Spruw

Nou we hebben hier een hels weekend gehad.

We zouden lekker een weekendje naar N-Holland naar familie gaan. Toen we weggingen waren we dan ook vol goede moed en lekker vrolijk met het vooruitzicht op een gezellig familieweekendje. Jonah sliep niet in de auto maar goed, echt vervelend was hij ook niet dus erg was dat niet echt.

Tot een uur of 8 geen vuiltje aan de lucht. Daarna moest Jonah naar bed... In eerste instantie leek dit best goed te gaan, je hoorde af en toe een zeurderig huiltje, maar geen om hem voor uit bed te halen, hij was direct weer stil. Rond 10 uur nam het gehuil toe en haalde ik hem eruit voor een late voeding. Meestal gaat hij daarna direct terug slapen, behalve nu dus. Hij bleef maar jengelen en als we hem weglegden begon hij te krijsen. Op een gegeven moment besloot ik dan maar om met hem mee naar bed te gaan, zodat hij lekker bij mij kon slapen. Thuis is dit een gouden formule en het werkt eigenlijk altijd. Behalve afgelopen zaterdagnacht dus! Hij bleef huilen, weigerde de borst, zijn speentje, sloeg mijn handen weg en lag maar te huilen en te schoppen.

Tot grote wanhoop van ons hield hij echt niet op! Lang verhaal kort: hij heeft de hele nacht gehuild, in totaal 1 uurtje heel onrustig geslapen. Het was hem echter duidelijk aan te zien dat hij wel ontzettend moe was. 's  morgens gelijk paracetamol gehaald en ik had gehoopt dat hij het daar wat beter van zou doen. Niet echt dus. Hij werd wel af en toe wat vrolijker en huilde niet alleen meer, maar wou nog altijd niet gaan slapen. Ik ben 3 keer op die dag met hem samen in bed gekropen, zodat hij elke keer met moeite een half uurtje sliep voordat hij weer huilend wakker werd! De gezellige dag was dus wel een beetje in het water gevallen voor ons, hoewel de feestvreugde er voor de rest (gelukkig) niet echt door verstoord was.

Die avond reden we terug, een moment waar we naar uitkeken, in de auto slaapt Jonah namelijk altijd...not! De hele weg (2 1/2 uur) heeft hij gehuild. De reis duurde nog nooit zo lang en Kevin en ik waren echt op van het slaaptekort, en de zenuwen die we kregen van Jonah en zijn gehuil. Ter plekke besloten we om niet meer te wachten en zodra we thuis waren naar de dienstdoende HA te gaan.

Daar stopte hij (uiteraard) met huilen, maar de man hielp ons toch. Hij gaf aan dat Jonah spruw had. (we hadden al gezien dat hij raar deed met zijn mondje en dat hij daar pijn en plekjes had) Ook dacht hij dat hij wat koliekjes had aan de darmpjes te voelen. Gelukkig niks ernstigs dus. Naar huis met een recept voor daktarin gel.

Thuis Jonah aan de borst gelegd, en hij viel echt direct in slaap. Volgens mij zat er dus een groot gedeelte heimwee bij! Hij heeft geslapen tot half 11 vanochtend! Het lijkt dus echt al stukken beter te gaan nu. hij eet alleen helemaal niets behalve borstvoeding. Ik denk dat het pijn doet, hij doet na 2 hapjes ook huilen en een hand naar zijn mond alsof het pijn doet. Ik denk dat het eten prikt op die plekjes ofzo.

Ik heb wel weer een ontnuchterende ervaring meegemaakt! De nachtelijke onrust van de laatste tijd viel in het niets vergeleken bij deze (gelukkig) maar ene nacht. Ik was ook zo moe dat ik de hele dag zwiemelde voor mijn gevoel. Hierbij vallen andere vervelende dagen echt mee, en ben ik weer even heel erg dankbaar dat ik normaal gezien eigenlijk een heel makkelijk kind heb! Ik heb zo'n respect voor ouders met een huilbaby! Als ik kijk hoe ik me na 1 nacht kan voelen, dan kan ik me niet eens voorstellen dat dit elke dag zo is... Jonah heeft in zijn hele leven nog nooit zo lang gehuild als afgelopen weekend. Zelfs niet vlak na de geboorte of in de tijd van de krampjes.

Nou ja, de kuur voor de spruw afmaken en dan maar weer hopen dat het over is. Nu maar ff een beetje mijn berichtjes hier bijwerken, want ik heb nog niet echt tijd gehad om online te komen...