Miskraam; Afscheid van onze droom

Lieve meiden,

Toen wij vrijdag hoorde dat er geen leven meer in ons kindje zat, spatten onze droom uiteen. We zijn naar huis gegaan en moesten maandag contact opnemen met de verloskundige. We wisten dat ons kindje mijn buik moest verlaten en ik hoopte op een natuurlijk verloop. In deze blog wil ik hierover vertellen, omdat het toch een best heftige ervaring is geweest.

Zaterdag verloor ik een slijmprop. Na alles wat ik al wist over bevallingen, wist ik dat dit een teken kon zijn dat het lichaam zich aan het klaarmaken was om het kindje los te laten. Ik had daar gek genoeg ook behoefte aan. Een levenloos kindje meedragen wilde ik gewoon niet. In de middag verloor ik steeds wat afscheiding, maar nog steeds had ik geen heftige krampen of pittig bloedverlies.
Zondagochtend om half 12 begonnen de krampen. Om 5 voor 12 bel ik naar de verloskundige. Dat zou ik nog doen en de krampen hielpen mij herinneren. Ik vertel mijn situatie en zij geeft aan dat wanneer ik voor een natuurlijk verloop kies, de komende uren en dagen af te wachten. Onzeker verbreek ik de verbinding. Mijn lichaam wordt steeds zieker. Ik moet een aantal keer naar de wc en ik bemerkt dat mijn lijf zich aan het schonen is. Mijn man is steeds aan mijn zijde en wrijft me over mn rug als ik weer last krijg van kramp. De krampen worden heftiger. Het is niet meer gewoon kramp, het zijn weeen! Om de minuut puf ik een wee weg. Ik golf zo anderhalf uur over de weeen heen. Door volledige ontspanning komt mijn lijf weer even tot rust. Het is een uurtje rustig als de weeen weer de kop op steken. Mijn man belt (op mijn verzoek) de verloskundige om te vragen of dit klopt en om te melden dat het op deze manier gaat. Het is gewoon het zekere voor het onzekere nemen en blijven communiceren voor het geval dat...
Ik krijg het advies een warm bad te nemen. Wat een opluchtig. De warmte lijkt inderdaad kalmerend te werken. De weeen nemen af en af en toe wat kramp blijft over. Na een half uur, misschien drie kwartier, houd ik het voor gezien. Mijn lijf is rustiger en ik zie dat ik een klein wolkje bloed verlies. Omdat ik toch het bad wil verlaten besluit ik het erop te wagen en span mn buikspieren aan. Ik voer langzaam de druk op en ik voel iets uit mij glijden.
Ons kindje is 'geboren'. Ik roep mijn man en samen kijken we ontroerd naar een mooi kindje aan de placenta dat helemaal gaaf onder water ligt op de bodem van het bad. Ik neem het in mijn hand en samen stoppen we het in een mooi doosje.

Ik ben zo blij dat het kindje bij ons is. Ik wist eerst niet hoe ik dit zou moeten doen. Verhalen over de wc, eruit vissen of doorspoelen, ik vond het zo onwerkelijk. De bevalling in bad was bijna mooi te noemen.
Ook ben ik blij dat ik voor de natuurlijke weg gekozen heb. De pijn was erg, maar het was goed dit hele proces door te maken samen met mijn man. Ik heb zo de bevestiging gekregen dat wij dit samen kunnen, een bevalling, de pijn... Het vertrouwen in elkaar is een dimensie gegroeid.

Vandaag maken we een steen waar we ons kindje in begraven. Deze steen ga ik versieren en geven we een mooi plekje in de tuin. Zo kunnen we ons kindje meenemen en zal deze altijd bij ons in de buurt zijn. Begraven in het bos, onze eigen tuin of de zee waren voor ons gewoon geen optie. Dit wel. Het is onze manier om van deze droom afscheid te nemen en ons kindje een plekje te geven dicht bij ons.

Lieve meiden, nogmaals dank voor jullie berichtjes, steun en lieve woorden. Ik ben er erg blij mee.

Veel liefs, Joosje