Zoete dromen & vurig verlangen

De afgelopen dagen waren zo tegenstrijdig dat ik niets anders kon dan mij mee te laten voeren met het geen dat er gebeurde. Geluk en verdriet hebben nog nooit zo in elkaar voortgevloeid. Zondag, de dag dat ik echt even dacht dat er een wonder had plaatsgevonden. Terwijl er in mij een tweestrijd plaatsvond wilde ik niets liever dan het te geloven. Zo zoet dat ik even weer durfde te dromen. Mijn verlangen leek nog meer te groeien. Ik wist meer dan ooit dat ik moeder wilde worden. Door mijn gevoel liet ik mij meevoeren. Niet veel later stond ik met een smiley in mijn handen. Verbaasd, overdonderd en totaal in schok, zwaaide ik niet veel later de test door de kamer. De glimlach van mijn 'Moffel' deed mijn hart sneller kloppen. Ik kon en wilde niet geloven dat het zou blijven bij een zoete droom. Hij en ik leken samen te smelten. De gevoelens waren zo puur, zo broos en groots. Alleen onze liefde deed er even toe. Voor ik echt een antwoord zou krijgen, beleefde ik even onze zoete droom. Tot het moment daar was...

Er was niets meer te zien dan een leegte. Terwijl ik bleef staren, gleed de hoop uit mijn lichaam. De zoete droom, onze luchtbel waar wij inleefden, spatte uiteen. Ik wilde het niet. Het gevoel, ik wilde het niet opgeven. Terwijl ik bleef knokken zag ik aan mijn 'Moffel' dat al zijn intense en pure gevoelens al waren vervlogen. De sprankeling in zijn ogen hadden plaatsgemaakt voor donkere lege kijkers. Het maakte mij breekbaar.Hoe vurig onze verlangen ook was, we moesten het loslaten. Stiekem bleef ik hopen dat deze bijzondere gebeurtenis een teken is. Er zat niets anders op dan ons voor te bereiden op het gesprek maar er vooral onbeschreven ingaan en ons laten meevoeren.

Eindelijk was het moment daar. Ik wilde niets liever dan antwoorden om de rust weer te kunnen vinden. Nog steeds waren mijn gevoelens tweestrijdig. Zo ging ik het gesprek in. Het vurige verlangen, de zoete droom die ik even heb mogen voelen maar daarnaast ook het hopeloze, kansloze en een angstig hart. We bespraken onze bewandelde IVF weg. Hoe goef het begon, hoe pijnlijk de punctie en hoe krachtig wij samen waren. Alles kwam aan bod. Mijn lijf en geest hunkerde dat we weer van start konden gaan. Tot ik zag dat mijn humoristische gynaecoloog zijn keel schraapte en een serieuze blik aannam. De resultaten waren slecht. Bam! Alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Het blijft pijnlijk. We moeten IVF achter ons laten. Het brengt ons te weinig tot niets. ICSI staat in de startblokken. Niemand durft te zeggen of dit gaat lukken. Of dit voor ons de mogelijkheid is. We nemen de gok. Het vurige verlangen is te groot en de zoete droom is te mooi.

Ik moest het laten bezinken. Heel even kon ik niets uitbrengen. Ik wilde een antwoord. 'Hoe kan het dat ik positief testte'? Helaas, hoewel ik een piepklein beetje hoop had werd dat meteen weggeveegd. Mijn lichaam is in de war. Mede door de cyste die zich had ontwikkeld tijdens de IVF bewandeling. We kunnen niets doen dan te kijken en af te wachten. Als eindelijk mijn menstruatie begint moet ik eerst weer beginnen met de pil. Als mijn ogen vuur konden spuwen dan had ik dat gedaan. Mijn hart was gebroken, mijn zoete dromen waren weggevlogen en het vurige verlangen zette zich om in boosheid. Zonder zoete dromen en het vurige verlangen verliet ik met twee volle tassen medicatie het ziekenhuis.

Het vurige verlangen bleef als een klein vlammetje wakkeren. Het lijkt verder weg dan ooit maar ik geef niet op. Ik wil alles geven, strijden tot ik er bij neer val en alles nemen zoals het is. Ik blijf niet wachten op een wonder. Juist niet, wonderen overvallen je, het overkomt je. Ik kan alleen doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt voor de zoete droom en om te weten dat ik alles maar dan ook alles heb gedaan en gegeven. Steeds werd het vlammetje groter. Heel mijn leven zal ik verlangen, of het nou vurig is of niet. Het is de zoete droom die ik niet los kan laten, nog niet. We gaan ervoor!