8 jaar geleden ben ik op deze dag bevallen van mijn allereerste kindje. Mijn mooie meisje Lavinia Jane. Wat een verschrikkelijk dubbel gevoel. Op dit moment draag ik een gezond kindje in mijn buik, heb ik een ontzettend lieve vriend en een toekomst waar ik altijd van gedroomd heb. Maar dat kleine meisje was mijn eerste kindje, en zal ik nooit vergeten. Ook al zou ik met haar alleen zijn, zou ik geen vriend hebben, geen eigen huis, zij was alles wat ik nodig had. Ik heb bewust voor haar gekozen.Het leven heeft een andere wending genomen en ik heb haar moeten laten gaan. De korte tijd dat ze in mijn leven was heeft ze me alles gegeven wat ik wilde. Haar oogjes heeft ze geopend alsof ze wilde zeggen: het is goed mama, ik kan nu gaan. En ik heb haar moeten laten gaan. Na 7 jaar rouwen is het me gelukt om een plaatsje te geven, en nog doet het verdriet, maar ik kan er mee leven. Deze zwangerschap geeft me weer nieuw vertrouwen in het moeder-worden, maar het zal tot aan de bevalling spannend blijven. Vandaag sta ik extra stil bij het verlies van mijn dochtertje, er brand een kaarsje en we hebben een wensballon opgelaten. Het leven gaat door, maar mijn meisje zal altijd een plekje in mijn hart hebben.
reacties (0)