Het einde is in zicht

Morgen zal het alweer 8 maanden geleden zijn dat mijn vermoeden werd bevestigd. Het vermoeden dat ik opnieuw zwanger was werd bevestigd door een vaag roze lijntje op die test. Ondanks alle paniek dat ik ook deze kleine pruts zou verliezen was ik dolgelukkig dat het wederom zo snel raak was. Dagen werden weken en weken werden maanden en die 2 kleine celletjes zijn ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige baby die klaar is om op de wereld te komen.
Wat is het toch weer snel gegaan, veel sneller dan ik had gehoopt.
Ik heb er zo hard van genoten deze keer, iedere echo, ieder trapje, iedere beweging was een genot.
Ik telde de dagen deze keer niet af tot de volgende echo, nee want dat was weer een dag dichter bij de bevalling en die mocht nog heel lang op zich laten wachten.
Maar nu, nu het einde in zicht is begin ik toch sterk te verlangen, er is duidelijk een gebrek aan plaats ontstaan in mijn buik waardoor mijn blaas het hard te verduren krijgt en ook mijn ribben, longen, maag en lever zien serieus af de laatste tijd.
Nu het aftellen niet meer kan in maanden, of weken, maar zich heeft beperkt tot dagen besef ik plots maar al te goed dat deze mooie tijd nooit meer terugkomt. Nooit zal ik nog één geheel vormen met iemand zoals ik dit gedurende mijn zwangerschappen heb mogen beleven. Nooit zal E. nog zo goed als nu alle aandacht kunnen opeisen maar zal ze plots moeten delen. En help, zullen wij dat wel kunnen? Net zoveel liefde geven aan dit kindje als we dat aan E. kunnen geven? Vast wel want zoveel anderen deden het ons voor maar toch kan ik het me tot op dit moment nog niet voorstellen.
Het is toch weer spannend, maar je mag komen kleine pruts (maar je mag gerust ook nog heel even wachten), alles is klaar voor je komst.