Snik snik
HOI ALLEMAAL,
Hier mijn verhaal...
Vanaf de eerste dag dat we zwanger willen worden was ik lid van deze site.
Het was fijn om van alles te delen met mensen die dezelfde wens hebben als jij hebt.
Op een gegeven moment werd het me allemaal even te veel, omdat iedereen maar zwanger werd en ik niet.
Na een tijdje heb ik rust genomen en dat hielp niet, omdat ik toch weer stiekem ging kijken wat er allemaal werd gezegd.
Na een tijd heb ik mijn site hier verwijdert zodat ik echt even afstand kon nemen van het idee zwanger worden. Ook in die maand ben ik gestopt met het foliumzuur slikken en alles wat met zwanger worden te maken had om er zo maar even niet bij stil te staan.
Dit allemaal deed ik in onze 9de ronde.
Nu raad je het natuurlijk al toen in ongesteld moest worden werd ik het natuurlijk niet en we waren super blij dat we toch na 9 rondes zwanger waren.
Dit nieuws hebben we maar aan twee mensen verteld, omdat we toch eerst zekerheid wilde van de echo en dan zouden we het meer mensen vertellen.
De afspraak voor de echo was gemaakt en die zou na 9 weken plaats vinden.
De dagen gingen ineens zo langzaam, omdat je natuurlijk uitkijkt naar de echo, er werd er echt gek van.
Toen brak de dag aan dat we mochten komen voor de echo en ik was best zenuwachtig, want eindelijk zouden wij het kindje zien die van ons samen is.
Dit is allemaal wel erg mooi om mee te maken als je zoiets nog nooit hebt meegemaakt en het gaat om je eerste kindje.
s' Avonds kwamen we bij de verloskundige aan om de echo te maken en ik werd steeds zenuwachtiger.
Ik mocht op het bed gaan liggen en ja na een paar seconden zouden we ons kindje zien.
Helaas we zagen ons kindje inderdaad wel, maar we zagen geen kloppend hartje.
Het bleek dat het kindje met 8 weken en 3 dagen was overleden.
Dit deed ons natuurlijk heel veel verdriet.
Na een dag wist ik al gelijk dat ik het kindje weg wou laten halen, aangezien het nog wel en aantal weken kon duren voordat de vrucht los zou laten.
Mijn man en ik vonden het natuurlijk verschrikkelijk, maar aan de andere kant hadden we wel zoiets van hoe sneller we er vanaf zijn hoe sneller we weer verder kunnen gaan.
Het klinkt misschien wel wat cru, maar we willen zo graag een kindje en nu willen we het natuurlijk nog liever.
Gisteren ben ik in het ziekenhuis gecuretteerd met een plaatselijke verdoving en het viel gelukkig allemaal reuze mee.
Helaas konden we het kindje niet meer zien.
Ik ben nu nog aan het herstellen van de ingreep, maar zodra ik niet meer vloei willen we allebei zo snel mogelijk weer voor een kindje gaan en hopen dat het de volgende keer wel helemaal goed gaat.
En om toch een beetje positief te blijven sommige mensen zijn na een miskraam wel weer snel zwanger dus hoop dat wij dat geluk ook hebben.
reacties (0)