Ondergedompeld in het moederschap

Hoi meiden,

Tot twee maanden geleden was ik alleen vrouw, zus, vriendin, dochter, amtenaar... nu mag ik daar ook de functie Moeder bij neerzetten. En wat een heerlijkheid! Echt, ik geniet er met volle teugen van. 

Na een moeizame start in de eerste weken door de beperking van de keizersnede, heb ik inmiddels mijn lijf weer een beetje terug. Ik wandel wat af, zing, dans en speel met Elin en ben blij met elke poepluier en boer die ze produceert. 

Elin is een lieve leuke tevreden baby. Ze is erg allert en nieuwsgierig. Zo klein als ze was wilde ze al heel snel 'kijken'. Kijken over je schouder, kijken van links naar rechts, kijken naar beweging en contrasten. Haar nekspieren zijn in mijn beleving hierdoor al zo sterk dat ze met twee maanden al heel knap haar hoofdje omhoog kan houden. Inmiddels krijgen we ook een schaterlach als ze heel veel plezier heeft. We liggen dan helemaal dubbel als ze ons zo'n lach geeft en jawel, moeders pinkt dan even een traan weg. Wat een heerlijk kind.

Huilen doet ze ook, als er iets aan de hand is. Huilen doet ze als ze pijn heeft, als ze ergens last van heeft, als ze honger heeft... Jengelen of huilen om het huilen heb ik nog niet ontdekt. Steeds als we dachten dat er niets aan de hand was, bewees ze ons met een harde scheet of boer dat ze niet voor niets huilde. Dus meiden, laat je niet wijs maken door het CB dat je je kleintje best wel 20 minuten mag laten huilen. Nou, niet zolang ze zo klein zijn hoor! 

Het voeden gaat ook goed. Het is, ondanks pogingen van mijn kant om borstvoeding te geven, duidelijk een flessenkind. We voeden op verzoek en inmiddels is er een schema ontstaan waarbij ze 5 voedingen per dag vraagt. Het zijn dus wel voedingen van formaat, maar je hebt een groot hart als je haar minder wil geven. Het is nog allemaal binnen de normen, dus ik maak me ook niet druk, maar ze is er wel snel bij...

En dan over mijzelf...
Tijdens mn zwangerschap had ik nauwelijks last van mn hormonen. Mn man kan dat bevestigen.
Nu ben ik een draak, een valse kat, een monster... Ik weet het en toch kan ik me soms niet inhouden. Mn dochter is me alles en mn man kan het in mijn ogen niet altijd goed doen. Om hem niet steeds af te katten of in te grijpen loop ik maar weg of ga ik snel iets anders doen, want voor je het weet loop ik weer te mopperen. En dat verdient hij niet... 
Mijn lijf begint weer in vorm te komen. De kilo's ben ik al bijna kwijt en ik heb wonder-boven-wonder geen striae. Veel lopen en niet teveel snoepen is hopelijk de manier om nog wat kilo's kwijt te raken en wat strakker in mn velletje te komen.

Echt spannend nieuws heb ik dus niet. Ik dompel mezelf elke dag weer onder in het moederschap en geniet ervan. Het is waar ik jaren naar heb uitgekeken, en ons meisje doet het goed. Het leed van de bevalling is gelukkig naar de achtergrond verplaatst, met dank aan de vergeethormonen.

Ik weet dat er nog genoeg meiden in mn lijst zijn die het moederschap nog niet hebben ervaren en er zo naar hunkeren. Ik gun jullie een kleine want het is echt een groot geluk.

Dikke kus, Joosje