1e blog

Ik lees nu al meer dan een jaar mee op de site, eerst op de week tot week van de zwangerschap en nu bij de babygedeeltes, ik dacht dat het hoog tijd werd voor de 1e blog. Ben normaal gezien noet zo'n schrijver maar ik vind het ook leuk als Jonah later dingen terug kan lezen, over hoe ik zijn babytijd ervaren heb. Ben eigenlijk nu pas echt goed verslaafd geraakt aan BB, heb namelijk nog veel meer leuke dingen ontdekt, zoals V&A en de polls, en dus de blogs van anderen.

Jonah is nu alweer ruim 5 maanden. Aan de ene kant vliegt de tijd, aan de andere kant lijkt het alsof hij er altijd is geweest. Ik heb een supermakkelijke zwangerschap gehad en ook de bevalling verliep erg vlot (zeker voor een eerste als ik het moet geloven). Jonah woog 4 kilo en 65 gram en was 52,5 cm lang. De eerste 3 a 4 weken heb ik het echter erg zwaar gehad. Ik had een grote roze wolk verwacht maar die verdween bij mij na een dag of 3, tegelijk met mijn kraamtranendag zeg maar. Het is niet dat ik het niet leuk vond of niet van hem hield maar ik vond het gewoon zoveel zwaarder als verwacht. De borstvoeding was een hel, er waren dagen bij dat hij alleen maar aan het drinken was, ik kwam helemaal niet meer aan mezelf toe. Maar ik wilde perse bv blijven geven, dus doorzetten. Ik werd kwaad om de boekjes die bv beschreven als een fijn iets om te doen. Ik  moest naar de dokter omdat mijn hechtingen van de bevalling weer waren opengescheurd en die vroeg hoe het verder was. Ik kon mijn tranenvloed niet meer houden. Hij gaf aan dat dit volkomen normaal was, en dat ik nog niet bang hoefde te zijn voor een postnatale depressie omdat heel veel vrouwen dit hadden. Kon ik me niks van voorstellen, iedereen vertelde altijd alsof het zo leuk was, een baby. Totdat ik langzaam aangaf dat ik het wel zwaar had, toen kwamen er ook andere verhalen van andere vrouwen. Dit gaf me weer wat steun.

Ik bleek idd geen postnatale te hebben, want toen de bv eenmaal goed op gang was na een week of 4 was ik straalverliefd op mijn schattige kereltje. Ik kon over niks anders meer praten. Ik wist dat het mensen niks kon schelen maar ik wilde zo graag over hem vertellen, haha.. Het was zo erg dat ik een keer moest huilen toen ik hem naar bed bracht, ik miste hem... Nou ja, zo overdreven heeft het gelukkig ook niet lang geduurd.

Zoals verteld is hij dus nu al 5 maanden, hij ligt naast me op zijn speelmat te spelen, en mijn hart stroomt over van liefde en trots als ik hem zo zie liggen. Nooit gedacht dat je zoveel van een persoon kan houden. Je snapt pas wat het is om moeder te zijn als je het zelf bent. Ik geef nog steeds volledige borstvoeding, ik ben zo blij dat ik in het begin wel heb doorgezet, het loopt nu echt van een leien dakje. Zijn eerste tandje komt nu door, je voelt het al echt een stukje erdoor prikken maar hij is er eigenlijk niet vervelend door. Het is sowieso een supermakkelijke baby. Hij huilt eigenlijk alleen als hij honger heeft of moe is, voor de rest lacht hij en kan hij zichzelf best goed vermaken. Hij gaat ook gewoon overal mee naartoe. Ik heb een grote familie en hij is het eerste kleinkind, dus iedereen verwent hem helemaal rot natuurlijk. Sinds een halve maand ben ik weer aan het werk en gaat Jonah dus naar de opvang. Zelfs zijn onthaalmoeder geeft aan dat het een reuzemakkelijke baby is en gelukkig vindt hij het zelf ook erg leuk. Hij houdt ervan om te kijken naar andere kindjes.

Nou goed, ik ka natuurlijk nog veel meer vertellen maar de kop is er nu af, ik ben van plan om vanaf nu gewoon elke keer een blogje te schrijven als er iets bijzonders gebeurd. Er volgt dus nog veel meer info.