Het leed dat bekkeninstabiliteit heet
of misschien is het leed dat het niet door iedereen erkent word erger.
ik kan mezelf af en toe best wel eens aanstellen, maar dit verzin ik niet, bah wat een pijn en ongemakken zeg. ik ken het wel van de vorige zwangerschappen, daar speelde het op het einde vooral erg mee, maar nooit zo erg dat ik niet meer de deur uitkon. ik woon in een appartement op 3 hoog dus ik moet een 6tal trappen op voordat ik weer thuis ben en dan moet ik er eerst nog 6 af.
gisteren voor het eerst halverwege de trap op dat ik het bijna op een janken zette, ik ben 23 weken zwanger, dit ga ik nog wel een tijdje houden. de fysio en de huisarts weten het ook niet meer en hebben dus maar geadviseerd zo rustig mogelijk te doen, maar volgens mij zijn ze voor het gemak even vergeten dat ik nog 2 kids en een man rond heb lopen. Die laatste helpt me zoveel hij kan, maar (sorry mannen) het laat gewoon veel te wensen over. Ik voel me kut dat ik continue moet vertellen dat de keuken schoonmaken niet betekend dat alleen de afwas naar de buren hun vaatwasser moet worden gebracht, maar dat hij ook echt een doekje en wat sop moet pakken, dat ook die vloer wel een stofzuiger en een dweil kunnen gebruiken en dat producten over datum de prullemand in mogen. Voor hem ook gewoon vervelend want het is gewoon zeuren aan zijn kop.
op een goede dag zoals gisteren stap ik uit bed zonder al te veel pijn, daar maak ik dan gebruik van. gisteren de badkamer en het toilet gepoetst, de slaapkamer van de kids opgeruimd, de woonkamer gedaan en de stapel was opgevouwen en weggelegd. dan ben ik even trots, hoe stom dat ook klinkt want normaal is dat zo goed als dagelijkse kost. (niet dat ik elke dag schimmel in mijn badkamer wegpoets tussen de voegen, wat een hardnekkig kutgedoe!) Vandaag is het dan wat minder en kom ik niet veel verder dan de woonkamer.
straks gaan we (ik, man, kids en vriendin) even de 'stad' in.. of het dorp moet ik dan eigenlijk zeggen en ik ga dan in de rolstoel. ik kan je vertellen dan voel je je echt kut, 23 en eigenlijk is er niks mis met je, behalve mijn bekken en dat zie je niet. als je het mensen probeert uit te leggen kijken sommige heel vreemd, alsof je het uit je duim zuigt, alsof ik dit leuk vind. mij zie je niet lachen hoor!
maarja, ik doe mijn best, meer kan ik ook niet doen denk ik dan maar. ik vraag me alleen af hoelang ik hier nog last van ga hebben, want die trappen zijn een regelrechte nachtmerrie op het moment.
reacties (0)