek boven. Heel mooi voor een zwangere vrouw, maar ik twijfelde of dit wel een outift kon zijn voor een zwangere bruid... Heb het dus nog niet gekocht maar ben nog steeds in twijfelpositie :-) Misschien rij ik dit weekend wel even terug naar de winkel om het gewoon te kopen. De outfit maakt mijn huwelijk niet mooi, wel de dag zelf! Alles komt dichtbij!!

We zullen eerst maar beginnen met weekje 27 goed door te komen :-)