Waarom ik zo onzeker ben

Ik pleur er nog een blogje neer, want dit past niet echt in de andere blog ;)

Dit is het verhaal over mijn onzekerheid en gevoelens die ik had na mijn 1e miskraam.

In januari 2010 deed ik 18 januari een zwangerschapstest en tot mijn grote blijdschap was ik zwanger van mijn tweede kindje! Het hele circus met de vk bellen begon weer, en een week later kon ik er terecht. Het was een nieuwe vk, en ze is ook echoscopiste, dus bij de eerste afspraak bood ze aan om al een echo te maken. Ik was 7 weken, dus het was misschien wel goed te zien, of misschien niet. Maar omdat ik zo slank ben, zou het kunnen. Dus zei ik geen 'nee'. En tot mijn grote verrassing en blijdschap konden we iets zien, en het hartje klopte ook nog! Alles zag er zo mooi uit! Ik kreeg een foto mee, en ik heb meteen mijn mannie gebeld. We waren door het dolle heen.

Trots liet een paar dagen de echo aan mijn ouders zien, nadat we ze hadden verrast met onze dochter die een T-shirtje droeg waarop stond dat ze 'grote zus' werd.
Het was een prachtige week. Ik was dolgelukkig.

Ongeveer een week later kreeg ik weer een echo en deze keer was het de eerste termijnecho. Vol vertrouwen en ontzettend blij gingen we naar de vk. Mijn man was ook zo blij, want nu zou hij meekunnen en zelf ons kindje kunnen zien. Ik lag op de behandeltafel en ik kreeg een klodder spul op mijn buik. Mijn dochter mocht bij mij op de tafel zitten. En ineens werd het stil. De vk zei niets meer, en bleef zoeken en zoeken.. totdat ze de fatale woorden uitsprak: "Ik zie niets meer"... Ik hoor mezelf nog steeds roepen: "Dat meen je niet?" en de tranen biggelden al over mijn wangen. Mijn man nam onze dochter in zijn armen en de vk keek en keek,.... maar niets.... en onze wereld verging.

Voor mij kwam de klap zo hard aan omdat ik kort voor de foute echo een goede had. Het hartje klopte.. ik was dolblij. Een week later was 'er niets meer te zien'. Mijn wereld stortte in. En die van mijn man ook, want we dachten dat het een fijn echomomentje was. Het was een hel. En ik heb zo twee weken moeten rondlopen vanwege de wachtlijsten bij het ziekenhuis voor de curettage. Twee weken lopen met de wetenschap dat je een dood kindje in je hebt. Ik zat zoooo in de put... en toen het uiteindelijk dan zover was, heb ik dagenlang alleen maar gehuild. Volgens de gyn was het een 'missed abortion'.

De ziekenhuisopname was ook erg traumatisch voor me, omdat ik nog nooit in het ziekenhuis heb gelegen en omdat ik zo verdrietig was. En ik kwam heel naar uit de narcose, alsof iemand me in het gezicht sloeg. Ik ben dat nog steeds niet vergeten.

Mijn lege buik maakte me gek terwijl ik nog wel zwangerschapshormonen in mijn lijf had... dus mijn borsten groeiden nog, en ik voelde me zwanger, maar ik was het niet. En dan de tijd erna, waarna ik bijna 5,5 maanden elke dag bloed verloor. Pas met een chemische curettage (hormoonpillen: Primolut)  kwam mijn lichaam weer tot rust. Maar door die pillen werd ik stapelgek. Ik had zelfs suïcidale gevoelens! Echt waanzinnig. En toen ik na een week eindelijk weer normaal ongesteld werd, voelde ik me in een klap weer normaal. Heel bizar was dat.
En na 2/3 maanden had ik weer een normale cyclus.

Deze ervaring zit nog steeds in mijn systeem. Ik heb er zelfs met een therapeut over gepraat, maar ik voel me nog steeds niet 100%. Twee maanden geleden ging het met 5 weken mis, maar gelukkig vloeide het zelf weg.

Dit is de reden dat ik me zo'n zorgen maak dat het mis gaat. Ik wil niet weer zo'n hel meemaken... en kan het niet van me afzetten. En daar baal ik ontzettend van....