Mijn man verwacht een kindje

Hoi meiden,

Mijn man verwacht een kindje. Jawel, over zo'n 15 weken hoopt hij een klein prinsesje in zijn armen te houden. Ook al is hij blij dat ons meisje nog in MIJN buik zit, toch is hij in volle verwachting.

Toen we nog geen jaar verkering hadden, was ik een keer overtijd. Ik deelde hem bezorgd mede dat ik overtijd was. hij stond nog net niet op bed te springen van blijdschap. Ik wist even niet meer wat ik meemaakte. 'Gelukkig' werd ik ongesteld en daarmee was het klaar. Wel wist ik toen dat hij een enorme kinderwens had.

Op mijn 30e ben ik gestopt met de pil. Ik was er nauwelijk mee bezig en stond er nuchter in: Het komt wanneer het komt. Na anderhalf jaar zijn we toch maar naar de dokter gegaan, want blijkbaar kwam er niks. Mijn man vond het moeilijk (want stel dat hij te horen krijgt dat het aan hem ligt), maar zijn kinderwens was groter. Alles bleek goed, dus tja, wat nu.

Begin juli 2012 werden we verrast met een zwangerschap (na 2 jaar). We waren in de wolken. Toen de zwangerschap bij de 10 wekenecho mis bleek te zijn, was het verdriet groot. Mijn man heeft het bijna uitgeschreeuwd van verdriet. Dikke tranen, hard huilen... Zelfs de verloskundige was erg 'onder de indruk' van zijn verdriet. En dan te bedenken dat mijn man zijn gevoel snel wegstopt. Hij liet zich helemaal gaan.

Inmiddels zijn we 25 weken zwanger en mijn buik wordt flink geknuffeld, gekust en geaaid. Hij heeft onderonsjes met haar en roept haar regelmatig (of ze wakker is, of ze lekker aan het trappelen is, enz). Hij wil weten wanneer ze schopt en beweegt, wanneer ze wakker is en slaapt. Als ik kreun, steun of zucht vanwegen mijn in-de-weg-zittende-buik, maagzuur, of de beknelde zenuw in mn rug, wil hij me helpen, tillen, duwen... Afijn, ik heb niet eens door dat ik geluid maak en maakt alles meteen zo 'erg'. Aan de andere kant ben ik blij dat hij zoooo betrokken is.

Toen ik ons kindje voor het eerst voelde, vond ik het helemaal niet zo leuk. Een enge gedachte eigenlijk dat gewoel en gefriemel. Maar toen mijn man ook de trapjes voelde van onze dochter, toen verdween dat gevoel als sneeuw voor de zon. De blijdschap op zijn gezicht, de verwondering, de liefde die hij direct had was zo bijzonder, dat ik smolt.

Mijn man wordt vader en ik durf te beweren dat dit het mooiste is dat ik hem kan geven. Begrijp me niet verkeerd, ik heb wel degelijk een kinderwens, maar deze overtreft echt niet die van mijn man. Ik ben nog meer verliefd op hem geworden en blij dat hij de vader is van ons kind.

Dit wilde ik toch even met jullie delen.

X Joosje