Het is allemaal zo dubbel...

Hey 1cm grote jongen/meisje,

Ik wist niet dat zwanger zijn zo emotioneel kon zijn. Ik ben zo bang dat er iets mis kan gaan, waardoor ik niet helemaal gerust en superblij durf te zijn. Belachelijk, toch? Volgende week naar de gynaecoloog. Ik zal me pas iets geruster voelen als die me kan zeggen dat het allemaal al goed verloopt.

Ik huil ook bij het minste: een droevig liedje, iets op tv (vooral als het iets is met kindjes...), als ik mijn zin niet krijg (mengeling van hopeloos verdriet met pure krengheid), ... Sinds deze week heb ik wel minder last van lichamelijke kwaaltjes, wat ik ook vreemd vind... Ik ben minder moe, heb minder buikpijn, ... en dit maakt me ook ongerust. Waarom weet ik niet. Zucht, was het al maar 13/12 dan kan ik eindelijk naar de gynaecoloog.

Ondertussen flink groeien hè lieverd!

Je - ik weet het wel, maar kan er niets aan doen - te ongeruste mama!