De tijd gaat snel...

Jeetje besef dat ik hier al een hele poos niet geweest ben.  Zelfs niets verteld over de geboorte van onze twee kanjers.

ik zal even een korte samenvatting geven. Op 31 december, nog net voor de jaarwisseling zijn onze mannetjes met een spoedkeizersnee geboren. Ik was toen 31 weken zwanger. Veel te vroeg dus, met 27 weken had ik al anderhalve week in het ziekenhuis gelegen met een dreigende vroeggeboorte, dat hebben we gelukkig toen nog vier weken weten te redden.

op 29 december werd ik opgenomen met weeen. Deze waren niet te stoppen, er konden zelfs geen weeënremmers tegenop. Na 53 uur weeen (rug en buik) waarvan 3 uur weeenstorm was ik kapot, al twee nachten niet geslapen. De artsen besloten toen mij een ruggeprik te geven om mij evenop adem te laten komen. Omdat hierdoor de hartslag van een van de kindjes enorm daalde is uiteindelijk overgegaan op een spoedkeizersnede. Daar waren ze dan onze trots!!! Twee prachtige maar iniemini mannetjes, slecht 1700 en 1825 gram. Ze hebben zeven weken in het ziekenhuis gelegen. Een zware en emotionele tijd.  Waar we toch met goede gevoelens op terugkijken. In die weken zijn we twee keer per dag naar het ziekenhuis gereden, ik gaf waar mogelijk borstvoeding, en kolfde de rest af.  We hebben onwijs veel verpleging, artsen, fysio, logopedie en dergelijke voorbij zien komen. Er zijn in die weken ook wel een aantal complicaties geweest, niet heel ernstig, maar ze brachten wel een stilstand in groei en ontwikkeling met zich mee.  In die weken hebben we ook heel veel kindjes met hun papas en mamas zien komen en gaan. Blij voor hen dat ze weer weg mochten, maar ook enige jalouzie dat ze hun rijkdom mee naar huis mochten nemen. Ondanks dat we wisten dat ze in goede handen waren in het ziekenhuis, wilden we onze kereltjes het liefst thuis bij ons hebben.

Na 7 weken was het dan eindelijk zover, lekker met papa en mama mee naar huis. In de eerste week hebben we veel rust ingebouwd, niet teveel visite, vooral eerst wennen aan elkaar en de nieuwe situatie. De uitgestelde kraamhulp was geweldig, en vooral ook gezellig. Mijn vriend was na die eerste week lekker twee weken vrij, waarvan hij maar een dag moest werken, en uitgerekend die dag ging het mis,.....

Ik was voor het eerst alleen met de knulletjes en dat ging goed totdat ik op een gegeven moment beneden kwam en zag dat C. Erg bleek was... Hij dronk slecht en heb toen mijn vriend en het ziekenhuis gebeld om te overleggen. Deze zeiden dat ik maar met C. naar het zh moest komen. Zogezegd zo gedaan, schoonouders gebeld. Een van hen bleef thuis bij onze kleine T.  En de ander ging met C. en mij maar het ziekenhuis, die rit zal ik mijn levenlang niet meer vergeten. Wij waren ons mannetje bijna kwijt. Hij heeft meerdere malen voor dood in mijn armen gelegen. C. Stopte steeds met ademen, liep paars en blauw aan en hing als een vaatdoek in mijn armen. Ik kreeg hem niet meer bij, wat ik ook probeerde, op een gegeven moment heb ik hem zelfs tikjes in zijn gezicht moeten geven, uiteindelijk reageerde hij daar heel zwakjes op. Ik ben nog nooit zo bang geweest. 

In het ziekenhuis is hij meteen aan monitor en zuurstof gelegd. bronchiolitus luidde de diagnose. In die hevige vorm dat hij zo weinig energie had dat hij vergat te ademen. Omdat het besmettelijk is hebben we T. Ook naar het ziekenhuis laten komen. Daar lagen beide broertjes. T. was ook ziek en zwak, maar had meer energie dan zijn broer. C. Is diezelfde avond nog naar de High Care afdeling gegaan. In de couveuse aan de CIPAP beademing. Overal weer toeters en bellen. Daar zat ik dan,....mijn vriend bij T. bovenop de afdeling en ik beneden bij C. op de afdeling, en zo wisselden we steeds om. Ik ben twee nachten blijven slapen, totdat de kritiek ervan af was. Er is drie dagen sprake geweest dat C.  naar Groningen toe moest voor zwaardere beademing. Gelukkig is het niet zover gekomen. Maar wat hebben we een angst en verdriet gehad. Zoveel tranen die er gevloeid zijn, zo vaak de vreselijke rit naar het ziekenhuis opnieuw beleefd, zo vaak angst gehad. Ik was kapot. Twee weken lang hebben ze weer in het ziekenhuis gelegen. Na 10 dagen mochten ze eindelijk weer bij elkaar op de kamer liggen. In die weken heb ik regelmatig gesprek gehad met maatschappelijk werk,om alles een plek te gaan geven. Het was nl behoorlijk traumatisch wat ik meegemaakt had. Ik had er veel last van. Gelukkig hebben we veel lieve mensen om ons heen. Waar we veel steun van hebben ontvangen. Ook soms uit onverwachte hoek een kaartje, belletjes of berichtje. Helaas ook andersom, mensen waar je juist behoefte aan had die niets lieten horen al die tijd. Daar probeerden we maar niet teveel bij stil te staan, hopend dat ze er hun eigen goede reden voor hadden.

Inmiddels alweer 2,5 maand verder en we genieten volop van de mannekes. Ze groeien nu als kool. Lachen erop los, zoeken mooi contact met ons maar ook met elkaar, wat geweldig om te zien is. De nachtvoeding is er nu drie weken af, en ik geloof dat ons allevier goed bevalt.  Zojuist kwamen we tot het besef dat ze vandaag alweer vijf maanden oud zijn.  In die tijd is er dus heel wat gebeurd. Gelukkig gaat alles goed met de mannekes, dat is het allerbelangrijkst. En met mij gaat het ook steeds beter. Verdriet en angst wordt minder. Ik krijg steeds meer vertrouwen dat alles goed zal gaan en we kijken voor uit naar al het mooie wat we met onze mannetjes mogen gaan beleven.