Onze nachtmerrie!!!

01-09  02.30 uur onze vakantie naar Menorca gaat beginnen! We vliegen om 05.45 uur dus plukken beide kindjes uit bed en gaan onderweg.Vliegen gaat perfect en de transfer naar het hotel ook. Ze slapen beide veel en zijn erg lief.

Rond 12.00 uur zijn we in het appartement, korte broek aan, lunchen en even het park bekijken. Evin is erg onrustig en blijft de rest van de dag veel huilen. Moe? Last van z’n oortjes? Verstoord ritme? Even aankijken en ondertussen maar zoveel mogelijk troosten.

’ s Nachts is het drama, onder het voeden loslaten en krijsen, ontroostbaar gewoon. Erg vaak maar kort drinken en na het voeden ook niet meer willen slapen. Dit kennen we totaal niet.

Maandag naar het strand, Evin vindt het helemaal niks, blijft huilen, raar drinken en ontroostbaar. Uiteindelijk valt hij in slaap om na een half uurtje alweer wakker te worden. ’s Avonds voor de zekerheid even tempraturen want hij is erg warm. Lichte verhoging 37.6. Zetpil erin en hopen op een betere nacht.

Dinsdag morgen helaas 37.8 en ineens zie ik ook dat hij een heel dik bovenbeen heeft wat ook keihard is. Dit is niet goed, douchen en een arts opzoeken. Onder de douche zien we op zijn rug een blauwe plek met een hard bultje erin.

Onwijs blij zijn we wanneer we bij een Nederlandse arts komen. Hij bekijkt Evin zijn oortjes en inderdaad deze zijn wat rood. Bij het beentje heeft hij zo zijn vraagtekens en plekje op de rug is ook wel raar.

Omdat het om een baby van 8 weekjes gaat wil hij geen risico nemen en stuurt ons door naar een kinderarts.

Snel wat luiers voor de kids kunnen pakken en de taxi in. In  Citadella aangekomen bij de privékliniek worden we meteen opgehaald door een kinderarts. BAM daar loop je als eerste tegen een taalbarrière aan. In gebrekkig Engels vraagt ze van alles en moet jij haar duidelijk maken wat er aan de hand is. We hebben meteen door dat ze het heel serieus nemen en worden er een beetje angstig van. Zijn oortjes zien er goed uit maar het beentje is wel erg raar. Ineens komen er 2 verpleegkundige binnen en wordt manlief samen met Nilo weggestuurd want hier mag Nilo niet bij zijn. Ze willen bloedprikken. Een regelrechte ramp! M’n hart breekt in 100.000 stukjes! Het lukt ze niet een goede ader te vinden en Evin ligt als een speenvarken te krijsen. Je voelt je compleet machteloos en wordt verscheurd om je kleine ventje zo te zien! Uiteindelijk lukt het ze om voldoende bloed af te nemen en wordt dit meteen naar het lab gebracht voor onderzoek.

Wij worden ondertussen naar een kamer gebracht. Evin heeft een infuus met vocht  gekregen want ze vermoeden dat hij is uitgedroogd. Wederom last van de taalbarrière, want de arts concludeert dit doordat Evin spuugt op het moment van onderzoeken. Maar ik heb hem net gevoed en dan is het spugen normaal.

Na lang, heel lang wachten komt er een Nederlandse verpleegkundige binnen. Ze gaat voor ons tolken want de kinderarts komt er zo weer aan.  Na nog een uur wachten is de kinderarts er eindelijk. Ze verteld ons ons door te willen sturen naar een ziekenhuis in Mahon. In zijn beentje zit een enorme ontsteking vandaar de harde plek en de dikheid ook de uitslag van het bloed was niet goed. De leverwaarden waren verhoogd. Ook hadden ze ons al eerder gezegd hem erg geel te vinden en met deze waarden, het geel zien en de ontsteking in het beentje zijn voor hun teveel dingen bij zo’n klein babytje dat ze ons naar een groter en beter ziekenhuis willen sturen.

Op onze vraag hoe we daar moeten komen, krijgen we te horen dat er al een ambulance klaar staat. SCHRIK! Het lijkt allemaal veel heftiger te zijn dan dat wij dachten en beseffen. Ik ga met Evin in de ambulance naar Mahon en Ro en Nilo komen met de taxi achter ons aan.

Eenmaal in het ziekenhuis in Mahon begint de ellende weer. 10 tallen verpleegkundige om je bed en niemand die een woord engels spreekt. Weer wordt het kleine ventje compleet lek geprikt en krijst het uit. Hij ligt aan de hartbewaking, infusen en bloeddrukmeters. Ik kan alleen maar huilen.

Dan krijg ik een telefoontje van Ro, Nilo is compleet uitgeput en overstuur, ze redden het niet meer om naar Mahon te komen. Nilo moet  echt naar bed, morgen komen ze direct nar ons toe als ze wakker zijn. Ik stort compleet in op dat moment. Ben alleen in een ziekenhuis waar niemand me verstaat en er ook geen moeite voor doet en ik heb geen idee wat ze allemaal met m’n kindje doen! Er lopen verpleegkundigen en artsen in en uit en niemand zegt iets, Ondertussen zit k al zo’n 2 uur daar te wachten. Uiteindelijk word ik  boos en begin in het Nederlands half huilen en schreeuwend tegen een arts te roepen dat ik NU wil weten wat er aan de hand is en gaat gebeuren. Na 5 minuten staat deze arts er weer en worden we ineens naar boven gebracht naar een kamer. Ik lig in bed en Evin ligt op mij te slapen. Hij heeft al even niet gedronken en vraagt ook niet om drinken maar slaapt veel. De arts geeft aan dat ik hem wel mag voeden maar niet teveel.

Weer wordt e bloed afgenomen en worden er nieuwe infusen geprikt. M’n lieve ventje blijft maar huilen en is compleet overstuur. En ik….ik kan niks anders doen dan zachtjes liedjes voor hem zingen en voor zover ik hem op kan pakken hem troosten.

Gelukkig is er een verpleegkundige die goed engels kan (nou ja goed….ik snapte haar) hier door krijg ik iets meer informatie over hoe en wat en kan zij ook mij dingen vragen die voor de arts van belang zijn. Het is ondertussen 23.00 uur. We zijn weer aan het wachten op de bloeduitslagen.

Ik ga proberen wat te slapen. Ondertussen krijgt Evin ook antibiotica en daardoor komen er meerder malen mensen op de kamer om te kijken of alles goed gaat. Wanneer ze weer aan hem trekken en prusten slaat dat arme ventje zijn infuus eruit, weer getrek en gemartel en een hoop geschreeuw! Om 00.30 uur kan ik eindelijk slapen.

Maar helaas om 01.00 uur staat de arts met verpleegkundige in m’n kamer. Ben je goed wakker? Je moet nu goed luisteren en opletten! Door de schrik meteen wakker. De bloedwaardes zijn binnen en het is mis. Zijn lever waarden zijn helemaal mis. Er zit waarschijnlijk een infectie aan zijn lever. In het ziekenhuis in Mahon zijn ze niet capabel genoeg om zo’n kleine babytje hiervoor te behandelen. We moeten naar Mallorca. Oke, prima we gaan weer naar een ander ziekenhuis.

MAAR WACHT EVEN……Mallorca?!?!? Ik ben nu op Menorca, Mallorca is een ander eiland toch??!!

Inderdaad, er staat een ambulancevliegtuig klaar we moeten zo snel mogelijk vliegen. IK ben compleet in paniek! Nilo en Ro komen morgenvroeg naar me toe, m’n moeder is onderweg naar Menorca om ons te helpen, ik kan  niet alleen daarheen want versta ze niet, ik heb vliegangst, ik moet het eerst overleggen met de verzekering. NEEEEEEEEE, nee, nee laat deze nachtmerrie voorbij zijn! Laat me wakker worden dit kan niet!!!
Wanneer ik zeg hier even tijd voor nodig te hebben krijg ik de schrik van mijn leven! De arts zegt iets spaans tegen de verpleegkundige en ze vertaald het voor me…..

Het is mis met zijn lever, op dit moment is het rustig, maar over een uur kan het compleet anders zijn. Hij moet nu direct naar baby IC!

BAM mijn wereld stort in, midden in de nacht word ik halsoverkop overgevlogen naar de baby IC, mijn ventje heeft leverproblemen, er gaat maar een ding door mijn hoofd………….hij gaat dood!

Ik zit in 2 strijd wat moet ik nou!? Wil het beste voor mijn kind, maar ik kan dit niet alleen! Dan vertellen ze me dat Evin ook alleen kan gaan en ik de volgende dag met Nilo, Ro en mijn moeder diekant op. Want waarschijnlijk is er ook geen plek voor mij in de ambulance vlucht.

NEE!!!! Ik laat mijn kind NIET alleen! Als ik niet mee mag blijft hij hier! Hij gaat nergens heen zonder mij!!!!

Dus op dat moment beslis ik dat we maar moeten gaan. De verpleegster verteld me dat over ongeveer 2 uur ik zal vliegen. Snel bel ik Ro op, hij trekt Nilo uit bed kleed hem aan en ze komen naar me toe! Dan kunnen we elkaar nog even zien. Op het moment dat hij de deur uit wil gaan komt de verpleegster binnen. De ambulance is er want de ambulancevlucht is er al. Compleet verscheurd bel ik Ro op, hij kan niet komen ik ga NU weg. Zonder te weten wanneer ik hem weer zie en vooral zonder te weten hoe hij Evin gaat zien, hangen we op.

Weer word ik omringd door spaans sprekende mensen, niemand die me wat verteld en niemand die me zegt wat ik kan verwachten. Ik mag niet bij Evin in de ambulance naar het vliegveld zitten, ik word het vliegtuig ingestuurd voordat hij de ambulance uitgereden wordt. Ik ben bang! Nog nooit heb ik zoveel angst en pijn gevoeld.

In 35 minuten zijn we op Mallorca, weer in de ambulance en met 10 minuutjes zijn we bij het ziekenhuis. Ik moet wachten op de gang. Ik word boos, wil niet wachten wil naar mijn kind! Wat gaan ze doen?! Wat geven ze hem!? Hoe gaat het nu!?

Na het langste half uur in mijn leven komt de arts naar me toe, ze wil me spreken. Ja hoor, ze gaat me vertellen dat hij doodgaat denk ik! Het is mis. Ik huil en ben zo bang, ben kotsmisselijk en kan niks zeggen.

Nee ‘gelukkig’ ondervraagt ze me alleen maar (voor zover een gesprek mogelijk is) 100 vragen over Evin, over ons, over familie, over ziektes echt van alles. Kotsmisselijk van de honger, angst en slapeloosheid, bang en overstuur en volledig in paniek want ik weet nog steeds niet wat ze denken en vermoeden probeer ik zo goed mogelijk antwoord te geven.

Eindelijk mag ik naar hem toe. Vol plakker, slangetjes en weet ik wat allemaal ligt hij in een groot bed. Eindelijk in slaap! Ik breek en val uiteindelijk in slaap zittend naast zijn bed. Om 07.45 uur wordt ik bruut wakker gemaakt en weggestuurd. Op de baby ic mogen geen ouder aanwezig zijn tussen 08.00 en 10.00 uur. Mijn antwoord? NEE ik ga niet weg ik blijf hier! Ik laat hem NIET alleen! Maar jawel, ik MOET nu weg!

In paniek loop ik rond in een enorm ziekenhuis, niet wetend waarheen ik moet. Wat ik moet, ik kan alleen mar huilen. En doe dat dus ook maar.

Ineens voel ik een steen in m’n shirt en heel veel pijn! Shit ik heb al enorm langniet gevoed ik moet kolven. Ziekenhuis weer in en op zoek naar iemand die me wilt helpen. In 5 minuten heb ik 500 cc gekolfd! En dat terwijl ik thuis niet kan kolven.

Eindelijk 10.00 uur!! Ik mag naar hem toe! Ik kan helaas niets anders dan naast hem zitten en naar hem kijken. Ik mag hem niet oppakken, niet troosten wanneer hij huilt en ook niet voeden.

Gelukkig krijg ik te horen dat Ro om 19.00 uur landt op Mallorca ik begin de uren al af te tellen tot hij bij me is.

De onderzoeken gaan verder, ze gaan nu een echo doen van zijn lever en een echo om te kijken wat er met zijn beentje is. Tijdens de echo van zijn lever blijkt meteen dat er geen infectie in zit, waar komen dan de infectiewaarden in zijn bloed vandaan? Zijn been is een hematoom en dit moet vanzelf overgaan. Nog steeds blijf ik achter met zoveel vragen.

Ik heb me nog nooit zo eenzaam en alleen gevoelt, nog nooit ben ik zo bang geweest en nog nooit heb ik zoveel pijn gevoeld. Op zo’n moment besef je je ineens wat er nu echt belangrijk is in je leven.

Rond 12.00 uur mag ik Evin eindelijk zelf voeden en krijg ik ook te horen dat hij het enorm goed doet, dat  we waarschijnlijk die middag al naar een gewone kamer mogen. OPLUCHTING! Wel wordt er meteen gezegd dat ze nog steeds aan het onderzoeken zijn en hij goed in de gaten gehouden moet worden.

Vanaf woensdag middag 15.00 uur zit ik op een gewone ziekhuiskamer met Evin. Hij ligt in een bedje, nou ja er staat een bedje voor hem, maar hij wil alleen op en bij mij liggen. En voor mij staat er ook een bed, eindelijk kan ik slapen. Nou ja slapen, een poging tot, hoe moe ik ook ben ik blijf malen en denken en me zorgen maken.

De uren tot de avond kruipen voorbij. In spanning wacht ik op Ro die EINDELIJK bij ons komt. Mijn moeder blijft met Nilo in het appartement tot er meer duidelijk is over hoelang het gaat duren en wat er gaat gebeuren.

Als ro er eindelijk is breken we samen. Het verdriet, de spanning en alles komt er uit. De vakantie waar we zo naar uit hadden gekeken, het samen zijn met onze 2 kindjes en het genieten. Het vieren van Nilo zijn 2de verjaardag (de dinsdag dat alles gebeurde werd hij 2) het verdriet dat hij nu achter is gebleven bij  mijn moeder en natuurlijk de zorgen en angsten om Evin. Maar ondanks alles ben ik zo enorm blij dat hij er is! Niet meer alle informatie alleen horen, niet meer alleen alles doorstaan en niet meer alleen hoeven malen.

Donderdag, we wachten nog steeds op de uitslagen van de bloedtest. Als het goed is komen deze morgen binnen. Als de artsen weer langs komen willen ze ineens ook een echo maken van zijn hartje, op dat moment werd ik woest! Ik krijg het gevoel dat ze zoeken naar van alles dat ze doorgaan tot ze iets hebben. Gelukkig is de echo goed, ’s Middags komt er eindelijk een tolk die ons meer duidelijkheid geeft, Vrijdagmorgen gaan ze weer bloed prikken om de leverwaarden te controleren. In het beentje zit waarschijnlijk een hematoom, dit is oud bloed en dat moet het lichaam verwerken. De lever zuivert het oude bloed van het hematoom maar omdat dit zoveel is werkt te de lever ‘te’ hard waardoor er teveel afvalstoffen worden aangemaakt en Evin geel gaat zien en het bloed afwijkende waarden toont. Het is zoals het lijkt niks ernstigs en het lichaam moet dit zelf oplossen. Zoals het lijkt mogen we vrijdag of zaterdag naar huis, mocht het bloed morgen weer totaal anders zijn dan mogen we begin volgende week naar huis. We kunnen verder onderzoeken in Nederland doen.

Vrijdagmorgen opnieuw bloedprikken. Ik ga met Evin mee en Ro blijft op de kamer. Helaas mislukt dit en moeten we wachten op collega’s van de baby ic. Wanneer ik dit Ro ga vertellen zit hij bijna huilend op de kamer, hij hoorde Evin vanaf de gang huilen en gillen. Dit was voor hem de eerste keer dat hij er zo dichtbij was. Helaas wordt hem nu duidelijk waardoor ik zo enorm op zie tegen dat prikken en mijn verdriet elke keer na het prikken. ’s Middags eindelijk om 15.00 uur nog meer duidelijkheid….

WE MOGEN NAAR HUIS!!!

Onze vakantie is helaas echt over, maar we zijn super blij dat we eindelijk naar huis kunnen. Wel wordt ons op het hart gerukt dat we snel naar een arts gaan in NL, want het stofje waardoor Evin geel ziet is een stuk lager, maar het stofje waardoor de leverwaarden nog te hoog zijn is alleen maar hoger geworden. Gelukkig is dit geen reden om ons daar te houden

Wouw wat een opluchting! Er komt langzaam aan een einde aan de nachtmerrie en EINDELIJK ga ik mijn lieve Nilo weer zien! Dinsdagmiddag heb ik hem voor het laats gezien, niet eens afscheid genomen want ik dacht hem na een uurtje weer te zien in het andere ziekenhuis. Nu is het vrijdag en mis is dat ventje zo hard dat ik er ziek van ben (en van alle andere stress en spanning)

Snel contact opnemen met de verzekering om de terugreis te regelen. Helaas blijkt na veel gepuzzel het niet mogelijk te zijn om met z’n 5en terug te reizen. Ik ga zaterdagmiddag alleen met Evin naar huis en zondagmorgen komen Ro, Nilo en mijn moeder naar huis. Enorm bang dat er straks weer wat gebeurt met Evin of met m’n andere 2 mannen en moeder, besef ik me dat het echt niet anders kan.

Nog 1 laatste nachtje in het zieken huis en dan kunnen we gaan!!! Gelukkig moet Ro terug naar Menorca op hetzelfde moment dat ik naar Nederland vlieg dus ben ik niet alleen op het vliegveld.

Na een goede vlucht word ik opgehaald door mijn zussen die vol spanning op ons staan te wachten. Wat een ontlading en zenuwen zeg! Eindelijk mijn verhaal kwijt kunnen en gewoon Nederlands kunnen praten. Nu pas beseffen ook hun in wat voor achtbaan we hebben gezeten en wat voor doodsangsten we hebben doorgemaakt!

Na een heerlijke nacht in m’n eigen bed met Evin naast me, ik verlies hem geen seconden uit het oog en ben alleen maar bang en hem in de gaten aan het houden, mag ik naar Schiphol mijn mannen en mama halen!

Wat duurt wachten lang!!! Nilo reageert enthousiast en door het dolle heen als hij mij en Evin ziet. Hij is blij ons te zien. En ik ben dolgelukkig weer met z’n allen samen te zijn op Nederlandse bodem. Dit voelt zo enorm goed!

Maandagochtend meteen naar de huisarts om alles hier in werking te stellen. In de middag kunnen we nog terecht bij de kinderarts.

Helaas moeten we hier direct weer bloedprikken maar ze willen nu meteen duidelijkheid hebben en weten hoe de waardes ervoor staan. Dezelfde avond worden we nog gebeld met de uitslag.

Het ziet er goed uit!! De lever toont geen afwijkingen en ook de stollingswaarden zijn goed! Het grote risico is geweken! Er is geen levensbedreigende situatie en het lijkt goed!

Wel waren er nog verhoogde leverwaardes te zien, dit moet zeker verder onderzocht worden, hierover worden we morgen teruggebeld. Maar volop opluchting bij ons! We zijn iets gerustgesteld en er verlaat een enorm groot deel spanning en angst ons lichaam.

Morgen horen we hoe en wat verder. Ook heb ik nog veel vragen wat betreft de bloedarmoede en hoe nu verder met de vaccinaties, want met het beentje, de ontsteking is het allemaal begonnen. En die is gekomen door de vaccinatie dieEvin met 8 weken gekregen heeft. Ik ben als de dood voor de rest van de vaccinaties en wil dit allemaal heel duidelijk hebben hoe en wat.

Maar nu kunnen we opgelucht adem halen en weer genieten. Langzaam alles een plek geven en het verwerken. Want dat gaat veel tijd kosten voor mij. Ik heb in een achtbaan vol emoties en vooral angsten gezeten en merk dat ik bang ben en blijf.