Bevallingsverhaal Chloë

Bevallingsverhaal Chloë

s Ochtends verloor ik een groot stuk van mijn slijmprop. Ik verloor al een week steeds een klein beetje, maar heb er niet heel veel aandacht aan besteed want toen ik bij Jaimy mijn slijmprop verloren was duurde het nog een tijdje tot daadwerkelijk de bevalling begon. Daarbij was ik nog maar 39+3 weken zwanger, dus zou ik nog lang niet gaan bevallen. Met Jaimy ben ik negen dagen over tijd gegaan en ik ging er nu ook van uit dat ik ergens tussen de 41 en 42 weken zou bevallen. Ik heb dus ook die dag nog gewoon rustig mijn ding gedaan. ’s Middags ben ik nog langs de verloskundige geweest, waar alles goed was. De assistent zei nog nou misschien wel de laatste keer, waarop ik antwoorde dat ik volgende week gewoon weer langs zou gaan. Toen ik klaar was bij de verloskundige ben ik met Jaimy nog langs mijn ouders geweest. Ik begon daar na een tijdje iets wat last van mijn buik te krijgen, en beetje lichte menstruatie krampen, maar in ieder geval niks serieus, ik vermoede toen ook nog helemaal niks. Toen ik weer naar huis ging op de fiets bleef ik een beetje last van kramp houden, dit zette mij wel aan het denken, want vaak als ik last had van me buik en vervolgens wat ging doen ging het weer over. Toen ik thuis was besloot ik om even te douchen en werden de krampen iets serieuzer, dit was ongeveer rond vier uur.  Na het douchen besloot ik op bed te gaan liggen omdat ik toch wel last van me buik kreeg, en er enige regelmaat in zat. Jim ging nog even met Jaimy naar de speeltuin en vervolgens boodschappen doen.  Toen ik in bed lag, begon ik de weeën te timen, ze kwamen ongeveer om de vijf minuten en hielden ook wel een minuut aan. Alleen deed het me niet echt zeer, ik zuchtte af en toe een beetje, maar dit was nog niet de real deal naar mijn idee. Het konden net ze goed oefen weeën zijn. Toen na ander half uur Jim thuis kwam ben ik naar beneden gegaan en vertelde dat er wel enig regelmaat in zat, maar dat ik niet zeker wist of het oefen weeën waren of echte weeën. Na een kwartier vroeg ik toch aan Jim of hij Jaimy voor de zekerheid al naar zijn ouders toe wou brengen. Jaimy zou sowieso al bij Jim zijn ouders slapen, dus ik dacht het kan nooit kwaad als hij daar al iets eerder heen ging. Jim bracht Jaimy weg en ik was rustig een spelletje aan het spelen op me telefoon, tot dat ik plop voelde. Ik ben toen gelijk van de bank af gerold want ik wist gelijk dat me vliezen gebroken waren. Het eerste wat me te binnen schoot was, shit het is dus toch echt begonnen. Mijn vliezen braken om tien over zes, ik heb toen gelijk Jim gebeld omdat de weeën opeens heel heftig waren. Ik raakte een beetje in paniek omdat ik wou gaan liggen, maar niet kon gaan liggen want anders werd de bank nat, of het bevallingsbed die al in de woonkamer stond maar nog niet klaar gemaakt was. Na tien minuten een beetje in paniek door de woonkamer gelopen te hebben kwam Jim thuis en die ik gelijk het kraampakket gaan pakken en kon ik op het bed gaan liggen. Toen ik eenmaal op het bed lag kwam ik in een weeën storm terecht. Jim was heel rustig nog alles aan het pakken, en belde de verloskundige of ze langs wouden komen. Ik zei nog dat ze op moesten schieten want ik vond dit wel heel heftig. Tijdens de weeën storm had ik nog geen minuut om van een heftige wee bij te komen voor de volgende al weer begon. Na een paar minuten voelde ik persdrang waardoor ik in paniek raakte, en Jim nogmaals de verloskundige liet bellen. De verloskundige bleek al onderweg te zijn, en die zou zo aan komen. De verloskundige kwam vijf over half zeven binnen en heeft snel wat spullen neer gezet en voelde bij mij hoeveel cm ik had. Er was nog een dun randje te voelen, maar ik zat al bijna op de volle tien cm. Toen ze bij me weg liep en de rest van de spullen klaar te leggen riep ik dat ik moest persen omdat ik het anders niet volhield. Mijn lichaam nam het over en ik begon te persen. Na de eerste pers wee werd het hoofdje al geboren. De navelstreng zat heel strak om de nekje heen waardoor de verloskundige de navelstreng doorgeknipt had om de navelstreng van de nekje af te halen. Ik mocht op dat moment niet persen, en moest blijven zuchten. Toen de navelstreng los was werd met de volgende wee Chloë Monique geboren om kwart voor zeven ’s avonds.

Chloë werd bij mij op mijn borst gelegd waarbij het mij opviel dat ze niet huilde. Toen ze na een halve minuut nog niet gehuild had, nam de verloskundige haar van mij over om bepaalde dingen met haar te doen zodat ze zou gaan ademen. Echter ging ze dit nog steeds niet doen waardoor ze over moest gaan tot reanimatie, en Jim 112 moest bellen. Wat er toen allemaal gebeurd is, is bij mij in een waas voorbij gegaan. De verloskundige heeft door de reanimatie er voor kunnen zorgen dat Chloë na vier minuten weer begon te ademen en heel snel weer bij trok. Echter waren op dat moment wel al ambulances, politie en een trauma helikopter onderweg. We hebben deze ook laten komen voor het geval dat het nog wel nodig was. Eerst kwam er twee man politie binnen rennen maar toen die zagen dat ze niks konden doen zijn die weer naar buiten toe gegaan, even later kwamen er twee ambulances broeders naar binnen die de situatie af bespraken met de verloskundige, maar eigenlijk omdat Chloë het zo goed deed konden ook hun niet heel veel meer doen en zijn toen ook weg gegaan. Chloë deed het daarna ook heel goed. Dat is ook goed te zien aan het apgarscore van 0 – 7- 10.

Nadat we alles een beetje besproken hadden met de verloskundige ben ik nog een klein beetje gehecht, want er zat een klein scheurtje. Ik heb toen Chloë aangelegd, en dit ging eigenlijk heel erg goed.

Toen ik gehecht was zijn er nog wat mensen langs geweest, maar ook hier heb ik niet heel veel van mee gekregen. Ik bleef in een soort trans zitten, omdat ik alles nog aan het verwerken was. Wel vond ik het heel mooi hoe Jaimy op zijn zusje reageerde hij was helemaal trots.

Nu een paar dagen later gaat het heel goed met mij en met Chloë. Ik ben wel nog een beetje moe door de gebroken nachten maar heb verder nergens last van. Chloë komt goed aan, ik kan eigenlijk alles al weer doen en zit op twee kilo na alweer bijna op mijn oude gewicht. Ook pas ik mijn oude kleding alweer. Al met al niet heel veel te klagen.

Echter merk ik dat ik emotioneel wel een grote klap te verduren heb gehad. En dan voornamelijk het gedeelte dat ze geboren werd met 39 weken en de turbo bevalling. Ik had zo in mijn hoofd zitten dat ze nog lang niet zou komen dat ik eigenlijk nog aan het verwerken ben dat ze geboren is. Eigenlijk was ik emotioneel nog niet toe om te bevallen, al ben ik natuurlijk heel erg blij dat ze er is en het zo goed doet. En nu vier dagen later gaat het ook al een stuk beter met me, naar de nodige tranen te hebben gelaten en gesprekken te hebben gehad met Jim. Toch blijft het voor mij raar, want nu 28 februari, de dag dat ik dit schrijf zou ik eigenlijk uitgerekend zijn. En datum waar je eigenlijk negen maanden na toe leeft, en die ik niet gehaald heb. Maar wat ben ik trots op mijn gezin, iedereen is trots op elkaar, en geniet volop van elkaar. Heerlijk nog even genieten van mijn kraamtijd en dan het oude ritme weer proberen op te pakken.