Een ziek mannetje

De titel zegt het al. We zitten hier met een ziek mannetje, zo ziek is hij nog niet vaak geweest, ik kan me de laatste keer in ieder geval niet herinneren.

Ik vind het zo zielig, het breekt echt mijn hart. Op de ziekste momenten huilde hij bijv. niet eens meer met geluid maar rolden er alleen nog maar tranen uit zijn ogen en vertrok zijn mond. Hij wou alleen maar bij mij liggen en gloeide enorm! Hij heeft zelfs weer in mijn armen geslapen, en Jonah slaapt eigenlijk nooit meer ergens anders als in een bed, zelfs een autorit zit hij vaak van voor tot achter wakker uit! Hij was gewoon helemaal zichzelf niet meer.

Gisteren was hij zo ziek dat ik me echt even zorgen ben gaan maken. Hij had hoge koorts, en zelfs na een paracetamolzetpil had hij nog 39.9! In eerste instantie was ik niet gelijk bezorgd toen hij koorts had maar wel gewoon speelde en levendig (wel wat zeurderig, maar ja wat wil je) was. In het begin van de avond werd hij echt heel ziek, er kwam bijna niks meer uit, hij wou alleen nog maar bij me liggen of zitten, en hij kwam suf over. Omdat ik geen paracetamol meer bij mocht geven uiteindelijk besloten de HAP te bellen.

Wat een gezeur is dat in Nederland zeg!(we logeerden bij mijn moeder) Als ik in Belgie bel, dan  krijg ik direct advies en geven ze aan of ik wel of niet langs mag/wil komen. Nou voordat ze hier uberhaupt de klachten wilden horen wilden ze eerst alle gegevens van je hebben. Na die formaliteiten uitgelegd dat Jonah hoge koorts had en dat hij geen paracetamol meer mocht (omdat hij al gehad had) en dat ik me zorgen maakte. Vraagt die vrouw aan de andere kant: En wat verwacht u nu van mij? huh???!!! Ehm advies?! Waarom bel ik anders?! Toen vroeg ze dan door en gaf uiteindelijk aan dat we toch het beste even langs konden komen. Ik moest echter wel zorgen dat ik geld bij me had, want ik woonde in Belgie, dus kon het niet rechtstreeks via de verzekering, kosten E 110,52....Wow! Maar goed, dat krijg ik wel weer terug via mijn verzekering.

Daar gekomen hadden we een afspraak voor 10 over half 9 maar konden we pas tegen half 10 naar binnen. Die arts onderzocht Jonah en het verdict was: Keel en oorontsteking, en een fikse verkoudheid erbij. Omdat het viraal is, hoeft er niet gedacht te worden aan antibiotica oid maar volstaat uitzieken. Pas als hij 3 dagen koorts boven de 39,5 houdt moeten we weer terug. We mogen een extra zetpilletje geven. De arts: Kunt u hier iets mee? Voldoet dit advies aan uw verwachtingen? Ehm ja, wij willen alleen maar weten of we ons zorgen moeten maken of niet. Ik heb wel het idee dat die mensen allemaal een of andere rare cursus hebben gehad waardoor ze nu heel gemaakt vragen naar onze eigen wensen of ideeen ofzo...

Vanmorgen was het al een stuk beter, de paracetamol sloeg aan en zijn koorts was gezakt tot wat verhoging. 's ochtends heeft hij ook gewoon lekker gespeeld etc. Daarom besloten toch naar het feest van mijn opa te gaan omdat ik daar ook graag bij wilde zijn, en we met de familie hadden afgesproken daarheen te gaan. Dan zouden we daarna doorrijden naar huis. Vlak voordat we weggingen ging het alweer slechter, maar in de auto er naar toe was het weer net als gisteren. Huilen, tranen over zijn wangen, en hij kreunde/riep de hele tijd: Mama, mama, mama, Jonah pijn, mama. Weer zo zielig dat we dan toch maar besloten gelijk door te rijden naar huis, ik wil hem ook niet meeslepen naar een feest als hij zich zo voelt. Mijn moeder en zus gebeld dat wij verder reden voor Jonah en onze weg afgebogen naar huis. thuis weer koorts gemeten, weer 39,6, die was dus weer flink verhoogd, dus misschien maar goed dat we naar huis zijn gegaan. Al voel ik me nog steeds een beetje schuldig tegenover de rest van de familie.

Vanaf het moment dat we de beslissing hebben gemaakt om naar huis te gaan heb ik eigenlijk alleen maar uren zitten huilen. Ik weet zelf niet zo goed waarom. Ik denk dat het nog een beetje stress of angst of bezorgdheid is die eruitkomt in combinatie met vermoeidheid en hormonen. De tranen blijven in ieder geval maar stromen en komen elke keer weer op, terwijl er niks is. Nu nog wellen ze regelmatig weer op, terwijl er geen enkele reden voor is. Jonah is nu naar bed, en slaapt, hij is nog niet beter maar er is geen reden tot paniek of grote bezorgdheid. Het huilen lijkt op de kraamtranen die ik had na Jonah, gewoon een niet te stoppen stroom tranen, waarbij alles een aanleiding is om weer te beginnen. Ik vind het in ieder geval verschrikkelijk om Jonah ziek te zien of pijn te zien hebben, het steekt me echt, zeker toen hij mij de hele tijd riep. Het was echt zo'n hulpkreet die klonk als: mama doe iets! Terwijl ik dus niks kon/kan doen. Nou ja, laat die tranen maar gaan, ik kan er maar beter vanaf zijn zeker! Ik ga wel straks denk ik iets komisch kijken, even proberen of mijn hormonen toch nog te foppen zijn en misschien weer omslaan naar een iets vrolijkere mood.

Hopelijk voelt Jonah zich na een nacht in zijn eigen bed weer een heel stuk beter!