Ups en downs

Mijn zwangerschap tot nu toe, een aaneenschakeling van ups en downs. Ik moet heel eerlijk zeggen dat er de laatste week iets meer downs verschijnen als ups, maar ik probeer vooral in de 'upmood' te zitten (voor wie dit nog volgt, haha)

In tegenstelling tot mijn vorige zwangerschap waarin ik eigenlijk door geen enkel kwaaltje geplaagd werd, heb ik deze keer iets meer te lijden onder het nieuwe ukkie wat in mij groeit.

Moe, zo moe.... Ik heb dagen dat ik mezelf de hele dag vooruit sleep! Ik ben aan het aftellen tot het moment dat ik weer naar bed kan, slapen is mijn grootste hobby op deze dagen en ik voel me echt lamlendig! Het ergste vind ik dat ik zo weinig energie heb dat ik het af en toe ook niet op kan brengen om met Jonah te spelen, of om te eeeuh knuffelen (enzo) met mij man. Ik heb het gevoel dat ik ze allebei tekort doe en voel me dan ook behoorlijk vaak schuldig. Mijn man snapt het ook niet zo goed, en vraagt bijv. heel vaak of ik boos ben, of ik niet meer van hem hou etc. Hartverscheurend eigenlijk. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat dit echt niet het geval is, maar dat ik zo moe ben af en toe dat ik niet meer kan lachen, kletsen, knuffelen etc. Maar ik snap dat hij mij ook gewoon mist! Ik ben af en toe zo moe dat ik niet weet of het nog gewoon onder moeheid valt of dat het bijna depressie is. Het ene is waarschijnlijk sowieso gelinkt aan het ander, waardoor er als ik niet uitkijk ook nog zo'n heerlijke vicieuze cirkel onstaat!

Ik kan ook zo boos op mezelf worden. Ben ik eindelijk zwanger, ga ik lekker ongezellig liggen doen! Ik zou er van moeten genieten! En ik probeer het, echt wel, en er zijn ook echt momenten dat dit wel lukt, maar ook zo veel momenten dat het even niet lukt! Ik voel me een grote zeur, en wil het er eigenlijk niet over hebben, maar tegelijkertijd moet ik het gewoon af en toe even wegzuchten, wat ook opvalt natuurlijk!

Ik weet ook niet meer hoe het die eerste weken was toen ik zwanger was van Jonah. Misschien was ik toen ook wel moe, maar toen leefde ik nog zonder kinderen en kon dus slapen en rusten wanneer ik maar wou! Ik weet dat ik vaak heb gezegd toen: Ik wou dat ik altijd zwanger was, ik voel me nog beter als anders! Maar zei ik dit die eerste weken ook al? Zonder een echo gehad te hebben? Zonder een buikje wat je herinnert aan het wondertje in je, om nog niet eens te beginnen over die heerlijke bewegingen in je. Eerlijk gezegd misschien ook wel niet.

Misselijkheid is nu wel vaak voorbij, dat heeft dus maar heel kort geduurd. Maar honger! Niet normaal! Als ik dan niet eet, dan wordt ik echt direct flauw en beroerd! Ik ben al een paar keer bijna van mijn stokkie gegaan. Het is wel een beetje zuur, dat ik nou net had bedacht dat ik deze zwangerschap wat minder aan zou komen en nu zo ontzettend veel en vaak honger heb. Ik probeer er dan in ieder geval maar op te letten dat het een beetje gezond is.

Toch heb ik de laatste tijd ook wel weer momenten dat ik even straal! Als ik heerlijk gedroomd heb over dit nieuwe kindje, als ik mijn buik 's avonds na het eten al flink zie opbollen (okay, geen baby maar darmen, maar toch!). Ik hoop dat deze momenten steeds weer wat meer de overhand gaan nemen en dat ik dadelijk weer jubelend de rest van mijn zwangerschap uitzing ;) Ook heb ik totaal geen last meer van de paniekerigheid die ik in een vorige blog omschreef.

Sorry voor mijn geklaag! Ik vind het verschrikkelijk om te doen eigenlijk, maar nu val ik er eens iemand anders mee lastig als mijn eigen vent! (die er overigens veel geduld voor opbrengt hoor!) Ik denk dat het gewoon tijd is voor mijn eerste echo, zodat ik weer met eigen ogen kan aanschouwen waar ik het voor doe. Helaas moet ik daar nog lang op wachten, kreeg die pas bij 12.5, dus dat duurt nog wel even!! Baal ik ook wel flink van eigenlijk! (toch nog een laatste klacht)