Confrontatie

Hallo allemaal,

Afgelopen zondag zijn wij bij mijn nicht die 2 kleine kinderen heeft (1 van 3 en 1 van 14 maanden) op bezoek geweest. De jongste kroop telkens bij mijn man op schoot en ging met hem knuffelen, zag het verdriet in zijn ogen.

We moesten nog even naar de winkel en de jongste werd in de kinderwagen gezet terwijl de oudste op de fiets zat en ons trots liet zien hoe snel hij kon fietsen. Boem tegen een lantaarnpaal. Mijn nicht duwde mij de kinderwagen in mijn hand en rende naar haar zoontje.

Daar stond ik dan met mijn handen aan de kinderwagen van iemand anders. 2 schattige oogjes kijken mij aan en ik wil hier niet zijn. Mijn nicht had natuurlijk alleen oog voor haar zoontje die volledig in tranen was door het ongelukje en ik stond hier met al mijn gevoelens. Al zo lang hoop ik zelf achter mijn eigen kinderwagen te lopen ....

Gedurende dit hele proces ben ik nog nooit zo direct geconfronteerd met mijn kinderloosheid. Ik voel me zwaar depresief en kan niet uitleggen waarom ik het zo moeilijk vond om de kinderwagen te duwen.

is dit voor iemand herkenbaar?

491 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • fantje

    Hi meid, heel herkenbaar. Om mij heen zijn onderhand al mijn vriendinnen bevallen (afgelopen jaar) en komen dit soort situaties steeds vaker voor. Voor iedereen werkt het anders, maar bij ons: je sluit je op een gegeven moment af. Je wordt imuum, je praat en lacht mee. En goed het weer over je schouders als ze weg zijn... Ons moment komt nog!

  • Supernatural

    Zeker herkenbaar! En elke maand duurt te lang als je hoopt op een zwangerschap. En hoe langer het duurt, hoe verdrietiger je wordt. Juist ook als je met andere kinderen wordt geconfronteerd. Omdat je zo graag het geluk wilt voelen van het ouderschap. Zwanger willen worden is een spannende, onzekere tijd. Het vergt veel van je emotioneel gezien.
    Sterk zijn hoor meid, jouw tijd komt echt!!! Succes met jullie medische stappen.