--------nee------------

Vrijdag 8 mei een extra workshop op de opleiding van een docente die ik nog niet eerder gezien had. Op de weg er heen kreeg ik hoofdpijn, ik wist dat het een hoofdpijn was die niet vanzelf weg zou gaan maar waar ik wel de hele dag mee door zou komen zonder dat iemand iets merkt. De docente die we hadden bleek 7,5 maanden zwanger te zijn.....dat was op dat moment enorm confronterend.....daar had die hoofdpijn natuurlijk ook mee te maken......dat ze zwanger is,is misschien nog niet het ergste maar ik ving ook flarden van gesprekken op, over wat ze voelde en kwaaltjes en ongemakken enzo en deed ongelofelijk veel pijn....ik was constant bezig met afblokken....met een muurtje aan het bouwen......met mezelf aan het beschermen....zodat ik dat deel zoveel mogelijk buiten me kon sluiten....wat dus ook de hoofdpijn gaf....aan de hele workshop heb ik daardoor ook niet veel gehad...

De nacht van vrijdag op zaterdag gaf heel veel onrust en gerommel in mijn onderbuik.

Zaterdag 9 mei enorm onzeker en bang het is dag 23 van mijn cyclus normaal de laatste dag van mijn cyclus, nu weet ik dat doord de bolletjes Utrogestan mijn cyclus verlengt, maar toch voel ik enorme onrust en gerommel bij de embryo's, alsof ik elk moment ongesteld zou kunnen worden.

Woensdag 13 mei enorm moe dat ik 's middags 1 - 1,5 uur heb geslapen, dit doe ik echt uiterst zelden en dan alleen als ik een hoofdpijn heb die er om vraagt en dat had ik nu dus niet. De afgelopen dagen had ik vlagen dat ik me vreemd voelde en dat ik dacht zou ik heel licht misselijk zijn ( nu is dat ook wel een van de bijwerkingen van de Utrogestan)!

Donderdagochtend 14 mei de laatste 2 bolletjes utrogestan ingebracht en begon de spanning en de angst toe te nemen, nu moet mijn lijf het zelf allemaal gaan regelen.

Vrijdag 15 mei even na 12 uur......schrik.....bruine afscheiding bij het afvegen, niet veel maar toch zie ik voor mijn ogen het scenario al weer afspelen, dat ik zondag weer niet weet of ik nu wel of geen streepje zie en dat de afscheiding weer zo'n week blijft aan kwakkelen omdat er toch een embryo blijkt te zitten.

Zaterdag 16 mei, de menstruatie komt op gang en ik bezef dat het nu echt over is , dat ik niet zwanger ben, dat ook deze twee embryo's het niet hebben gehaald, dat mijn lijf me weer in de steek liet.

Zondag 17 mei half 9 besluit ik dan toch maar uit bed te gaan om te testen en bevestig te krijgen wat ik al wist.........niet veel later zit ik met 2 negatieve zwangerschapstesten in mijn hand....tranen zijn er niet....het begint al zo gewoon te worden dat ik hoop, dat ik groei voel maar dat ik met lege handen blijf zitten..dat mijn lijf me ook op dit vlak in de steek laat....

Er is vertwijfeling, onrust, trek ik het nog een keer, kan ik nog een keer de hormonale behandeling aan, kan ik nog een keer de spanning aan die dan vele male groter zal zijn omdat het de laatste IVF poging zal zijn.....kan ik dat aan.....vind ik de moed en de ruimte om nogmaals de stap te nemen om alleen het traject van IVF aan te gaan....Ik word gesteunt door vrienden... die zich net zo machteloos voelen als ik....die zich bezwaard voelen dat ze wel kinderen hebben...waar mee ze in een leeftijdsfase zitten dat ze aan het worstelen zijn met de opvoeding.....

Soms vraag ik me af wat als iemand me aanbied om mijn embryo's te dragen....kan ik dat dan accepteren.....maar bijna tegelijk verban ik die gedachten weer uit mijn hoofd....omdat het verdriet dan intens wordt.....vragen zou ik het nooit kunnen.....hoe groot het verlangen naar eigen kinderen ook is.