Leven...

Dag m'n lief kientje,

Gisteren hoorde je je mama wellicht huilen, want ik ben bang en verdrietig. Het is mijn oma waar het niet zo goed mee gaat. Ze ligt in het ziekenhuis en haar daar zo zien liggen, maakt me bang. Alles is onduidelijk. Hoe gaat het evolueren? Komt ze er door? En hoe dan? Gisteren opende ze haar ogen niet en had ze hulp bij de beademing. Mijn anders zo kwieke oma lag te vechten voor adem... voor haar leven.

Je bent haar eerste achterkleinkind en ze is nog zo blij dat jij in haar leven komt. Ze vroeg me onlangs nog of ze toch wel eens op je mocht passen :-) ze zou dat nog wel kunnen! En, als je een meisje bent, zijn we een viergeslacht; dat zag ze al helemaal zitten (maar een jongen vindt ze ook goed hoor, want 'jongentjes zijn wel liever' zo zei ze (hu?). Enfin, feit is, dat ik erg bang ben dat ze jou niet meer zal kennen, vastnemen, ... En dat jij ook deze bijzondere vrouw niet gaat kennen...alleen maar van foto's en verhalen die ik je vertel (en of ik ze je zal vertellen).

Het is zo verwarrend allemaal. In mijn buik ontstaat leven en buiten hangt er een leven aan een zijden draadje. Het leven is zo sterk en tegelijk zo broos. Zwanger zijn is openstaan voor het onbekende; je wèèt niet wat er allemaal gebeurt en gaat gebeuren. Zwanger zijn is loslaten en wachten; vertrouwen op de natuur en het leven. En eigenlijk is dat ook zo als mensen ziek zijn en als het einde misschien komt kijken. Maar we blijven hopen dat het goed afloopt. Ik heb lang niet meer gebeden, maar gisteren heb ik het gedaan... voor oma; jouw overgrootoma, die ik zo graag zie.

Dus, je hoort me af en toe huilen, want het leven doet soms pijn. Het is ook mooi en een wonder, zoals jij, maar als het pijn doet, is het niet verkeerd te huilen...

Waarom is leven tegelijk zo mooi en hard??

Isa