Je bent welkom

Dagdag mijn lief klein kientje,

Ik voel het wel; het wordt krapjes daarbinnen hè. Ik voel elke kleine verplaatsing, elk stampje. Maar, ... je moet nog wat groeien hoor. Je bent al groot en sterk en zo flink, maar hier in de buiten-buik wereld is het toch wel wat anders dan daarbinnen.

Mama en papa zijn volop bezig met alles voor te bereiden op je komst. We hebben een geboortekaartje (ja, mama moest ook een beetje rekening houden met papa, dus geen bollen en retro, maar goed, ik koop je ooit nog iets in die aard :-p ), gisteren zijn we de geboortelijst gaan samenstellen, je kamertje is gearriveerd (papa gaat het nog in elkaar steken), je kamertje is door je bompa geverfd, mama en papa slapen tussen koets, kleertjes, speelgoed, ... We doen er alles aan opdat je je welkom voelt, want dat ben je zo hard!

Stiekem begin ik ongeduldig te worden. Ik wil je strelen, ruiken, knuffelen, ik wil in je oogjes kijken, je voeden, je mooie kleertjes aandoen. Ik wil je echt delen met je papa (ah ja, diegene die soms lieve dingetjes tegen je zegt met een iets zwaardere stem, dat is dus papa - leuk hè). Ik wil met je spelen, je in slaap wiegen, ... Mama's zijn ook ongeduldig soms :-s

Maar ik weet wel, je moet nog een 6-tal weken goed groeien, je longetjes moeten goed werken en je moet sterk genoeg zijn voor die luidruchtige wereld waar er veel licht is en je moet huilen als je moet eten of kaka moet doen. Maar ook daar ben ik ongeduldig naar. Ik help je wel in die wereld, samen met je papa. Ik vertel je alles en ik laat je alles zien - ik kan bijna niet wachten om je mee te nemen naar alle mooie plekken in de wereld, om je te laten luisteren naar mooie muziek, om je verhaaltjes voor te lezen, ... om echt je mama te zijn.

Lieve uk, groei nu maar, slaap genoeg, laat je maar voelen en vooral: weet dat hier twee mensen op je wachten en eigenlijk niet kunnen beschrijven hoe het voelt jou binnenkort in onze armen te hebben.

Knuf,

Mama