Ziekenboeg

De titel zegt het al. Met het koude weer zijn ook alle griepjes, verkoudheidjes en andere lichamelijke ongemakjes begonnen.

Jonah is nu aan de beurt en is flink ziek. Hoge koorts, oorpijn en hoesten als een 80-jarige verstokte roker. Gisteren belde school of Kevin hem op kon komen halen, Jonah is geen klager dus je hoort het niet zo snel als hij ziek is. Vaak moeten we daar per ongeluk achter komen omdat hij warm aanvoelt, hoest of snottert. Nu was het blijkbaar toch wat erger want hij had op school geklaagd over zijn oren en daar hadden ze zijn koorts gemeten, die hoog bleek. Omdat Jonah zo'n pijn had, en dit normaal dus niet snel heeft, is Kevin diezelfde middag nog naar de dokter geweest. Hij heeft een fikse oorontsteking (het trommelvlies stond op scheuren zoveel druk stond erop) en ook zijn luchtwegen klonken niet zoals het moest. Dus heeft Jonah nu dan toch echt zijn eerste antibioticakuur, en moet hij weer aan de aerosol. Nurofen voorgeschreven voor de pijn in zijn oor, want paracetamol zou daarvoor niet afdoende zijn. Echt zielig om hem zo te zien hoor. Jonah is een dappere, dus zodra de nurofen werkt merk je niet zoveel aan hem qua humeur of speellust, maar als de koorts weer op komt is het een zielig hoopje. Vanmiddag stond hij boven aan de trap te bibberen en te huilen. Hij durfde niet naar beneden omdat het zo hoog was! (normaal wil hij het absoluut zelf doen!!) Ach ja, maar hopen dat hij snel weer opknapt onder de goede zorgen van papa en mama.

Sam begint ook al te hoesten dus ik hou mijn hart al vast, dat wordt waarschijnlijk weer de  volgende. Dit terwijl Sam echt nog maar net opgeknapt is van een fikse buikgriep, en vlak daarvoor van de mond, hand, voetziekte (of zoiets). Vooral de buikgriep was geen pretje. Hij heeft een dag gehad dat hij echt niks binnen hield, als ik hem voedde kotste hij vaak halverwege alweer alles uit. Dan voelde je echt dat kleine buikje samenknijpen en dan kwamen de golven. Op zich was hij heel dapper, hij heeft er niet veel om gehuild. Pas als er niks meer in zijn maagje zat dan huilde hij als hij nog moest overgeven, maar dat zal dan ook wel wat zuurder worden. Maar jeetje wat een was. Hij gaf namelijk niet alleen over in zijn eigen bed maar ook in dat van ons, en in de wandelwagen en nog eens in een schoon bed (jawel, weer beide bedden).

Het is te hopen dat na dit griepje (of waar het dan ook weer vandaan komt) het weer eventjes afgelopen is. Hoewel ik 2 heel dappere kerels heb die niet teveel klagen bij lichamelijk ongemak, vind ik het alleen al superzielig om te zien hoe die oogjes staan, en die kleine lichaampjes lijden onder pijnen.