Bevallingsverhaal Kyan 7 november 2015

Donderdag 5 november ben ik gestript met 40+5, althans een poging tot, want de verloskundige kwam niet ver omdat mijn baarmoedermond nog niet genoeg verstreken was. Na overleg met de verloskundige zou ze een afspraak maken in het ziekenhuis voor een hartfilmpje en een echo omdat ik zeker wou weten of alles goed was met onze kleine man. De afspraak stond voor de volgende dag om 10u gepland. Die vrijdag hadden we wat vertraging doordat mijn schoonmoeder wat later kwam om op onze andere jongens te passen en mocht ik alsnog naar het ziekenhuis komen wanneer we eraan toe waren. Om half 12 waren we in het ziekenhuis en werd ik aan de CTG gelegd. Alles was keurig in orde met ons mannetje, alleen de verloskundige was afspraak voor de echo vergeten te maken dus diezelfde middag moesten we terugkomen om 3u voor de echo. Na een uur wachten vanwege een spoedafspraak bij de gyn waren we om 4u aan de beurt. Echo was goed, nog ruim voldoende vruchtwater en ze wou me alsnog proberen te strippen. Tot onze verrassing had de zogenaamde strippoging van de dag ervoor door de verloskundige toch effect gehad, want zat al op 2-3 cm ontsluiting! Wat was ik opgelucht, de eerste centimeters waren er dus zonder dat ik ervoor heb hoeven puffen! :D Na een tweede strippoging om de tafel gaan zitten met de Gyn, dat ik toch wel graag zou willen worden ingeleid nog het aankomende weekend, als er verder niks zou gebeuren. Helaas was het erg druk met afspraken in dat weekend want er waren meer inleidingen gepland. Ik werd op de reservelijst gezet, en ze zouden me bellen als er een plekje vrijkwam, en anders zou ik die a.s maandag worden ingeleid. Toch wel opgelucht weer naar huis, hopende dat de 2e strippoging nu verder door zou zetten, en ja hoor, in de auto naar huis voelde ik de eerste 'ongesteldheidskrampen' al. Thuisgekomen wat gaan eten, maar echt honger had ik niet, wel had ik ineens energie voor tien, om alles nog even op te ruimen, te wassen enz. Die nacht had ik een zeurderig buikgevoel, maar niet bij stilgestaan dat het voorweeen konden zijn. Ik wist toch al hoe het voelde, had al 2 keer eerder een bevalling meegemaakt. Toch als ik erop terugkijk weet ik dat elke bevalling voor mijn gevoel anders voelde, waarschijnlijk omdat het ook bij alle 3 anders begon. De volgende ochtend met het zelfde zeurderige gevoel me gestort op het ontbijt, en daarna toch maar even gaan liggen want met het lopen werd de pijn weer heviger, uiteindelijk merkte ik dat het weeen waren, maar ze waren nog best onregelmatig. Toch maar de verloskundige gebeld omdat ik vanwege het buitengebied waar ik woon perse in het ziekenhuis wou bevallen, ook omdat ik al ontsluiting had. In mijn hoofd spookten al gedachtes dat ik misschien al op 7cm zou zitten, ik bedoel die eerste 2-3 cm kwamen ook zonder wat te voelen! Gelukkig was de verloskundige al in het ziekenhuis met een andere bevalling bezig, en mochten we gelijk ook naar het ziekenhuis gaan. Om 11:15 waren we in het ziekenhuis en bleek ik 4cm te hebben en heeft ze om 11:30 mijn vliezen gebroken. Kort daarna kreeg ik al regelmatige weeen om de 5 minuten, en werd het al snel erg heftig. Bij de andere 2 bevallingen probeerde ik alles weg te 'huppelen' en had ik alle hoeken van de verloskamer wel gezien en wist ik niet meer hoe ik de weeen op moest vangen. Dit keer besloot ik het anders aan te pakken en gewoon op bed te blijven liggen, de weeen opvangen ging het makkelijkst op mijn linkerzijde, en voelde me een stuk rustiger nu zolang ik maar bleef liggen. Totdat het moment kwam dat de verloskundige wou dat ik toch nog even ging plassen want mijn blaas zat aardig vol en zo kon ik straks niet bevallen. Strompelend met manlief naar de wc aan de overkant van de verloskamer gegaan, en vlug op de wc gaan zitten. Echt relaxed zat ik niet want de wc had 1 of andere afzuiging die alleen aangaat als je ook echt met je billen de wc-bril aanraakt. Liever ging ik staan, om de plasdrang weer wat op gang te helpen en dan te gaan zitten zodat ik ook daadwerkelijk zou kunnen plassen. Helaas na voor mijn gevoel een kwartier durend sta-zit-afzuiging-aan-afzuiging-uit moment was ik er klaar mee! Zo kon ik niet plassen! Nadat ik weer in bed lag, toch besloten om me een catheter te geven, en ook dat was niet fijn. Uiteindelijk mocht ik rond 15:10u persen, maar omdat ik de persdrang nog niet volledig voelde, moest ik eerst nog 2 keer de weeen wegpuffen. Uiteindelijk is Kyan geboren om 14:27u. Alles is verder goed gegaan. Hij huilde meteen en de apgarscore was ook meteen goed. Hij woog bij de geboorte 4175gr, en was na 4 dagen alweer op zijn geboortegewicht! Diezelfde avond mochten we naar huis, Sem en Levi waren meteen dolenthousiast met hun nieuwe kleine broertje!