Nog maar eens een blogje

Omdat mijn laptop ontzettend traag ging had ik de afgelopen weinig zin om een blog te schrijven. Het probleem is nog niet verholpen, waarschijnlijk heeft een virus internet explorer geinfecteerd, maar nu kan ik na de download van firefox toch nog met een beetje een fatsoenlijke snelheid surfen en dus bloggen.

Het gaat hier eigenlijk supergoed, niks te klagen ;)! Ik heb een week geleden weer een andere duowagen gekocht (de 4e pas) maar nu ben ik er eindelijk helemaal gelukkig mee! Het is een X-adventure twinco. De kindjes zitten daarin naast elkaar (Sam nu nog plat in een nestje/wiegje) en toch is de wagen niet zo breed (niet breder als een rolstoel) waardoor ik nog wel door alle deuren en de meeste gangpaden kan. Jonah vindt het ook een fijne wagen en wil gelukkig weer graag mee wandelen en winkelen. Hij vindt het volgens eigen zeggen gezellig naast Sam, en dat ben ik wel met hem eens. Van de week toen we een eindje aan het kuieren waren begon Sam een beetje te huilen. Jonah als de zorgzame grote broer buigt zich over het nestje en zegt: Stil maar Sam!. En daarna gaf hij hem een handje en hield die een hele tijd vast. Ik liep echt met de tranen in mijn ogen achter de wagen, zo mooi vond ik dat! Ik voel me met een goede wagen nu ook gelijk weer wat vrijer en durf weer met 2 kinderen wat verder van de deur af te gaan. Dus waren we woensdag lekker de stad (nou ja, groot dorp) ingegaan, en hebben Jonah en ik samen geluncht bij bakker Bart. Hij vond het geweldig, hij mocht zelf op een stoel (geen kinderstoel) en kreeg zijn eigen broodje en drinken. En maar kwebbelen dat hij deed. Daar hebben we samen echt van genoten (Sam sliep dus die boeide het niet zo),maar ja voor Sam er was gingen we bijna wekelijks samen 'shoppen'. Maar dat het zo goed beviel geeft echt weer een beetje een gevoel van vrijheid, ik kan met mijn kids weg zonder dat ik daar iemand anders bij nodig heb! En natuurlijk kon ik dat stiekem eerder ook al, maar blijkbaar was ik daar mentaal toch nog niet helemaal van overtuigd of op zijn minst een beetje huiverig voor.

Sam doet het hartstikke goed. Ik vond een tijdje dat hij weinig lachte of kraaide, maar net nadat ik hier een vraag over had gesteld ging hij daar in een keer enorm in vooruit. Nu lacht hij echt als hij je ziet, maakt verschillende kraaigeluidjes, ook om je aandacht te trekken, en maakt soms al wat lachgeluidjes. Heerlijk, die steeds beter wordende interactie! Een ding wat niet zo goed gaat is gekolfde melk drinken. Hij snapt niet hoe hij dat moet doen, hij maakt de verkeerde bewegingen en krijgt hierdoor geen melk binnen. Nu dus wat aan het rommelen en oefenen met flesjes, want hij moet over 10 weken wel uit een fles kunnen drinken als ik weer aan het werk ga! Het oefenen zelf vindt hij overigens niet erg, hij wordt niet boos of ongeduldig, het lukt hem alleen gewoon niet. Na een half uur heeft hij 10 of 20 cc gedronken...

Gisteren met Sam en mijn zusje naar de huishoud/9maandenbeurs geweest. Ik ging alleen met de trein en helaas stopte deze kort na Utrecht omdat hij blijkbaar defect was. Keilang zitten wachten in een overvolle trein met een kind dat steeds hongeriger werd. Gelukkig na een goede anderhalf uur uit de trein geevacueerd. Op het station waar we heen moesten lopen heb ik Sam gauw in een beschut hoekje de borst gegeven. Blij dat ik de borst kon geven want er was ook een kindje wat een flesje moest hebben maar dat kon nergens opgewarmd worden. Dat was echt zielig, die liep op het einde bijna 3 uur na zijn voedingstijd! Gelukkig toch nog op Amsterdam RAI aangekomen (zei het 3 uur te laat!) en naar de beurs gegaan. Ik vond het wel leuk maar het wordt elk jaar saaier omdat er eigenlijk elk jaar hetzelfde staat! De 9maandenbeurs was dan eigenlijk nog leuker, maar daar wou ik niet te lang rondhangen voor mijn zus (die niet zwanger is en geen kinderen heeft). Wel daar op een stand van een borstvoedingsorganisatie Sam nog lekker op het gemak kunnen voeden! (echt goed geregeld!) Sam is de hele dag hartstikke lief en braaf geweest! (echt daar kun je ergens mee komen!) Het hele fiasco met de trein heeft hij doorgeslapen, en op de beurs ook het grootste gedeelte van de dag. Terwijl dat toch echt wel heel veel indrukken en prikkels moeten zijn voor zo'n kind! Je zag aan het einde van de dag ook wel aan hem dat hij blij was weer thuis te zijn. Daar begon hij pas weer te lachen en te kraaien.

Sorry voor de lange blog weer, ik zal ze proberen in het vervolg wat korter te houden, haha!