Week 22

week 22 is weeral voorbij en de tijd vliegt zo snel. Deze week heb ik het rustig gehouden omdat ik terug gefloten wordt door het mysterie van 'harde buiken'. De kuis wordt dus vanaf heden opgesplitst over verschillende dagen en heffen en sleuren laat ik aan mijn ventje over. Op het werk doe ik het zoals altijd rustig :-) maar ik merk dat mijn huisbezoeken steeds zwaarder worden. Al mijn huisbezoeken liggen in de nabije omgeving dus doe ik ze altijd te voet. Dit wordt me stilaan wat zwaar, zeker als het om een wandelingetje van 20 minuten gaat. Misschien moet ik maar eens nadenkenen om de huisbezoeken te beperken...

Momenteel heb ik eigenlijk zwaardere zorgen aan mijn zwangere koppie. Het zit namelijk zo... Alvorens Stijn en ik een relatie begonnen, was ik gehuwd. Stijn en ikzelf kennen elkaar al jaren en om eerlijk te zijn, waren we ook al wel enkele jaren zeer goed bevriend. De laatste maanden of beter gezegd het laatste jaar begon ik steeds meer te beseffen dat vriendschap en liefde nogal ontzettend dicht lag. Mijn huwelijk liep op het einde ontzettend spaak en ik werd met de dag ongelukkiger. Na vele pogingen van 'opnieuw' verliefd worden ( door op vakantie te trekken, samen naar de sauna te gaan, uit eten gaan,...), raakte ik steeds maar verliefder op Stijn en keerde ik me steeds meer af van mijn ex-man. Uiteindelijk hebben mijn ex-man en ikzelf beslist om er een einde aan te maken en ieder z'n eigen weg te gaan. Doordat ik me als grote schuldige voelde, besloot ik van weg te trekken en hem alles na te laten. ( auto, meubels, spaarcenten, ...) Ik vertrok dus met een enkele koffer vol kleren en wat euro's op zak. Ik trok bij enkele vrienden in en besefte al snel dat dit een doemscenario was. Stijn en ik groeide dichter en dichter en dichter ( ja, zelfs nog dichter) naar elkaar toe en besloten ( zowel om financiele, materiele alsook emotionele) redenen om te gaan samen hokken. Zo gezegd, zo gedaan. Na enkele maanden bleven die regels uit en ontdekte we het bestaan van ons grote wonder. Ons geluk kon uiteraard niet op en tot op heden zijn we nog steeds dolblij. Uiteraard is de tijd aangekomen om aan serieuze dingen te denken, zoals erkenning van onze kleine ukkepuk.... Ding ding ding... Probleem numero 1. Ookal ben ik gescheiden, kan Stijn zijn eigen zoon niet erkennen doordat wij op papier nog geen 300dagen samenwonen. Natuurlijk wonen wij wel reeds zolang samen, maar wou de gemeente dit nooit officieel maken omwille dat ik in scheiding zat. Nu de scheiding voltooid is, is de termijn van 300 verstreken. Enige oplossing: Kimmetje en Stijntje stappen in het huwelijksbootje.

Oké, voor ons geen probleem. Wij willen ontzettend graag de rest van ons leven samen delen en dit ook bekend maken aan de buitenwereld maar graag op onze manier. Indien we het moeten doen voor de erkenning, zou ons huwelijk moeten plaatsvinden nog voor de bevalling maar pas na april. ( het gemeentehuis bevestigd pas na april officieel mijn scheiding). Dit wil zeggen: huwen in mei of juni. Gezellig om op korte tijd nog iets te regelen. Enige oplossing: Stijn en Kimmetje gaan in uiterste stiekemheid in dagelijkse outfit een papiertje tekenen op de burgerlijke stand. Op zich maakt ons dit niet uit omdat we alles over hebben voor onze zoon, maar anderzijds hadden we onze eeuwige trouw graag op een andere manier willen uitspreken. Het lijkt alsof we nu stiekem, zonder feest of receptie, zonder eten en drinken, zonder vrienden en familie, .. iets doen wat niet mag.

Dit heeft uiteraard ook een romantische inval en na de geboorte kunnen we al die dingen nog organiseren zoals een feest ed. maar ik voel me zo schuldig naar Stijn toe. Door mijn verleden kan hij niet trouwen op de manier dat hij gedroomd had. Nu is hij verplicht van snel een papiertje te tekenen om zijn zoon te mogen erkennen, enkel door mijn schuld. Stijn neemt mij uiteraard niets kwalijk, maar toch voel ik me wat lastig naar hem toe.

Week 22 is dus een weekje van kopzorgen, nadenken, plannen,... hopelijk brengt week 23 wat helderheid en wat klaarheid en kan ik weer opnieuw een happy en zelfzekere blog neerpennen.

Wel postief in week 22: we hebben een afspraak gemaakt voor de levering van de kinderkamer. Deze komt weliswaar NU zaterdag!! Meer hierover ( en foto's uiteraard) in week 23!!!!!!!