Week 24

ondertussen ben ik al aangekomen in week 25 en zit week 24 er weer op. Het is een boeiende, drukke en aangename week geweest met toch ook weer een domper op het einde...

Stijn en ik hebben onze trouwringen besteld, traiteur vastgelegd voor het huwelijk en alle familieleden ingelicht van de grote dag. Verder hebben we de geboortekaartjes gekozen, de doopsuiker doosjes gekozen, de tekst geschreven voor het kaartje en de snoepdoosjes voor de kids gekocht. Nu kunnen alles doosjes al bedrukt worden met de naam en tekening van onze kleine man, zodat deze enkel tegen de bevalling nog gevuld moeten worden. De naam en tekening van onze kleine schat kan ook al gedrukt worden op het kaartje zodat de tekst enkel aangepast moet worden na de bevalling. We staan dus al een hele grote stap verder. Momenteel gaan we ons vooral concentreren op het huwelijk en gaan we vooral financieel ons hier op vastpinnen. Na deze mooie dag hebben we nog 8 weken om alle kleine spulletjes voor ons wondertje aan te kopen dus we zitten goed op schema. Eindelijk kon ik even terug ademen en mij ontspannen voelen totdat...

Mijn grote man is een voetbalfanaat en kan zelf wel flink balletje trappen. Door verscheidene knieblessures in het verleden had hij beslist te stoppen met voetballen. Onlangs kreeg hij een zeer aantrekkelijke aanbieding om opnieuw te spelen en na lang nadenken was hij hier op in gegaan. Alles liep goed met de knie en hij bewees dat z'n talent nog niet voorbij was, echter miste hij de vriendschappen in de ploeg en de ambiance ed. Geld was de enige reden dat hij op het aanbod ingegaan was maar nu hij de smaak van het voetbalveld opnieuw te pakken had, wou hij misschien toch eerder opnieuw met z' n echte vrienden voor bier en plezier voetballen dan voor geld. Ik had hier geen problemen mee omdat het voor mij ook aangenamer was om opnieuw bij vriendinnen te zijn wanneer mijn ventje aan het voetbal spelen is. Anders zat ik ook maar in de tribune, alleen, te supporteren. Zo gezegd, zo gedaan. Dit weekend ging hij met vrienden een toernooi spelen. Zaterdag verliep alles super vlotjes. Hij blinkte enorm uit en was op korte tijd al topschutter van het toernooi ( stoefen mag met zo een sportieve man hé :-) ) Iedereen was vol lof over hem en iedereen sprak hem aan over z'n talent ed. Het was een leuke dag en 's avonds hebben Stijn en ik nog uren gepraat over de dag. Zondag was het de finale en Stijn moest al vroeg op het toernooi zijn. Net iets te vroeg voor mij, dus ik besliste dat ik later na kwam. Plots kreeg ik telefoon... 'Schatke, kan je mij komen halen? Ik moet dringend naar Spoed want mij knie is helemaal verdraaid.' Ik voelde het bloed door mijn lichaam vastvriezen en heel mijn lijf werd ijzig kil. Een angstige scheut gierde door mijn aderen en ik was aan de grond vastgenageld. Meteen Stijn gaan ophalen en naar spoed gereden. Door de zwelling en het vocht in z'n knie konden de dokters niets vaststellen en moest hij een week rusten alvorens ze konden nagaan wat er mis was. Ik zit dus nu met een mannetje thuis die niet kan stappen en met angst omdat we niet weten wat er gaande is. Wat als dit weer een operatie wordt en een revalidatie van enkele maanden??? Ik mag er niet aan denken.

Stijn liegt me voor dat alles in orde komt en dat hij zich met de dag beter en beter voelt en dat alles goed zal meevallen. Ik hoop het zo hard want dit hebben we nu ook weer niet verdiend hoor. Sporten is gezond, zeggen ze hé?? Ik duim dat hij snel beter is en dat de pijn snel weg trekt... Hopelijk brengt week 25 wat goed nieuws!!