Mijn bevalling: een kort uitgebreid verslag

Hoi meiden,

Ik ben jullie nog een bevallingverhaal tegoed. Één van de velen op deze site, dus ik zal zo kort mogelijk uitgebreid verslag doen van mijn belevenis. Ik neem jullie mee op een avontuur vol verwachtingen, dramatische wendingen en een mega anticlimax op het eind ;-)

Na weken van wachten en wensen dat ons kind zich zou melden, was 4 september de datum waarvan ik zei 'doe maar niet'. De zoon van mijn beste vriendin is namelijk op die dag jarig.

4 september was nog maar net begonnen toen ik wakker werd van de pijn. De weeën waren begonnen. Een aantal keer hups ik naar de wc. Ik moet steeds plassen. Pas na 3x besef ik dat ik geen urine verlies maar steeds wat vruchtwater. Ik dacht dat je een sloot water ineens zou verliezen, dus het kwartje viel pas later. Al snel zitten we met de weeën op de 3-4 minuten. Geweldig denk ik bij mezelf, voor 12 uur 's middags heb ik een kind! Samen met manlief puf ik de ene wee na de andere wee weg. Ik puf bijna met een smile op mn gezicht terwijl ik de pijn opvang door in mezelf te keren. Ik hoor niets en zie niets en klim zo over de berg van pijn om me daarna er vanaf te laten glijden.

Na 2,5 uur bellen we de verloskundige die rustig bij ons aankomt. Wanneer zij voelt heb ik net 1-2 cm ontsluiting. Wát? Hoe kan dat nou? Nou ja, doorpuffen dan maar. Het is een tegenvaller, maar misschien ben ik een langzame starter.

Ons kind kan niet wachten om de baarmoeder te verlaten en springt, draait en krabbelt erop los. Dit maakt het ontspannen niet makkelijk en de weeën soms extra pijnlijk. Om 10.30 uur komt de verloskundige weer kijken. Ik schrik van de mededeling: je hebt nu 3 cm ontsluiting. Ja hoor eens, dat gaat niet snel genoeg als ik om 12 uur moeder wil zijn. Bijna 8 uur bezig voor 3 cm... Pfff. Gelukkig heb ik geen tijd voor een rekensom en puf ik de teleurstelling met de volgende wee weg. Tussen de weeën door bespreek ik met de verloskundige de opties. Pijnbestrijding, stimuleren van de weeën; Deze zaken passeren de revue. Neen, we gaan op eigen kracht door. Ik wil dat de natuur zijn werk doet.

Om 13.30 uur is er een omslagpunt bereikt. De weeën worden heftiger en ik raak uitgeput. Ik heb ook maar een uur geslapen die nacht, dus op een gegeven moment besef je dat je niet voldoende kracht heb om de hele rit uit te zitten.

De keus is gemaakt, we gaan naar het ziekenhuis. Manlief dropt me voor de deur af en moet dan toch echt de auto weg gaan zetten terwijl ik pittig doorpuf. Gelukkig schiet een 19 jarige gozer me te hulp die met wat vrienden op het bankje buiten zit. 'Mevrouw, zal ik even bij u blijven?'. Dit was de eerste vraag van een reeks, alsof hij een artikel ging schrijven in een babyblad. Het houdt me bezig en dankbaar zwaai ik als mn man me naar boven rijdt in de rolstoel.

Terug naar mn ontsluiting. Dat schoot niet op. Om 3 uur zit ik nog steeds op de 3 cm. Het is duidelijk. Mijn lichaam speelt spelletjes met me en ik word klaargemaakt voor een ruggenprik. Dat wat ik eerst niet wilde, is nu iets waar ik naar snak. Ik ben toe aan even geen pijn....

De uren erop is het wachten. ik voel niets van de weeën en alleen het apparaat naast me verraad in een grafiek de weeënstorm in mijn lijf. Ik klim langzaam naar de 7 cm ontsluiting, al is daar een hoop chemische rommel voor nodig. Waar het ineens vandaan kwam, weet ik niet meer, maar om die laatste centimeters te halen beland ik in de persweeën. Anderhalf uur doorsta ik met mn man een een beproeving waarbij ik om de 20 seconde een perswee moet wegpuffen. Tot bijna ondragelijk aan toe...

Om 21.00 uur 's avonds breekt mn klomp: de arts doet de mededeling dat ons kind verkeerd ligt. 'mevrouw, uw kind is een sterrenkijker en kan hierdoor niet voldoende indalen. Of we kijken het nog een half uur aan, of het wordt een keizersnede'. Beide opties klinken niet goed in mijn oren. Ik red het niet om nog langer die persweeën weg te puffen en een keizersnede is niet wat ik in gedachte had bij het woord 'bevallen'. Mijn hersenen registreren de mededeling van de arts en ik kijk hem alleen aan met een blik van 'denk je nou werkelijk dat ik het nog een half uur ga volhouden om die *piep* persweeën tegen te houden?'. De arts kijkt terug en besluit spontaan voor een keizersnede.

Ze rollen me naar een koude ruimte en prepareren me voor de ingreep. Ik ben moeilijk te verdoven en ook bij deze ingreep moeten ze meerdere keren bijspuiten. Laat ik alleen vertellen dat ik op een gegeven moment auw, auw, auw, auw heb geroepen... Mijn hemel, wat zijn ze aan het doen. Het voelde alsof de arts boter-kaas-en-eieren aan het snijden is op mn buik. Ik lig te schudden op de tafel terwijl mijn lijf hardhandig wordt aangepakt.

Ineens hoor ik huilen. Ons meisje is geboren en heb haar even mogen zien. Romantiek, samen rustig kennis maken, elkaar voelen en ruiken, genieten van een gelukzalig moment was er niet bij. Ik blijf achter terwijl mijn twee schatten samen de ruimte verlaten.

Inmiddels zijn we een week verder. Heel wat tranen van verdriet, verwerking en geluk verder geniet ik van een temperamentvol dametje. Het is een prachtige baby (van mij heeft ze dat niet...). Gelukkig heb ik enorm last van mn 'vergeet-hormonen' en raakt de herinnering van het ziekenhuis steeds verder op de achtergrond.

Het nieuwe leven is begonnen...

Grx, Joosje