Afgelopen vrijdag is ronde 20 begonnen, de eerste ronde waarvan ik volledig weet dat ik allemaal niet zo moet hopen, en dat ging ook best goed. Was niet te teleurgesteld, onderging het gewoon, hoort erbij....
Toen 's avonds naar een feestje, van m'n broer. Tussen de jonge moeders gezeten en veel verhalen over kinderen gehoord, maar geen naar gesprek. Alleen lichte steekjes voor mezelf, maar mezelf steeds getroost, in december gesprek over de IVF en dan hopelijk zwanger en dan kun je over een jaar of over twee jaar meepraten in een soortgelijk gesprek, niet als buitenstaander maar als ervaringsdeskundige.
Alles ging goed tot ik bij het afscheid nemen van m'n ouders (wij gingen vroeg naar huis i.v.m. plannen voor het weekend) een rotopmerking te horen kreeg (misschien niet eens zo bedoeld maar wat doet ie zeer). Voor de context: ik ben, door alle stress en ellende, wat aangekomen. Zo werkt dat bij mij: ik voel me naar en dan helpt alleen vet en zoet eten om me weer iets normaler te voelen. Dus nu een klein buikje, niets overdrevens, maar wel een beetje een buikje. Mijn oom, die niets van het hele verhaal afweet, vroeg "hoeveel maanden ben je?", waarschijnlijk vanwege het beetje dikkere buikje, maar wat een nare opmerking is dat als je net die week te horen hebt gekregen dat zwanger worden hoogst waarschijnlijk niet vanzelf zal gaan.... Ik heb er de hele nacht om wakker gelegen... zo over m'n toeren was ik.
En natuurlijk is dit dan weer eens zo'n ouderwets pijnlijke menstruatie met veel kramp en erg veel vloed in de eerste dagen (nu gaat het wel weer), dus dat kon er ook nog wel bij... gelukkig nu weer wat beter in m'n vel....
reacties (0)