Knuffelkont

Vanaf het prille begin is Jonah geen knuffelige baby geweest. Verre van dat eigenlijk. Draaien en bewegen zodra hij in je armen lag. Lopen, beweging, dat wilde hij hebben! Natuurlijk lag hij wel eens stil in je armen maar dat was dan meestal omdat hij sliep! Zelfs de borstvoedingsmomenten zijn voor hem vaak geen knuffelmomenten, hij doet onder het drinken van alles, van alles wat heel weinig te maken heeft met knuffelen (lees slaan, krabben, knijpen, schoppen, plukken, niet uit boosheid maar speelsheid) Ach ja, ik had me er maar bij neergelegd dat Jonah geen aanhalig kind was, de een heeft daar natuurlijk meer behoefte aan als de ander.

Nu de laatste dagen ben ik helemaal gelukkig, Jonah wil eindelijk lekker knuffelen met mama. Als hij verdrietig (lees moe) is dan kan hij heel zielig gaan huilen, hij gaat er zelfs bij op de grond liggen. De laatste dagen als ik hem dan lekker bij me pak legt hij zijn hoofdje tegen me aan, stopt een vinger in zijn mond en gaat lekker zitten kroelen met mama. En mama die zit zo stil mogelijk om die momenten vast te houden! Lang duurt het natuurlijk niet, na een minuut is de functie van mama als knuffel overgegaan in mama als klim en klauterpaal, maar die paar minuten paar dag zijn zo hartverwarmend! Ik ben heel blij dat Jonah nu in een keer toch wat vaker wil knuffelen. Dat hij nu ook bij mij troost komt zoeken zonder dat daar direct een ontblote borst bij hoort vind ik echt heerlijk! Keerzijde is natuurlijk wel dat ik de kamer nu niet meer kan verlaten zonder dat Jonah begint te huilen, maar die neem ik voor lief!

Het maakt het feit dat hij nog altijd geen mama zegt weer een klein beetje goed. (een heel klein beetje maar :wink)