WSNP

WSNP.

Wettelijk Schuldsanerings traject via de rechtbank.

Eenmaal duidelijk wat onze schuld is en wat onze inkomsten waren bleek al gauw dat de gemeente niets meer voor ons kon doen!.
Hun hebben ons aangeraden om het hoger op te zoeken en hun zouden onze bemiddelaar zijn. Hun hebben ons aangeraden om in de WSNP te gaan mits de rechter dit toestond het hele traject ernaar toe was enorm zwaar. Mijn man en ik hebben hierdoor veel stress gekend binnen onze relatie. Daarnaast waren er in ons prive leven veel dingen aan de hand. Ik heb een vaste baan gehad in tussen tijd en ben ontslagen wegens het feit dat ze niet vonden dat ik op mijn leeftijd een kind had. En ongetrouwd zwanger was geworden. Aangezien ik voor een gereformeerde werknemer werkte. (waarom nemen ze je dan aan??)..

Het traject zelf was veel dezelfde vragen hoe kwam het dat jullie in de schuld gekomen zijn. Alle schuld maar dan ook alles staat op mijn man zijn naam. En ik mag mee delen in zijn ellende. Onze ellende omdat hij niet eerlijk is geweest. Onmacht verschrikkelijk. Geen begrip. Ik werd als dom verklaard door sommige mensen. Een advocaat wilde mij niet helpen omdat onze zaak te ingewikkeld was. HO!.
Onze omgeving weet van niets. Nou bijna niemand. Mijn moeder wist het vanaf het begin. En heeft alleen maar geadviseerd om bij mijn man weg te gaan voor mijn eigen toekomst. Mijn schoonmoeder heeft geadviseerd aan mijn man om van mij te gaan scheiden. Ik de helft van de schuld en hij ook en ieder onze gang maar gaan!. HALLO.. Sorry ik houdt van die man ik wil knokken.

Mijn man heeft een enorme domme fout gemaakt. Heel veel domme fouten. Maar als je van iemand houdt en je houdt van je gezin. Dan wil je kosten wat het kost eruit komen. Een schone lei. Eerlijk beginnen. Een kans krijgen om samen een leven voor jezelf voor ons. Voor ons gezin opbouwen. Ik heb geprobeerd hem te vergeven. En dit kost mij enorm veel moeite en als we dan een tegenslag hebben. Dan moet ik echt wel tot twintig tellen. Soms heeft mijn man gewoon niet in de gaten hoe dankbaar hij mag zijn. Ik had weg kunnen lopen en dat heb ik niet gedaan. Soms heb ik hier spijt van. Niet om hem maar om de situatie. Om weer een geëtter. En mijn ouders realiseren dit en hebben hier nu begrip voor en die proberen zich ook in mijn man te verplaatsen.

Mijn schoonouders ach. Elke keer als we het over geld hebben, dan zie ik hun neerbuigend op mij neerkijken. Hun houden mij verantwoordelijk. Als ik gewerkt had. Mijn baan niet kwijt had geraakt tijdens de zwangerschap. Dan had die schuld er nooit geweest. Dit is niet waar. Die had er altijd wel geweest. Want hij is vanaf moment 1 nooit eerlijk geweest financieel betreft. Hij had voldoende loon. Om en zijn schuld af te lossen wat 150 euro was per maand. + zijn gezin te onderhouden. Dan hadden we het niet extreem breed gehad. Maar nu?.

Ach, we zijn er voor gegaan samen. Voor de WSNP.. De eerste keer waren we niet toegelaten november 2009. Opnieuw als argument dat mijn man zich er niet aan zou houden. En omdat ik een baan had met te weinig inkomen!.

In het jaar daarop hebben we een moeilijk jaar gehad. Ik ben zwanger geraakt, kindje kwijt geraakt. En mijn schoonvader er kort achter aan. In tussen tijd wel een andere baan gevonden en na veel procederen. Toch in de WSNP gekomen. We moesten een jaar lang een stabiele financiële situatie hebben. Qua inkomsten en uitgaven dit moesten we aantonen. We hebben toen BMS budget beheer toegewezen gekregen in mei 2009. Dit leek een verluchting maar wat een stress.

Dit heeft ons wel opgeleverd, dat we toegelaten zijn in de wsnp. Dit is gebeurd in november 2010. Ze vonden dat we in een jaar er goed op vooruit gegaan zijn en met een baby en een peuter vonden ze dat wij, ondanks de enorme blunders die mijn man gemaakt heeft een kans moesten krijgen. Wij?. Ik werd ook meerdere keren aangesproken door de fouten van mijn man.

Probeer eens voor te stellen dat je berecht wordt op iets wat je helemaal niet hebt gedaan. Dit is zo moeilijk. Om hier mee om te gaan. Ik neem het mijn man echt wel kwalijk. Maar wil hem wel vergeven. Dit gaat met de dag beter. Ik probeer me ook in hem te verplaatsen.

Hoe zal het met je geweten zijn. Je hebt een schuld veroorzaakt. Rondom de geboorte van je oudste kind. Je liegt en liegt. Maar omdat je getrouwd bent. Zoeken ze je op via de naam van je vrouw. Je bent in gemeenschap van goederen getrouwd. En hierdoor is je niets wetende vrouw ook verantwoordelijk door. Ze hebben iets in de gaten en je blijft liegen en geheimen verbergen. Totdat ze je door hebben. En vervolgens krijg je het van allerlei instanties op je brood!. Dat zal wat zijn.

Nu de dag dat we toegelaten zijn hebben we meerdere problemen met budget beheer. BMS heet dat. Wat een K*T instantie is dat. Ze zeggen het allemaal zo goed te weten. Maar het is gewoon ronduit ***. Het contact met onze bewindvoering is niet optimaal!. We hebben elke keer een plaatsvervangende contact persoon. Die eigenlijk tot niets van onze situatie af weet.

Met de rust die we hebben zit het aardig nu. Tussen mij en mijn man gaat het aardig.
Mijn man werkt 40 uur per week. En ik werk rond de 48 uur per week en 1x per week een poetshuisje. Waarvan we onze kleding kopen, naar de kapper gaan e.d..
We hebben nu weinig tijd voor elkaar. Dus de irritaties lopen soms hoog op. Romantiek. Nee, weinig tot niet!. Of te moe. Of te druk. Of geen zin. Passie, verdwenen. De liefde is daar. Houden van. Altijd!. Maar het maakt het wel zwaar als je als moeder, collega, vrouw en poetser het leven doorgaat. Ik ben van de 24 uur. 17 op de benen. Omdat we anders niet rond komen.

Life goes on!.