Wat gebeurt er nu met mij???

pff, deze blog lijkt of klinkt misschien wat dom maar ik moet toch ergens mijn hartje luchten... Toen ik deze ochtend opstond, voelde ik me zo onzeker. Ik ging zoals altijd naar de keuken en passeerde de grote spiegel in de gang. Ik keek recht in de spiegel en kon alleen maar mijn dikke buik zien. Enkele weken geleden zat ik te smeken voor een buik en nu hij er is, maak ik me ongerust... Ik liep de keuken in en wandelde naar Stijn om hem een 'goedemorgen' zoentje te geven. Hij glimlachte zoals elke ochtend ontzettend lief naar me en gaf me een dikke zoen, maar iets in z'n ogen ( mijn verbeelding uiteraard) maakte dat ik me plots niet meer 'mooi' voelde. Stijn herkende mijn blik meteen en vroeg me wat er scheelde. Uiteraard was mijn antwoord, zoals meestal: ' oh, niets!' Ik nam een fruitsap en begon mezelf af te vragen of dit eigenlijk wel gezond was. Stijn vertrok ondertussen naar het werk en zei met zo een overtuiging: Ik hou van je, lieverd! Voor altijd!! Ja, soms kan hij zo hartverwarmend lief zijn maar in plaats dat ik wegsmolt van z'n lieve woorden, kon ik enkel reageren met: Ja, ik ook. Stelde hij de vraag: ' Toch ook voor altijd hé engel' Reageer ik met: ' Jaja, voor eeuwig en altijd. Tot vanavond!' Vetrekt hij en denk ik bij mezelf: ' Ja, je kan wel zeggen dat je van mij houdt voor altijd, maar heb je al eens gezien wat voor een dikzak ik aan het worden ben? Besef je wel dat ik nog niet eens halverwege ben en nu al een buik heb????? Loop ik naar de badkamer en blijf ik daar enkele minuten voor de spiegel staan... Ik vind mijn buik wel mooi doordat mijn zoonlief erin zit maar ik vind hem ook zo vreemd wanneer manlief rondom mij is. Ik weet niet zo goed wat er gaande is en wat er in mijn hoofd rondgaat. Misschien is het gekomen doordat ik gisteren in de zetel tegen Stijn zei dat m'n buik toch al goed gegroeid was en dat hij al grappend reageerde: ' Ja, als jullie zo verder doen, geraak je binnen 4 maand niet meer door de deur. Moet ik een kraanwagen bestellen om jullie erin en eruit te krijgen'. Wauw... dit was nu niet meteen grappig hoor.

Mijn buik is helemaal nog niet gigantisch maar wel aanwezig. Hij is eigenlijk best wel mooi. Ik heb geen striemen, de buik groeit mooi naar voren, ... Soms denk ik dat het allemaal wat in mijn koppie steekt en dat ik eigenlijk gewoon verwacht dat Stijn wat meer 'moois' zou zeggen over mij of de buik, in plaats van z'n grapjes over kraanwagen en deurverbredingen ed. ' s Avonds als we samen in de zetel hangen, legt hij z'n handen op mijn buik maar hij zegt nooit iets. Ik denk dan soms dat hij zichzelf toch moet inbeelden dat hij plots een hele hoop vlees onder z'n handen heeft?! Wanneer hij me ziet rondwandelen met een t-shirtje dat naar voren uitsteekt, moet hij toch denken dat ik wel naar een olifant toe ga?!

Ik zit momenteel dus in een kleine dip en vraag mezelf af of dit te wijten is aan mezelf of dat dit een onderdeel van het zwangerschapsproces is. Het aanvaarden van een dikke buik, het toelaten dat je zwaarder wordt, het beseffen dat je lichaam veranderd, ... wat doet dit met je vriend of man? Hoe moeten zij ermee omgaan om plots te zien dat vrouwlief een dikke buik heeft en bijkomt?

Ach, waarschijnlijk is het effe een slechte ochtend met een zeer negatief beeld rond mezelf en mijn stijgende kilo's en trekt dit wel over wanneer de dag vordert. Hebben sommige onder jullie deze negatieve gedachte over jullie uiterlijk ook al eens ervaren tijdens het zwangerschapsproces?