Lopen update

Ik dacht eens even een update te geven over hoe het lopen hier vordert.

Het is echt razend snel gegaan de laatste weken. Met de kerst liep hij nog maar af en toe, en meer niet als wel, kruipen was nog altijd favoriet. Ondertussen laat hij het kruipen haast achterwege en stapt hij de hele dag vrolijk in het rond. Het gaat ook al vrij goed, hij valt bijna niet om. Alleen als het soms een moeilijk stukje is, dan kan hij zich nog wel eens moeilijk rechthouden, maar ook dat gaat steeds beter. Zo houdt hij zich nu aan de muur vast als hij een drempeltje over moet, terwijl hij zich nog geen week geleden op zijn knieen liet vallen om er overheen te gaan. Lopen gaat nu ook samen met andere dingen, zoals een deur openmaken en erdoor lopen.

Toen hij net begon te lopen zei iedereen: O nu wordt het pas opletten geblazen. In  het begin merkte ik hier niks van en snapte ik eigenlijk niet waarom iedereen dat zei. Maar nu het steeds beter gaat begin ik het langzaam te begrijpen. Jonah's wereldje is in een keer een heel stukje groter en hij gaat dan ook vrolijk op ontdekkingstocht. Zo kan hij nu in een keer bij heel veel kastjes, kon hij eerst ook wel bij maar ja, dan moest hij eerst recht gaan staan. Nu ze op ooghoogte komen is het te verleidelijk om eruit te blijven! We hebben daarom van de week alle kastjes nog eens goed nagekeken en Jonah-proof gemaakt. Waar spullen in staan waar hij niet aan mag komen, daar zit nu zo'n haakje in. Helaas kan dit niet in de koelkast en zit onze hendel van de koelkast heel laag. Deze gaat dus regelmatig open en dicht op een dag. Gisteren bleek ik het hekje niet goed dichtgedaan te hebben (dom!) en zat hij al bijna boven op de trap! Gelukkig heb ik hem al geleerd om trap te lopen, maar ik wil natuurlijk niet dat hij het al alleen doet. Ik was er even flink van verschoten, zo'n ondernemend kereltje, verlies hem 10 seconden uit het oog...

Ook buitenshuis is het oppassen geblazen. Ik ging van de week naar de bib, en daar draag ik hem altijd op de arm. Maar dat mocht nu natuurlijk niet, meneertje wou zelf lopen. Ik vond het goed, laat hem maar een beetje de wereld ontdekken, maar ik kon dus wel continu achter hem aan, want luisteren, nee daar is alles veel te leuk voor! Ik wou hem ook eens zelf naar de auto laten stappen, in eerste instantie ging dat goed, maar in een keer wijkt hij af om naar de weg te lopen (daar was ik gewoon bij natuurlijk, maar vertrouwen kun je hem echt niet ;)), dus weer aan het handje om hem terug naar de auto te begeleiden. Als je dan zijn plan dwarsboomt zoals ik dus in dit voorval doe dan moet daar natuurlijk een enorme huilbui aan te pas komen. Klein driftkikkertje...

Vanmorgen ben ik een stukje met hem gaan lopen aan de hand. We zijn een meter of 50 gekomen denk ik. Daarna begon hij te huilen en strekte zijn armpjes uit zodat ik hem op zou pakken. Toch vind ik het al heel wat, een maand geleden zijn eerste stapje en nu al naar de hoek van de straat. Het gaat zo snel.

Ondanks dat het dus soms wel een beetje meer oppassen is vind ik het toch geweldig dat hij loopt. Voornamelijk omdat hij het zelf zo leuk vindt! Je ziet hem genieten van zijn nieuw verworven vaardigheid. Hij loopt dan met zo'n grote trotse grijns op zijn smoeltje, dan smelt ik echt helemaal. Hij vindt het zo leuk dat hij zijn speelgoed bijna niet meer ziet staan. Lopen, lopen, lopen, dat is alles wat hij wil doen. Hij is een stuk vrolijker en minder gefrustreerd, wat ook wel zo gezellig is! Kortom, iedereen blij!