2 weken en 1 dag (een veel te lang verhaal)

De eerste 2 weken en 1 dag van Mick..

Tja.. Al 2 weken wil ik graag opschrijven hoe de bevalling van Mick opgang kwam en hoe het gebeurde maar er kwam het een en ander tussen waardoor ik nu eindelijk de tijd en 

energie heb kunnen vinden om dit maar is te doen incl. de eerste 2 weken van zijn leventje.

Vrijdag 8 april

Ik ben al een tijdje klaar met de zwangerschap (zwanger zijn is gewoon niet aan mij besteed) en hoop dus vurig dat als ik naar de verloskundige moet om half 2 dat ze wat wil ondernemen maar ik ga er maar niet vanuit aangezien het vorige bezoek ook niets gedaan  werd. 

Ik laat mijn bloeddruk meten en de vervolg afspraak wordt nog even gecheckt, ze zegt nog dat ze hoopt me dan niet meer te zien maar de afspraak moet gemaakt worden..

Dit doet overigens de ‘receptioniste’ dus ik zit nog niet bij de verloskundige.

Hierna ga ik even naar het toilet ik moet plassen.. Dan op de wc heb ik het gevoel dat ik niet meer aan het plassen ben maar ik loop nog wel leeg?!.. Hmm.. Ik lag zelf nog wat maar bedenk me dan dat vast de kleine op mijn blaas duwt en hem verder leeg maakt ofzo?.. 

Ik sta op en het loopt verder niet meer, dus het zal het laatste wel geweest zijn. In de wachtkamer blijf ik toch een beetje onzeker en durf niet te gaan zitten en vraag me ook af of het wijs zou zijn om even aan de receptioniste een inlegkruisje te vragen ofzo.. maar tegen de tijd dat ik denk ja laat ik dat maar doen (ze zal vast denken: Ach daar heb je weer zo’n muts die denkt dat haar vliezen zijn gebroken terwijl ze gewoon in der broek staat te piesen..) wordt ik geroepen door de verloskundige. 

Ik ga nog net zitten terwijl ze vraagt hoe alles gaat, ik zeg dat ik het zat ben maar dat ik twijfel of mijn vliezen zijn gebroken. Haar reactie hierop (heel logisch) je gaat nu eerst van m’n stoel af! Als ik sta vertel ik wat me net is overkomen en daarop vraagt ze loopt het nu? Ik antwoord nee.. Dan zegt ze hoest is.. Dat doe ik en ja hoor.. flushh... m’n hele broek nat!

We beginnen te lachen (en ondertussen schaam ik me dood) Al mag ik blij zijn dat het hier gebeurt en niet net op het schoolplein bij Max... 

De verloskundige en haar staigere doen even het hartje controleren voelen nog even aan mijn buik, dwijlen nog even en dan krijg ik een matje in mijn handen geduwd en de tip om even mijn trui om mijn middel te binden (ja ik liep echt voor lul!). De dienstdoende vk krijgt ook nog even melding van dit alles en ik krijg nog te horen dat dit nog niet is voor gekomen dat de vliezen spontaan breken in de praktijk... (we willen graag een indruk achter laten..)

Gelukkig begint het al heel ligt te rommelen en zo denk iedereen dat het vast heel snel gaat en dat ik tegen het avond eten met een kindje op schoot zit... 

Ik bel Gui op zelfs die komt direct naar huis, regel dat de kids bij mijn ouders kunnen slapen en dat ze mogen eten bij een vriendin. Dus nadat ik die heb weggebracht duik ik thuis onder de douche met de verwachting dat het dan echt gaat losbarsten.. maar helaas... het blijft heel ligt rommelen maar dat is het... 

Dan als we naar bed gaan (denk rond 23:00) begint het natuurlijk wel wat heftiger te worden (echt volgens mij mogen vrouwen voor hun bevalling gewoon niet slapen!)

dus ik duik weer onder de douche en idd het zet nu door. 

Gui snurkt ondertussen heerlijk door (en hard ook!) terwijl ik de ene na de andere wee sta op te vangen maar wat gek is het gaat niet zoals bij de andere twee. Ik kan geen houding vinden waar ik ze goed ik kan opvangen. Rond de klok van 5 is Gui toch ook wel echt wakker en hij begint met zijn telefoon te klokken en de weeen komen zo rond de 2 minuten dus hij vind het tijd dat ik ga bellen (hij is als de dood dat ik alleen ga bevallen... hihi). Maar goed we bellen met een sorry de verloskundige, die dan ook doodleuk zegt dat ze ons al veel eerder had verwacht grrrr... 

Rond zessen is ze bij ons en constateerd dat ik een schamele 3 a 4 cm ontsluiting heb... (van binnen wordt je dan echt verdrietig) Ze besluit me even een handje te helpen, dus bij de volgende wee heb ik het idee dat ze beiden handen tot haar elleboog in mij duwt en die  als een deegklopper hun werk laat doen.... Jaa... dat deed auw...

Ik denk een uur of anderhalf later zit ik net op de 6 cm dus weer gaat die deegklopper me ‘helpen’ en ja weer doet dat auw!

Dan tegen negen doet die deegklopper nog 1 keer haar werk om het laatste randje weg te ‘masseren’... en dan om 8:55 krijg ik eindelijk de persdrang (wat een opluchting) ik pers me een end weg en de vk loopt even naar de badkamer om haar spullen te pakken ofzo.. Vervolgens weet ik dat ik naar Gui heb gekeken en die gaf een angstige blik naar achter en vervolgens heeft hij mij aan gekeken en met een angstig gezicht gezegt dat ik het heel goed deed (ik was dus druk aan het persen, dus hij was gewoon bang dat hij het moest gaan vangen ofzo.. Het is jammer dat ik op dat moment geen mogelijkheid zag om een foto te maken of nog leuker een filmpje). Om 9:07 is daar dan eindelijk onze Michelangelo Benjamin alias Mick. 

Als hij een kwartiertje oud is komt daar dan ook de kraamhulp binnen, dan gaan we hem wegen etc. 

Hij weegt 3420 gram en is ongeveer 53 cm lang. 

We zijn blij want deze is af!

De eerste dag is genieten.. De kinderen komen rond 11:00 naar hun broertje kijken en o wat zijn die ongelooflijk blij! Lesley heeft hem vast en wil hem ook niet meer afstaan (zelfs niet aan oma) Max knipt meteen een hartje voor hem en die geeft hij dan ook aan hem. Na een beschuitje mogen de boys nog lekker met oma mee en mogen ze nog een nachtje slapen, zo kunnen wij ons eerste nachtje even wennen en bijkomen. We hebben die dag geen visite meer op mijn zus na. 

De kraamhulp die we hebben gekregen is echt een toppertje en we zijn dan ook blij te horen dat ze de hele week bij ons blijft. 

Met Mick gaat alles goed hij drinkt poept alleen de plasjes blijven nog weg. Maar dat kan hij heeft 24 uur de tijd!

S’nachts ligt hij lekker in zijn eigen kamer (ja ik was zijn lieve geluidjes na een uurtje naast mijn bed echt wel zat). Dus om te voeden huppel ik heen en weer, hij drinkt dan niet al te best maar ach je ben nog geen dag oud. Ook kreun je wel wat maar ik wijt dat aan buikkrampjes. Nog steeds plas je niet, daar begin ik me nu wel steeds ongeruster over te maken. Het spookt door m’n hoofd dat het bij Mick van binnen niet goed zit.. 

zondag 10 april

De kraamverzorgster (Maria) komt om half 9 binnen.. Gelukkig heeft Mick ons net optijd wakker gemaakt anders hadden we nog allemaal in coma gelegen. Ik zeg nog tegen Gui o, jij mag hem zo lekker in zijn eerste badje doen. 

Dan vraagt Maria of hij al geplast heeft ik antwoord nee. En ook het kreunen valt Maria op en mij nu ook wel want het is eigenlijk het enige wat hij doet als hij wakker is. 

Maria gaat een koude washand pakken en die leggen we op zijn blaas, helaas geen reactie, de verloskundige wordt gebeld en ik ga onder de douche. 

Als de verloskundige er is komt ook mijn schoonfamilie net aan, die zouden namelijk nog op verjaardagsvisite voor Gui komen (6 april) en nu dus ook gelijk op kraamvisite. Maar als hun beneden zitten te wachten wordt er boven door de verloskundige de kinderarts gebeld en geraadpleegt, vervolgens valt het woordt ambulance en ik en Maria zijn spullen in een tas aan het doen voor als we een nachtje zouden moeten blijven.. 

Terwijl mijn moeder met de ambulancebroeders binnen komt (ze ziet echt lijkwit, Gui had gezegt dat we naar het ziekenhuis moesten maar had niets genoemd over de ambu..) 

wordt Mick aan de apperatuur gehangen en geprikt. Het is allemaal niet goed, hij krijgt direct glucose toegedient en de maxicosi wordt vastgeshort aan de brancard en vervolgens zit ik met Mick in een ambulance die met gillende sirenes over de afgezette snelweg heen denderd. Zijn eerste autoritje zat dus niet vergeten worden.

Bij het ziekenhuis gaan we naar de couveuse afdeling waar de kinderarts klaar staat.

Ze vinden hem er goed uitzien (tja dat vond ik ook)

Ik vertel ze over de hypospadie van de andere 2 en dat ik verdenk dat zijn blaas echt op knappen sta. Gelukkig luisterd ze en doet ze als eerst een splintje in zijn blaas ( buisje in zijn piemeltje) en idd hij loopt leeg. Hij begint dan ook al minder te kreunen. Dan komt de rest van de onderzoeken en plakkers en draadjes. 

Hij ligt dat aan een infuus 2 keer wordt zijn saturatie in de gaten gehouden, zijn hart wordt in de gaten gehouden en hij ligt aan het zuurstof. 

Dus daar ligt hij dan alleen een pampertje en een hele hoop snoeren. Er wordt die dag nog geprikt en geprikt en een longfoto en een echo van zijn blaas etc gemaakt. 

De uitslag is dan als volgt.. Hij heeft vocht in zijn longen maar dit is niet perse een longontsteking, hij heeft wel blaasontsteking hij heeft een onregelmatige hartslag en daar zal ook nog naar gekeken worden, hij heeft het zuurstog nodig en de glucose ook.

Ik slaap die nacht in het ziekenhuis op de kraamafdeling en loop netjes om de drie uur naar hem om hem te voeden te wegen en te verschonen. Het is namelijk niet goed als ik constant bij hem blijf omdat zijn waardes dan terug lopen.. (nee het dringt me dan nog steeds niet echt door dat hij echt wel erg ziek is) 

Maandag 11 april.

De dag dat ik eigenlijk uitgerekend was.. Maar daar hou ik me niet mee bezig. De kinderarts komt met me praten en vraagt wat ik al weet, ik vertel het bovenstaande waar ze mij bij het verhaal over zijn longen in de reden valt en verteld dat het toch wel een longontsteking is.. (lekker duidelijk he!). 

In de loop van de dag begint Mick steeds slechter bij me te drinken, terwijl het echt wel goed opgang is bij me. Dus de verpleging wil hem eigenlijk al een sonde geven, ik zeg dat ik dat niet wil en dat we het dan anders eerst maar anders moeten proberen. Ik ga naast het voeden ook kolven om het allemaal zo makkelijk mogelijk voor hem te maken, en alles wat hij niet met de borstvoeding binnen krijgt geven we dmv fingerfeeding bij. 

Gelukkig doet hij dit redelijk dus de sonde is weer uit beeld!

Mick begint nu ook geel te zien en dus word zijn hemoglobine nagekeken en die is te laag, dus hij gaat onder de lamp. 

Dinsdag 12 april

Wat een nachten maak je in zo’n ziekenhuis.. ik kan overdag niet slapen, en s’nachts is het hooguit een anderhalf uur tussen de voedingen en het kolven door, als je niet wakker wordt van het gesnurk van de 2 andere waar ik mee op de kamer lig. We zetten door het is voor het goede doel Mick moet beter worden. 

Vandaag begint het me te dagen dat Mick echt wel heel ziek is, waarschijnlijk doordat ik hem nu constant moet bijvoeden en het me nu opvalt dat hij nooit huilt en er eigenlijk tot nu toe steeds dingen bij zijn gekomen ipv minder werd. 

Dan komt er een verpleegster van de kraam naar me toe en begint me doodleuk te vertellen dat het redelijk druk is en als het nog drukker word en ze mijn bed nodig hebben ik de eerste ben die moet gaan! Ik ben immers gast, ik ben namelijk niet in het ziekenhuis bevallen!..

Maar ik moet me nog vooral geen zorgen maken... 

Tja makkelijker gezegt.. ik zit dus verschrikkelijk te piekeren over hoe ik dat dan moet doen, ik laat m’n kind namelijk niet achter, en zeker niet omdat ik het zelf wil verzorgen. 

Als mijn moeder dan ook nog eens langskomt stromen de tranen over mijn wangen en ze houden niet meer op (heb ik dan toch nog een keer last van kraamtranen gehad).. 

De verpleegster komt nog eens langs om te vragen of ik wat drinken wil ik vertel haar tussen het gesnik door dat ik het echt niet eerlijk vind aangezien ik de enige ben die mijn bed s’nachts ook uitgaat om te voeden.. de andere 2 blijven liggen terwijl er in iedergeval 1 haar eigen kind ook kan voeden. 

Later die middag wordt mijn buurvrouw (die overigens ook vies was.. andere culturen kunnen soms wat anders zijn) naar een eigen kamer gereden waar ze haar kindje ook bij haar krijgt. Dus er zijn weer 2 bedden vrij! ik kan weer een beetje adem halen maar de tranen gaandie dag niet meer weg. 

Woensdag 13 april.

Mick ligt nog steeds op zijn eilandje onder de lamp maar gaat er al beter uitzien. De zuurstof mag eraf en het infuus stopt ook, wel blijft het naaldje nog in zijn handje vanwegen de antibiotica.

Aan het eind van de dag mag ook 1 saturatiemeter af (dat is dan ook 1 beeldscherm minder) de lamp mag weg, dus ook zijn zonnebril en zijn tangaslip (hij moest prematuurluiers aan, zo had de lamp het meeste invloed!).

Donderdag 14 april.

Mick mag zijn eerste badje nemen. Helaas is Gui er niet maar ach mama vond het wel erg leuk dat Mick eindelijk gewassen mocht worden. De verpleegster houd zijn hand met infuus omhoog en Mick ach die valt gewoon in slaap zodra hij het water voelt.

Dan mag hij weer kleertjes aan, en zo wordt het weer een baby. Dan mag hij ook mee naar mijn kamer! (dezelfde dag mag het kindje van mijn overbuurvrouw ook bij haar op de kamer en zij krijgt dan ook een eigenkamer omdat waar ik lig officieel alleen vrouwen liggen waarvan de kindjes niet op hun kamer kunnen/mogen. ) Maar aangezien ik op dat moment de enige ben op de 4 pers. kamer mag Mick lekker bij me komen staan. 

We knuffelen die middag en avond wat af. Ook als Gui langskomt houd hij zijn zoon is even goed vast en ik zie hem genieten. 

Vrijdag 15 april. 

Het wachten is nu echt begonnen, de dagen duren steeds langer (ja je gaat het loopje naar de couveusse afdeling nog missen). We moeten eigenlijk tot zondag blijven, we hebben te horen gekregen dat je een antibioticakuur krijgt van 7 dagen, en dat wil zeggen dat je laatste shot op zaterdag 24:00 is... Ik vraag al aan de verpleging of we dan meteen weg mogen. Ze gaat het overleggen. De rest van de dag zijn we aan het wachten en wachten.

Zaterdag 16 april.

M’n spullen staan klaar, de maxicosi staat klaar en we wachten en wachten.. 

De verpleegster komt langs en verteld ons dat ze rond 22:00 het laatste shotje geven en dat we dan naar huis mogen!! De kinderarts controleerd Mick nog en de verpleeging doet voor de netheid nog even mijn temperatuur nemen... shit... 38 graden.... Het zal toch niet Mick naar huis en ik hier blijven... De verpleging grapt al dat ik aan het eind van de dag anders maar een ijsklontje in m’n oor moet doen...

Maar als ik Gui bel om oppas etc te regelen vraag ik ook aan hem of hij even 2 paracetamolletjes meeneemt... 

Dan het laatste shotje.. infuusje eruit nog even een troostvoeding en naar huis!

Zondag 17 april

Het genieten kan beginnen.. 

Deze 2e week wil ik dat ook maar al te graag doen, maar ik denk zelf dat ik misschien iets te veel heb willen doen en mijn batterijtje is dan ook echt leeg. Ook na die rot nachten in het ziekenhuis, het gemis van mijn andere boeven hebben me toch meer leeg geslurpt als gedacht. 

Dus hoe verder deze week vorderde hoe meer ik tot het bezef kom dat ik echt ook even moet rusten en aan mezelf moet denken. 

Maar Mick is wel beroemd in Naarden! Langzaam aan komt er ook wat visite binnen druppelen. Van Max zijn klas hebben we een hele mooie slinger met allemaal tekeningen gekregen, en alle kindjes staan ook over de maxicosi gebogen als ik Max naar school breng. Ook een hoop blikken en vragen dat ik er al weer ben.. Ik denk alleen maar ach dit naar school brengen is niets bij het weekje ziekenhuis.

De gehoortest is afgenomen en is goed, de huisarts is op kraamvisite geweest die wilde toch ook wel weten hoe het allemaal was gegaan (hij hoorde van mijn oma dat we in het ziekenhuis lagen, hij had alleen het bericht gekregen dat ik was bevallen en dat alles goed was..). 

De eerste afspraak bij het consultatiebureau staat, en ze hebben je al ontmoed aangezien Lesley deze week een afspraak had (hij is weer zeer goed geslaagt 14,1 kilo (iets te licht maar deze arts ging er lekker niet over zeuren) en precies 1 meter lang. Zijn oogtest heeft hij ook super gedaan en ook de rest van de ‘spelletjes’ deed hij goed mee. 

ik vroeg al of ze Mick ook niet gelijk even konden doen, maar.. daar moet een heel dossier voor opgemaakt worden... (zo lang kan dat toch niet duren..) maar goed we zien haar hier dinsdag aan huis!

Vandaag..

Vandaag is het Zondag 24 april en het is pasen en veel te warm voor april. Maar we genieten. Ik heb mede door het weer lekker vandaag een rust dagje. Gui was met de jongens naar opa in Noordwijk en ik wilde Mick de hete autorit nog besparen dus wij zijn vanmorgen nog even het bed in gegaan en hebben daarna heerlijk liggen en zitten chillen in de tuin. 

Gui is nu het zwembad nog even aan het op zetten kunnen de kids nog lekker badderen. en dan straks slapen. 

Pfff en dan te bedenken dat ik nog zwanger had kunnen/mogen zijn....  

Vrolijk Pasen!