Dank je voor je reactie het doet mij goed dat ik niet alleen het zo voel.. en idd een draagdoek zou wel eens de uitkomst kunnen zijn. Dat mijn kind huilt zie ik niet als een persoonlijke aanval of afwijzing maar dat ik het huilen niet kan stoppen beschouw ik wel een beetje van falen van mijn kant en daar raak ik dan wel eens wat gefrustreerd over. Ik zou willen dat ik dat kan veranderen. Als er gehuilt wordt moet dat stoppen en daar ga ik de fout in.. bij dat moeten, kinderen huilen nu eenmaal en soms moet je dat gewoon accepteren en niet in de stress schieten als je ze eventjes niet meer stil krijgt.. het is hun manier van uiten. Ik probeer voor mezelf de lat minder hoog te leggen.. ja mijn kind huilt en ja soms helpt troosten oid niet.. meer dan ons best kunnen we niet doen
Het eerste wat mij te binnen schiet is: schaf een ergonomische drager of draagdoek aan, want het klinkt alsof je meisje precies doet wat in het systeem van mensekinderen ingebakken zit: bij moeder vandaan, betekent gevaar, dus huilen!! Wat mij verder heeft geholpen is realiseren dat mijn instincten dus heel goed werken: huilen maakt me kriegel en wil ik stoppen, want het betekent dat iets niet goed is. Als je het zo bekijkt, zit het met je moederskills wel goed.
Ik hou mezelf altijd voor dat het niks persoonlijks is als mijn kinderen huilen. En als ik het echt neit meer weet, geef ik ze een borst, daar heb ik ze tenslotte voor. Ik heb beide jongens veel gedragen, ze hadden veel krampen (ook beide eczeemgevoelig) en dat hielp. En dan kon ik tenminste wel uit de voeten. Ik had mijn handen vrij (ook voor de oudste).
Heb je voor jezelf scherp welke behoeftes je hebt? Waar kom je nu niet aan toe vanwege je plakbaby? Ik kwam er bij de oudste achter dat ik vooral aanliep tegen het feit dat ik dacht dat het anders 'hoorde'. Dat het abnormaal was om je kind dicht bij je te houden en ermee te slapen. Maar dat is het dus niet. Als je baby dicht bij je is (in een doek iod) en kan drinken wanneer het wil, dan kan je van alles! Ik sprak lekker met vriendinnen af, ging naar de voetbal etc, MET kind. Slapen in de doek en drinken naar behoefte, maar toch was ik ook de deur uit.
Ik heb het losgelaten dat ik perse dezelfde persoon 'hoor te zijn' als voordat ik moeder was. Dat ben ik namelijk niet. Ik ben nu verantwoordelijk voor het welzijn van twee hummeltjes en in mijn geval betekent dat dat ik wat andere dingen minder doe.
Er zijn nog weleens momenten dat ik meehuil met één van de boys, dan weet ik het niet meer. Maar liever dat ze bij mij huilen dan alleen. Als ik dan niet kan ontdekken wat er scheelt (soms kom je daar gewoon niet achter, of pas achteraf) dan kan ik er in elk geval voor ze zijn, ze laten weten dat hun verdriet okay is en dat ze bij mij (of papa) een veilige basis hebben.
sory, het is een eel verhaal geworden, maar het lijkt idd taboe om je kind soms gewoon niet zo leuk te vinden. Dat hoeft het niet te zijn, ik wilde je laten weten dat er meer moeders mee worstelen en wat voor mij werkte.
@mama van DCS ik denk dat het inderdaad een onderwerp is waar niet snel en openlijk over gesproken wordt, erg jammer, want we zouden elkaar zo kunnen steunen. Het is soms nu net of strijden we tegen elkaar over wie de beste moeder is. Een huilbaby lijkt mij afschuwelijk, want dat helpt er mee rond lopen ook niet. Nu krijg ik haar stil door haar aan te leggen of een hele dag bij mij op schoot laten te vertoeven, maar ja das ook niet te manier. En tja hulp.. niemand kan er voor zorgen dat mijn kinderen niet meer huilen, je kunt ze niet even uit zetten. Ik kan alleen hulp krijgen bij hoe ik omga met huilen, maar ik zou niet weten hoe ik daar bij geholpen zou moeten worden. Na een gesprekje kan ik niet opeens wel tegen huilen. Naja het is in het begin sowieso ff zwaar met krampjes ed en vermoeidheid en het wordt op ten duur wel makkelijker.. Ik geniet ook heus wel, maar ik baal gewoon van mijn gevoelens die ik krijg van huilen. Ik kan mij sowieso niet voorstellen dat er een moeder is die WEL tegen huilen kan.
reacties (0)