Verlies vruchtwater? Even schrikken

Hoi meiden,

Gisteren was ik zó blij; 30 weken zwanger, mooie spulletjes binnen gekregen en nog wat leuks gevonden in de stad. Het lijkt wel sinterklaastijd. Ik geniet van het uitzoeken en uitpakken.

Vanmorgen stond ik op. Manlief ging beneden theezetten en ik dook onder de douche. Na het douchen en het afdrogen, voel vocht langs mn benen lopen. Verschrikt kijk ik naar beneden en zie melkachtige vloeistof uit me lopen. Het eerste dat ik dacht was ohoh! Neeee, dat mag niet, het is nog veels te vroeg! Zo kalm als ik kon riep ik Quin. Hij reageerde direct en ik vroeg hem naar boven te komen met zijn telefoon. Toen begreep hij al dat er iets aan de hand was. Rustig leg ik hem uit wat er is gebeurd en dat ik de verloskundige moet bellen.

Ik krijg een Marja aan de lijn. De verloskundige zelf was namelijk bezig. 'Kom maar naar het ziekenhuis, want dan gaan we je onderzoeken.' Mijn verloskundige was namelijk druk en zag geen kans om naar mij te komen. Dus ik heb rustig maar gespannen me aangekleed, mn tanden gepoetst en mn make-up gedaan. Quin was druk en onrustig. Ik zoek alle spullen bij elkaar (vooral papieren) en probeer niet uit te gaan van het ergste. Het sijpelen van vocht is gestopt, maar ik loop dan ook met geknepen billen en voetje voor voetje vooruit. Alsof ik het tegen zou kunnen houden.

In het ziekenhuis krijg ik een bed en komt de verloskundige met me praten. Ze legt uit wat ze gaan doen, wat de mogelijkheden zijn en de consequenties. Het wordt me teveel. Mijn rustige houding is schijn en de spanning loopt in tranen over mn wangen naar beneden. Het klinkt namelijk als een scheurtje in mn vliezen en tja, als het moet, dan wordt het kindje geboren met alle risico's van dien... De verloskundige voelt aan mn buik en gaat na of ze vruchtwater ruikt. We krijgen weer goede hoop als ze niets afwijkends constateert. Het kan afscheiding zijn, maar zo klinkt het niet... Dan wordt er een hartfilmpje gemaakt van ons meisje. Begint het apparaat na 20 minuten alarm te slaan. Er is iets niet goed. Ik word losgekoppeld en de spanning zit meteen weer hoog. Ik word weer gerustgesteld en we moeten even wachten. Dan komen twee verpleegsters me klaarmaken voor inwendig onderzoek. Ze willen kijken en doen een vruchtwatertest. Bij het inbrengen van het instrument golft er weer vocht uit. Beide dames kijken bezorgd en geven aan dat ze dit nu toch weer niet positief vinden. Eerst maar de test afwachten. Als ze de kamer uitzijn, vloeien er weer tranen van onmacht en spanning. Dan komt de gynaecoloog. hij doet snel een echo om te zien of er voldoende vruchtwater is. Hij ziet geen bijzonderheden. Ons meisje zit nog in een vol bad...

Na een kwartier krijgen we de uitslag: de test is negatief, oftewel er is geen vruchtwater geconstateerd. Het is een opluchting. De hele ochtend zitten we in een achtbaan van angst en opluchting. Ik voel me moe, ik wil naar huis, naar bed... Ze maken een tweede hartfilmpje van onze uk. Als deze goed is mogen we naar huis. Ik word weer aan het apparaat gelegd en klaar. Na een paar minuten komt de hoofdzuster weer binnen en ziet me liggen. 'Je moet wel op je zij gaan liggen, anders gaat het apparaat weer op tilt.' Ik doe wat me gezegd wordt en nu geeft het apparaat een perfecte uitslag. Jammer dat me niet eerder verteld is hoe ik moet liggen, maar ik ben te uitgeput om hierover een discussie aan te gaan. Laat maar...

Nu ben ik thuis met een gecheckt en goedgekeurd lichaam. Mentaal heb ik een knauw gehad en heb ik behoefte om een stapje rustiger aan te doen. Ik wil even niet weg, ik heb tijd nodig om mijn lijf weer te durven vertrouwen. Zo zie je maar; het leven is zo kwetsbaar en elk kind is een wonder. Hopelijk vind ik de weg naar mn roze wolk snel weer.

Grx Joosje