Ons verhaal bijna ten einde

op 17 augustus 2013 startte ons verhaal.
Nooit van mijn leven heb ik meer verliefd gekeken naar een 'stom stuk plastiek', maar ik kon niet anders, het was het eerste bewijs dat ik niet meer ik was, nu was ik 'wij'.

Op 25 september was het dan eindelijk zover, ik zou je voor het eerst kunnen zien en je hartje kunnen horen. Je was toen nog zo klein, nog net geen 3cm en je gewicht was al helemaal te verwaarlozen maar toch was ik op slag verliefd op je.

Op 26 oktober zijn mama en papa getrouwd, en die dag hebben we dan ook uitgekozen om de wereld te laten weten wat voor wonder er in mij aan het groeien was.

20 november was een spannend moment, zou je ons je geheim verraden? Of zou je ons nog wat in spanning houden? Je probeerde wel om de spanning er nog wat in te houden, maar het getrainde oog van de gynaecoloog (en zelfs het iets minder getrainde oog van papa) zag(en) wat ze moest(en) zien tussen je gekruiste beentjes.

Van dan af aan werd je aanwezigheid van buitenaf steeds zichtbaarder. Mijn buik begon beetje bij beetje te groeien en in de eerste helft van december voelde ik ook je aanwezigheid in mijn buik. Een gevoel dat beetje bij beetje duidelijker en harder zou worden.

ook in die periode zijn we begonnen aan de grote voorbereidingen voor jou. Je kamertje werd geplakt, je meubeltjes geplaatst. Alles werd aangekleedt en je kastje werd gevuld. Wat later zijn we ook je suikerbonen gaan kiezen en heeft papa beslist wat je geboortekaartje zou worden (ik denk niet dat hij daarin een 'neen' zou hebben aanvaard :P). Alles werd klaargemaakt voor jou komst.

De laatste maanden ben je jezelf ook beginnen voorbereiden op het tweede hoofdstuk in je leven, het eerste hoofdstuk zonder mij. Je bereidt je voor om niet meer 'wij' te zijn, maar vanaf dan zal ik terug gewoon 'ik' zijn en zal jij voor het eerst 'jij' zijn. Je bent nog een beetje gegroeid, wat aangekomen en alle laatste stukjes zijn volledig 'uitgerijpt' zodat je zonder problemen verder zou kunnen. Je hebt je gedraaid in mijn buik, bent wat meer naar beneden gaan liggen, klaar om ter wereld te komen.

Nog heel even nu en dan zul je mijn lichaam voorgoed verlaten. Ik zal je missen kleine schat, maar zal je evenzeer vol trots ontvangen in een wereld die veel meer is dan alleen maar 'wij'. 

Tot binnenkort,
je mama