Geen goed bericht vandaag

Mijn positieve instelling heeft plaats gemaakt voor de hele dag huilbuien en verdrietig gevoel.

Vanochtend was de samenlevingstest en ik kwam wéér bij een andere arts terecht wat al niet prettig was. Deze had ook nog eens geen goed nieuws te vertellen. We hebben het met eigen ogen gezien... het waren er heel weinig en we moesten echt zoeken voor we beweging zagen van een zaadje. Ze zijn er dus wel maar eigelijk veel te weinig.

Nu moet mijn man opnieuw zaadonderzoek laten verichten voordat we overgaan op inseminatie gesprekken. Dat werd gewoon even mede gedeelt alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Erger nog, in eerste instantie zei die arts dat hij alleen dit onderzoek deed en dat de rest maar besproken moest worden met onze behandelend arts. Maar toen zei hij in eens dat hij het onderzoek maar verder zou afronden door mij bloed te laten prikken over een week om te kijken of mij ei-sprong is geweest. We stoppen met echo's maken en dan moest ik op de eerste dag van mijn menstruatie maar bellen voor een foto van de baarmoeder en eileiders (dat rot onderzoek met vloeistof inspuiten). Want tja, als mijn man nog een zaad onderzoek moest laten doen kon ik dat onderzoek wel even laten doen.... bovendien kan dat de kans op bevruchting nog bevorderen zegt hij er bij....

Ik kan het niet verwoorden maar ik voel me heel erg verdrietig en ontstemd door deze arts. Mijn man had het zelfde gevoel. Echt alsof die arts dacht zo van: ik weet niet wat er afgesproken zou moeten zijn maar ik zeg maar wat om die mensen dan ook maar weer verder te "helpen".

Daarna moesten mijn man en ik gewoon weer werken en dat viel heel zwaar. Ik kwam met een vol betraand gezicht, knal rode ogen op het werk aan. De eerste collega zegt alleen maar: goeie morgen! En daar ging ik... huilen huilen huilen. IK ben nog maar even naar de kantine gegaan en heb mijn baas dit wel even gemeld natuurlijk.... daar even flink zitten huilen en toen mezelf weer bij elkaar proberen te pakken en weer aan het werk. Dat ging wel 2 tellen goed en daar ging ik weer..... toen heb ik het hele verhaal aan mijn collega verteld en die snapte het helemaal dus dat luchte wel weer even op maar de rest van de dag hoefde er maar iemand naar mij te wijzen en ik begon alweer te huilen.... Nu nog....

Terwijl ik weet dat dit niet het einde van de wereld is en dat er heel veel mogelijkheden zijn en dat we ook een heel mooi en gezond kind kunnen krijgen via IUI of IXI of weet ik veel hoe dat allemaal heet, maar toch voel ik mij zwaar verdrietig.....

Vanavond mag ik nog verdrietig zijn van mij zelf, vanaf morgen moet ik er weer positiever tegen aan gaan kijken en verder alles maar over ons heen laten komen. Deze week gaan we natuurlijk goed ons best doen met klussen want mijn ei kan ieder moment springen en omdat er zo weinig zaadjes zijn is het natuurlijk wel van belang om het goed en vaker te doen! Hopelijk zijn al die andere onderzoeken dan niet meer nodig maar ik ga er maar wel van uit.... hoe rot ook, we zullen verder moeten.....

Liefs, Kaatje