Over ons engeltje

De zwangerschap van mijn eerste dochtertje Jaylanica liep volgens het boekje ook de bevalling liep perfect,dus toen ik weer zwanger raakte had ik niet anders verwacht dan dat het ook zo zou lopen.
Het begon al met de eertse echo's ben 3 keer voor een 12 weken echo geweest en telkens was ik geen 12 weken,de verloskundige zij dat ik me niet druk moest maken en dat ze het misschien verkeerd had uitgerekend maar ik bleef een vervelend gevoel houden alsof iets niet klopte.
Met de laatste 12 weken echo bleek ik 11 weken en 5 dagen te zijn en alles leek goed dus dacht dat het wel aan mezelf zou liggen.
Toen mijn beste vriendin ook voor de 12 weken echo ging (we waren bij toeval gelijktijdig zwanger geworden met 2 weken verschil) bleek dat haar kindje met de 9 weken was overleden en ze moest gecurreteerd worden dat was wel heel moeilijk maar we hebben ons er samen doorheen geslagen,ik hielp haar en andersom.
Begin december kreeg ik een lichte bloeding heb toen een spoedecho gehad maar weer zijden ze dat alles in orde was en dat het waarschijnlijk een gesprongen adertje was geweest maar dat vervelende gevoel van dat er iets niet klopte bleef ik houden.
3 weken later kreeg ik weer een lichte bloeding en weer zeiden ze dat het een gesprongen adertje was en dat ik me niet druk moest maken.
Op 16 januari had ik een pretecho mijn vriend kon er helaas niet bij zijn vanwegen zijn werk maar ik had beloofd meteen te bellen zodra we klaar waren.
Toen ze het echo apparaat op mijn buik zetten zag ik al dat het helemaal niet goed was ik kon er niet eens een baby uit halen!
Ze heeft even gekeken en zij toen:het is niet goed dit kindje heeft geen overlevings kans.
Wat er toen door me heen ging kan ik niet beschrijven onmacht,boosheid,verdriet enz enz ik moest mijn vriend bellen en het hem vertellen ik weet niet hoe ik het gedaan heb en we ook niet hoe we weer terug naar breda zijn gereden ik kon alleen maar huilen.
De volgende dag moesten we naar het ziekenhuis voor een echo de gynecoloog heeft alles heel goed onderzocht en dacht dat ons kindje holoprosencephalie of trisomie 13 had.
Toen hij zij dat het een meisje was brak ik ,ik begon te huilen en kon niet meer stoppen ik begreep niet waaom het nou bij ons moest gebeuren en begrijp het nog steeds niet echt eigenlijk ben nogsteeds zo verschrikkelijk boos.
Een kans op overleven had ze niet er was zo weinig vruchtwater dat hij er naar moest zoeken ze miste het grootste gedeelte van haar hersentjes en alleen haar hartje werkte eigenlijk ,hij vond het een wonder dat ze nog leefde zij hij,je hart doet dan zoveel pijn als dat gezecht word.
Ik werd daarna voor de moeilijkste en verschrikkelijkste keuze uit mijn leven gezet:wat wil je? vroeg hij
ik wilde niet dat ons meisje nog meer zou lijden en na heel lang gepraat te hebben besloten we om een afspraak te maken om ingeleid te worden maar als channella Jayna nog zou leven dan zou ik de afspraak verzetten.
de dagen erna zijn als een droom aan me voorbij gegaan weet niet meer hoe ik het gedaan heb maar ik moest door had nog een meisie rond lopen die me hard nodig had.
Op zondag 18 januari wist ik dat ze er niet meer was op de een of andere manier wist ik het gewoon mijn buik was bijna helemaal weg dus was ze al aan het zakken ik kan niet goed omschrijven hoe ik me voelde misschien is het beste woord verloren?
Die zondag hebben we de afspraak gemaakt om 20 januari ons meisje geboren te laten worden het was een moeilijke bevalling ik moest de weeen opvangen en gelijtijdig was ik in gesprek met de mensen van monuta om de crematie te regelen,ik moest me voorberijden op de bevallen maar wist dat ik met legen handen naar huis moest.
Achteraf gezien was mijn moeilijkste moment dat ik moest gaan persen,dat ik voelde dat ze uit mijn buik ging waar ze zo veilig hoorde te zijn,ze was zo mooi alles erop en er aan 10 teentjes 10 vingertje nageltjes echt alles alleen de verhoudingen klopte niet maar verder was ze voor ons perfect.
We hebben nog uren met haar in onze handen gezeten fotos gemaakt aangeraakt ik wilde haar zoveel mogelijk zien en voelen.
In het mortuarium heb ik voor de laatste keer afscheid van haar genomen samen met de mensen die het dichtst bij ons stonden.
Inmiddels heeft ze een mooi plekje bij ons thuis gekregen maar vind het nog steeds moeilijk.
Ik denk nog elke dag aan haar.
We hebben een huidbioptie laten doen van Channella Jayna en daaruit is gebleken dat ze een ernstige chromosoom afwijking had die niet met het leven verenigbaar was
het was 69 xxy ze had dus te veel chromosomen en ook weten we eigenlijk niet of ze een jongen of meisje was aangezien aan geslachts chromosoom xxy was,mar voor ons maakt dat niet uit voor ons is ze een meisje.
Inmiddels ben ik weer zwanger van ons derde kindje 15 januari ben ik uitgerekend en tot nu loopt alles nog oe het zou moeten gaan.
We hebben een combinatitest laten doen ivm Channella's chromosoom afwijking en daaruit s gebleken dat dit kindje een verhoogde kans op down syndroom heeft,we wilden geen verdere onderzoeken dus zullen we bij de geboorte pas wten of ons kindje gezond is of down heeft.
Voor ons maakt het niet uit wij willen dit kindje,dit kleine lieve wondertje....

Up date:

Op 4-1-2010 is ons 3e wondertje geboren,

Gianno 3400 gram en 50 cm lang

na een bevalling van 2 1/2 uur!

kern gezond!!

dit is het zelf geschreven geboorte gedichtje op Gianno's geboorte kaartje:

Een grote zus om plezier mee te maken

een engeltje dat over je zal waken

papa en mama's 3e wonder

is drie keer zo bijzonder

Deze ballon hebben we opgelaten op Channella jayna's 1e geboortedag

Up date:

er is bij mij een dna onderzoek gedaan om uit te sluiten dat ik de chromosoom afwijking xxy niet bij de draag.

Ik ben offiecieel getetisch gezond verklaard ook papa is gezond

ergens misschien een geruststeling maar aan de anderekant ook weer niet want nu weten we dat het pure pech was... een kans van 1 op 30,000

Wij waren net die 1 waardoor wij ons mooie meisje hebben verloren

pure pech...