Crematie achter de rug

De crematie is achter de rug, wat een trieste maar toch ook : oh zo'n mooie dag.Het zonnetje scheen en een enkel wolkje aan de lucht. WAT een mensen, 260 maar liefst , terwijl er 40 kaarten verstuurd zijn! Bij binnenkomst het condeolance register getekend, zo raar om binnen te komen, mijn vriendin der naam op een bordje...ze is er niet meer.Ik begon toen al te snikken, ik weet zelfs niet eens meer wat ik er op heb geschreven.

Iedereen mocht om 11.00uur  de zal binnen,ongelofelijk,zo'n mooie foto op een heeeeeel groot scherm,overal mooie bloemen. De naaste familie kwam binnen, haar broers,zwanger,vader droegen haar kist, toen had ik het niet meer...wat heb ik gehuild ,wat ongelofelijk wat m'n vriendin daar dood en levenloos in ligt. Ongelofelijk mooie muziek hadden ze voor haar uitgezocht en zo toepasselijk! Haar vader begon met zijn toespraak,daarna volgde haar moeder,daarna haar zus.Wat moedig,ze hadden het erg moeilijk maar wat mooi gesproken!!!!

Haar vader vertelde dat zij een dagboek van haar hebben gevonden, wat zij al bijhield vanaf 2001. Vanaf die tijd zit zij dus al niet goed in haar vel. Tuurlijk wel met ups en downs en door de ups werd ze weer vrolijk bijv dat zij afgelopen zomer met haar andere vriendin naar Ibiza is geweest ,in oktober naar New York met har moeder, 2 jaar geleden een chihuahua kocht op mijn aandringen die wij helemaal in Brabant zijn gaan halen...maar helaas waren de downs dieper en kwam ze er niet meer uit. In de speech van haar zwager heeft hij een stuk van haar afscheidsbrief voorgelezen waarin zij schrijft:

''Ik ben op, ik wil het niet meer, ik kan het niet meer. Ik heb gevochten, maar de strijd verloren van mijzelf. Sorry voor wie ik ben, Sorry voor wat ik doe,Sorry dat ik zo denk. Iedereen leeft zijn eigen leven en natuurlijk heb je mensen om je heen maar uiteindelijk zat ik s avonds weer alleen op de bank. Ik wil hier niemand mee lastig vallen, het zijn mijn problemen en daar kan niemand wat aan veranderen''

Misschien een troost om te weten dat ik,als vriendin, haar moeder,haar zus of wie dan ook haar niet had kunnen helpen...Arm meisje, wat heeft zij zich alleen moeten voelen en wat heeft zij het goed verborgen kunnen houden, maar zoals ze schrijft , ze wilde er niemand mee lastig vallen.

Ik zat achter haar ouders, toen iedereen langs haar kist liep ,liep er een jongen voorbij, waar ze weleens mee danste en die we samen hebben leren kennen in een tentje waar we regelmatig gingen stappen. Ik hoorde haar moeder tegen haar vader zeggen, wie is dat, die ken ik niet....ik lag mijn hand op haar schouder en zei dat we hem van uitgaan konden en zelfs HIJ was gekomen, zoveel respect,zo lief! Ik barste in tranen uit. Haar moeder pakte stevig mijn hand vast. Toen was het mijn beurt langs haar kist te lopen...ik BARSTE weer in tranen uit, mijn zus heeft me snel vastgepakt en zei "kom zus" We zijn wat gaan drinken en later haar moeder en zus nog een knuffel gegeven. Toen ik haar moeder omhelsde schopte kleine man tegen haar buik aan...hihi tj die voelt ookal dagen mijn verdriet/spanning.

Om 13.00uur zijn er tientallen ballonnen omhoog gelaten....zo mooi in de blauwe lucht! We liepen met zijn alle naar de parkeerplaats en haar moeder gaf haar ballon aan mij...ZO verschrikkelijk lief, maar iemand anders gaf haar ballon weer aan der moeder. Iedereen kon op zijn/haar moment de ballon loslaten.....

Een verschrikkelijk moeilijke dag, dat ik een plekje in mijn hart moet gaan geven!

Ze komen jou kant op liefje...Rust zacht! Ik hou van jou......Voor altijd ben je in mijn hart!