Vasthouden

Pfoe, ik ben al 2 dagen een beetje uit mijn doen. Een collega heeft pas geleden een doodgeboren kindje gekregen. Ze was ongeveer 22 weken zwanger denk ik.

Ik merk dat het me enorm aangrijpt al weet ik niet goed waarom. Het is natuurlijk sowieso verschrikkelijk nieuws en echt heel erg, maar het is wel raar dat het mijn doen en laten helemaal beinvloedt. Ik heb al een paar keer erom moeten huilen. Ik moet elke keer denken aan hoe zij zich nu zal voelen en dan schiet ik weer vol. Dit terwijl ik echt niet heel close ben met die collega ofzo...

Ik kwam gisteren thuis na het horen van dit nieuws en ik heb gelijk Jonah bij me gepakt en hem huilend gekunffeld. Ik besef me eens te meer wat een geluk ik heb en hoe dit niet altijd vanzelfsprekend is. De angst om hem te verliezen, pff, ik moet daar maar niet te vaak aan denken, want ik word er echt akelig van. Jonah zal zich wel afvragen waarom mama ineens zo aanhankelijk is. Hoewel het normaal gezien niet zo'n knuffelkont is, laat hij zich nu gewillig knuffelen. Alsof hij voelt dat zijn mama dit even nodig heeft. Normaal duwt hij me weg en protesteert hij maar nu gaat hij lekker bij me liggen, met zijn vingertje in zijn mond.

Ik doe het niet snel, maar ik ben nu toch even stil voor dit ongekende wondertje...