Vliezen nog intact ;)

Vanmorgen hebben de meeste van jullie een update gekregen met een vraag van mij, namelijk hoe ik kon weten dat mijn vliezen gebroken waren.

Toen ik vanmorgen opstond om naar de wc te gaan werd mijn straal als het ware onderbroken door 2 harde splashen (weet echt niet hoe ik dat anders moet omschrijven). Het voelde alsof er in een keer echt sloten uitgutste, en dit gevoel dacht ik te herkennen als het breken van mijn vliezen bij Jonah. Gelijk de balen in, want dit kwam echt niet goed uit! Mijn eerste reactie was dan ook om terug te gaan naar bed en net te doen of er niks aan de hand was. Maar dat lukte toch niet zo goed, want Kevin vroeg al snel wat er aan de hand was. Ik verteld wat ik op de wc had gevoeld. Vervolgens voelde ik na die 2 splashen ook niks meer en ik bleef gewoon droog (bij Jonah niet volgens mij). Nadat ik de vraag hier had gesteld en op de tips af op mijn blies en er nog niks kwam wist ik eigenlijk al zo goed als zeker dat het niks was.

Kevin wilde dat ik toch even belde om te vragen hoe ik het evt wel kon weten, en wat ik moest doen bij zo'n twijfel. Dus uiteindelijk nadat hij een beetje op mijn schuldgevoel had ingepraat (je kent dat wel: Wat nou als er wel wat was, en het gaat dadelijk niet goed etc.) toch maar gebeld. Uitgelegd dat ik dacht dat mijn vliezen niet gebroken waren maar dat ik het wel een moment had gedacht en de situatie uitgelegd :S. Moest ik dus toch op controle komen bij de verloskamers. Balen, balen, maar goed, dan maar een ritje naar het ziekenhuis, om er na een CTG en een vruchtwatertest achter te komen dat ik gelijk had, en dat mijn vliezen nog gewoon intact waren. Tjongejonge, wat voelde ik me stom, ook al had ik al duizend keer gezegd tegen ze dat het niet zo zou zijn. Hoewel ik het niet zou moeten doen trek ik me toch aan wat ze wel niet van me zullen denken. (weer zo'n aansteller, we hebben wel wat beters te doen etc.) Dat is ook de reden waarom ik toch moest bellen van K, omdat ik eerder te lang wacht, als dat ik vooraan sta om om hulp te vragen.

Wat me wel weer opviel (de laatste dagen/weken) al meer is hoe 'niet klaar' ik me voel voor de komst van onze volgende baby. Ik was bij Jonah aan het wachten en het kon bij wijze van niet snel genoeg gaan. Nu denk ik elke dag en week, nee nu nog niet. (verklaart mijn struisvogelgedrag van vanmorgen). Mijn vluchttas staat nog maar net een paar dagen klaar en ik heb er denk ik wel 2 weken over gedaan om hem in te pakken. Iets houdt me gewoon tegen ofzo. In principe zijn alle grote belangrijke dingen klaar, maar de laatste dingetjes blijf ik maar voor me uitschuiven alsof ik nog weken heb! Vanmorgen toen ik nog dacht dat het wel mijn vliezen waren was ik ook echt verdrietig, ik wilde dit nog niet. Ik dacht aan Jonah die nog lekker lag te slapen en het idee dat zijn leven dadelijk op zijn kop gezet werd vond ik zo zielig. Tuurlijk is een baby leuk voor hem, maar in het begin waarschijnlijk helemaal niet. En ik vind het zo zielig dat hij die aandacht moet delen. Ik ben ook bang dat ik straks niet meer zo goed van hem kan genieten omdat mijn aandacht en tijd opgeslorpt wordt door nummertje 2. De moeheid, de hormonen, de zorgen, de gebroken nachten, hoe moet ik het dan ook nog opbrengen om van Jonah te genieten en een leuke moeder voor hem te zijn? Wat nou als ik weer de eerste 3 a 4 weken alleen maar kan huilen... Ik wil niet dat hij me zo ziet, ik wil lekker met hem spelen en hem laten voelen hoeveel ik van hem houdt. En wat nou als ik niet direct net zoveel van de baby houdt als van Jonah. Dat vindt ik dan weer zielig voor de baby. Hoewel ik wel van Jonah hield vanaf de geboorte, was dit in de eerste weekjes meer een instinctmatig iets als echt het warme gevoel van liefde. Erg genoeg dacht ik af en toe: Wou ik dit nou echt, kan ik niet meer terug? En voelde me natuurlijk tegelijkertijd zo schuldig om die gedachten. Nu is dat dubbel en dwars goed gekomen, en na die huilweken, wou ik hem soms niet naar bed brengen omdat ik hem zo zou missen, of sprongen de tranen van ontroering spontaan in mijn ogen als ik aan het vertellen was over zijn ontwikkelingen. En nu weet ik 200% zeker dat dit inderdaad is wat ik wil! Het is zo erg dat ik me niet meer voor kan stellen dat ik genoot van een leven zonder Jonah, dat lijkt nu allemaal zo leeg en zinloos.

Piekeren gaat me niet helpen, ik denk dat ik het zal moeten komen zoals het komt, maar ik zou me wel veel prettiger voelen als ik me er iets klaarder voor voelde. Begrijp me trouwens niet verkeerd, de andere kant is er ook hoor. Ik ben ook nieuwsgierig om kennis te maken met mijn kindje, wil weten wat het is, en ben die dikke buik af en toe behoorlijk zat. Aan de andere kant kan ik ook gewoon niet wachten tot ik weer zo'n kleintje in mijn armen heb. Als ik met de kleertjes bezig ben droom ik lekker weg, en zou ik wel ter plekke willen bevallen! Er is alleen ook gewoon die andere kant vol angsten en zorgen, en dat maakt het heel dubbel. Daardoor heb ik denk ik ook een soort rusteloos gevoel van 'er niet klaar voor zijn'

Ach ja, klaar of niet, komen gaat 'ie', en dus niet vandaag, maar wel ergens binnen de komende 2 a 3 weken...