We hebben een beller!

Vandaag toch hard moeten lachen om Jonah. De telefoon ging en hij begon met zijn gewoonlijke dansje (ja, dan doet hij een soort dansje, dat op zich is al best grappig), en riep: hallo, hallo, hallo. Omdat ik bezig was besloot ik niet op te nemen. Net wakker had ik eigenlijk nog weinig zin in telefoneren, en ik ben van het principe geworden, als het belangrijk is bellen ze wel terug. (het lijkt hier af en toe echt net een hotline!)

Ik verder met de afwas, hoor ik achter me: Hallo? Okay, dat roept hij altijd bij de telefoon dus er ging niet gelijk een belletje rinkelen. Luister ik verder hoor ik: Hallo?... Ja...ja...Jonah... Dus ik roep: Jonah heb jij de telefoon opgenomen? En ik ga kijken en daar zit meneer prinsheerlijk op de bank met de telefoon helemaal op de juiste manier tegen zijn oor gedrukt een gesprek te voeren. Dus ik weer: Heb jij nu echt de telefoon opgenomen of doe je maar alsof? Jonah reikt me de telefoon en zegt: Ome! (onze huisgenoot, ome Robin, die hij voor het gemak gewoon ome noemt). Blijkt het iemand te zijn die belde voor Robin, en hij had dus wel degelijk echt opgenomen!

Ik stond er stiekem wel een beetje versteld van, vooral omdat hij altijd steevast weigert te praten door een telefoon als we die aan hem geven als opa, oma of wie dan ook aan de lijn is. Voortaan als ik geen telefoon wil moet ik dus ook nog opletten dat Jonah daar wel hetzelfde over denkt!